Σε όλη τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή το 2012, εκατομμύρια άνθρωποι εξεγέρθηκαν ενάντια στις δικτατορίες, σηκώνοντας ένα μεγάλο κύμα ελπίδας που έγινε γνωστό ως Αραβική Άνοιξη. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε επίσης η επανάσταση της Ροζάβα στη βόρεια Συρία, που τώρα διανύει το δέκατο έτος της. Αλλού, η Αραβική Άνοιξη επέστρεψε γρήγορα στον πιο βαθύ χειμώνα και άφησε τους παλιούς δικτάτορες να ελέγχουν σταθερά ή παρατηρήθηκε η εγκατάσταση νέων δικτατόρων.

Η οικογένεια Ασάντ είχε κυβερνήσει τη Συρία για τέσσερις δεκαετίες μέσω μιας βίαιης μυστικής αστυνομίας και ενός στρατού καλά εξοπλισμένου από τα έσοδα των πωλήσεων πετρελαίου. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους το 2012, αψηφώντας τους μισθοφόρους και τους θαλάμους βασανιστηρίων του καθεστώτος, καλώντας για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τον τερματισμό της τεράστιας διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που τους καταδίκαζε σε βαθύτατη φτώχεια.

Η δημοκρατική επανάσταση φούντωσε καθώς το καθεστώς Ασάντ στρατιωτικοποίησε τη σύγκρουση και βύθισε τη χώρα σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Η δημοκρατική αντίδραση της αντιπολίτευσης κυριεύτηκε από ένα κύμα θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Η τραγική κατάληξη ήταν ένα μεγάλο μέρος της Συρίας να έχει γίνει σήμερα ερείπια και το καθεστώς να προσβλέπει σε νίκη.

Ωστόσο, σε μια γωνιά της χώρας - στις βόρειες συνοριακές περιοχές που είναι γνωστές στους Κούρδους ως Ροζάβα - η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο παραμένει ζωντανή. Συνορεύοντας από όλες τις πλευρές με εχθρικές δυνάμεις, η Ροζάβα στέκεται προκλητικά ως φάρος για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την πρόοδο.

Οι κατά πλειοψηφία κουρδικοί πληθυσμοί της Ροζάβα καλωσόρισαν τη δημοκρατική επανάσταση του 2012. Αν και η Συρία αποτελεί σύνολο από πολλές μη αραβικές εθνοτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων, το κυβερνών κόμμα των Μπααθιστών είχε επιβάλει εδώ και χρόνια σκληρές αραβικές σοβινιστικές πολιτικές: ένα γεγονός που είναι άλλωστε εμφανές από την ίδια την επίσημη ονομασία της χώρας, ως Αραβική Δημοκρατία της Συρίας. Οι πολιτικές του καθεστώτος στόχευαν στην αφομοίωση των μη αραβικών πληθυσμών, την επανεγκατάσταση Αράβων σε μη αραβικές περιοχές και ακόμη και την άρνηση της ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους.

Η Ροζάβα αντιμετώπισε άλλη μια θανάσιμη απειλή όταν το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) αυτοανακηρύχθηκε ως χαλιφάτο. Οι τζιχαντιστές πολιόρκησαν την περιοχή, με τη βοήθεια και την υποστήιξη του καθεστώτος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη γειτονική Τουρκία. Όπως είναι πλέον γνωστό, οι Κούρδοι μαχητές των Μονάδων Προστασίας του Λαού/Γυναικείες Μονάδες Προστασίας (YPG/YPJ) και οι σύμμαχοί τους, οργανωμένοι στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, κατάφεραν να νικήσουν τους τζιχαντιστές και να απελευθερώσουν τη λεγόμενη πρωτεύουσά τους, τη Ράκκα.

Τι ήταν αυτό που έκανε αυτούς τους ανθρώπους να πολεμούν τόσο σκληρά ενάντια σε μια πιο βαριά οπλισμένη δύναμη; Φυσικά το γεγονός ότι αγωνίζονταν για τη ζωή των οικογενειών και των κοινοτήτων τους ενάντια σε μεσαιωνικούς βαρβάρους για τους οποίους καμία θηριωδία δεν ήταν μικρή για να διαπράξουν.

Αλλά αγωνίζονταν επίσης — και εξακολουθούν να παλεύουν — για έναν καλύτερο κόσμο. Σε μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από θρησκευτικό σκοταδισμό, εθνοτικό φανατισμό, αντιδραστική πατριαρχία, οικονομική ανισότητα και δεσποτικούς τρόπους διακυβέρνησης, άνοιξαν ένα πανό με τις πύρινες λέξεις της ανθρώπινης απελευθέρωσης για όλους, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας.

Δέκα χρόνια αργότερα, ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες, περικυκλωμένη από άγριους εχθρούς και εγκαταλελειμμένη από τις παγκόσμιες δυνάμεις παρά τη θυσία τους στον αγώνα ενάντια στο ISIS, η Επανάσταση της Ροζάβα ζει. Παραδόξως, οι Κούρδοι της Ροζάβα έχουν εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, δημοκρατίας από τη βάση, ενσωμάτωσης των φύλων, οικονομικής συνεργασίας και εθνοτικού και θρησκευτικού πλουραλισμού που είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υπάρχει γύρω τους.

Είναι ένα τολμηρό πείραμα που εμείς ως δυτικοί σοσιαλιστές και διεθνιστές πρέπει να υποστηρίξουμε. Έκαναν τεράστιες θυσίες και δεν πρέπει να τις ξεχάσουμε καθώς ο Τούρκος δικτάτορας Ερντογάν προετοιμάζει ξανά την πολεμική του μηχανή για άλλη μια εισβολή στη Ροζάβα, οπλισμένος μέχρι τα δόντια από τις δυτικές δυνάμεις και περιμένοντας το πράσινο φως από τον συνάδελφό του δικτάτορα στο Κρεμλίνο.