Ο Νεβζάτ Οναράν, ανεξάρτητος ερευνητής και συγγραφέας, έχει τεκμηριώσει τις σφαγές στο Κότσγκιρι, τον Πόντο, το Μπατμάν, τη Θράκη και το Ντερσίμ, που έλαβαν χώρα μεταξύ 1920 και 1940 στο πιο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο, «Ο εσωτερικός πόλεμος του κράτους».

Ο Οναράν προσδιορίζει τις συνέχειες μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της σύγχρονης Τουρκίας σε σχέση με τις απόψεις τους για τους Έλληνες, Αρμένιους, Κούρδους και Εβραίους. Το βιβλίο του βασίζεται σε μια σειρά από έγγραφα που έχουν ληφθεί από τα ιστορικά αρχεία, στα οποία δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση.

Σε συνέντευξή του ο Οναράν μίλησε για τα ευρήματα του βιβλίου του και τη συσχέτιση μεταξύ των πολιτικών της σύγχρονης Τουρκίας και των πολιτικών των Οθωμανών, όσον αφορά τις ταυτότητες «μη Τούρκων» και «μη μουσουλμάνων».

Το «τουρκικό εθνικό κράτος» ιδρύθηκε αρχικά το 1910, μία διαδικασία που διήρκησε μέχρι τη δεκαετία του 1920, εξηγεί ο Οναράν. «Και οι δύο ήταν αιματηρές διαδικασίες. Όταν αναλύουμε την περίοδο μεταξύ 1910 και 1940, βλέπουμε ότι το τουρκικό εθνικό κράτος είχε δύο ιδρυτικά χαρακτηριστικά: εθνοτικά «τουρκικό» και θρησκευτικά, «ισλαμικό-σουνιτικό».

Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1910, σημειώνει, τα δημογραφικά στοιχεία άλλαξαν αποβάλλοντας όλους εκείνους που «δεν ήταν Τούρκοι και σουνίτες μουσουλμάνοι».

«Αυτή η διαδικασία έκανε την περιοχή της Ανατολίας, περιοχή σφαγής. Έτσι υλοποιήθηκαν οι προγραμματισμένες επιχειρήσεις του κράτους εναντίον των Αρμενίων το 1915, Κούρδων-Αλεβιτών-Κιζιλμπάσηδων από το Κότσγκιρι το 1921, Ελλήνων το 1921-22 στον Πόντο (στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας), και Κούρδων, Ζαζάκων, Αλεβιτών-Κιζιλμπάσηδων το 1937-38 από το Ντερσίμ. Η εκμηδένισή τους και η κατάσχεση περιουσιών, ήταν ενέργειες που αναφέρονται στο δεύτερο άρθρο της Διεθνούς Σύμβασης για τη Γενοκτονία», είπε.

Ενώ οι χριστιανοί Αρμένιοι και οι Έλληνες «εκκαθαρίστηκαν» από την Ανατολία και στη συνέχεια από τη Θράκη, οι Εβραίοι με χαμηλό πληθυσμό και ορατότητα στοχοποιήθηκαν μαζικά το 1934, δήλωσε ο Οναράν. Αναλύοντας ιδιαίτερα τις δημογραφικές αλλαγές στη Θράκη, ο Οναράν διαπίστωσε ότι οι Εβραίοι θεωρούνταν ως λαός που έπρεπε να εκδιωχθεί από τη Θράκη.

«Η Θράκη είχε προηγουμένως «καθαριστεί» από Βούλγαρους, Έλληνες και Αρμένιους. Με την εκδίωξη των Εβραίων, ολοκληρώθηκε η θρησκευτική-εθνοκάθαρση που στόχευε τους μη μουσουλμάνους της Θράκης. Επόμενος στόχος ήταν η Κωνσταντινούπολη. Για να κάνουν το ίδιο στην Κωνσταντινούπολη, διέπραξαν τη σφαγή της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου και συνέχισαν το 1964 διώχνοντας τους Έλληνες».

Ο Οναράν σημείωσε επίσης ότι, ανεξάρτητα από το πόσο προσπάθησαν οι τουρκικές αρχές να δικαιολογήσουν αυτές τις ενέργειες στην επίσημη ιστορία τους χρησιμοποιώντας τον ισχυρισμό ότι «επρόκειτο για καταστολή εξεγέρσεων», με την έρευνα και την τεκμηρίωση που πραγματοποίησε, δηλώνει «η αναφορά σε "εξεγέρσεις" ήταν μια απλή δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε για τις επιχειρήσεις».

Το συμπέρασμα που κατέληξε ο Οναράν ήταν ότι αυτές οι επιχειρήσεις που στοχοποιούσαν μη Τούρκους, μη μουσουλμάνους και μη Σουνίτες ήταν στην πραγματικότητα ένας πόλεμος, στη φύση και τη μορφή του. Αλλά αυτός δεν ήταν ένας πόλεμος με δύο πλευρές: ήταν ένας πόλεμος με ένα μέτωπο όπου το κράτος κινητοποίησε τον στρατό του ενάντια στις στοχευμένες κοινότητες. Ως εκ τούτου ήταν ένας εσωτερικός πόλεμος.

Υπάρχει συνέχεια μεταξύ των δράσεων των Οθωμανών και της Δημοκρατίας της Τουρκίας, η οποία βασίζεται σε δύο παράγοντες: «Ο πρώτος είναι το ιδεολογικο-πολιτικό πρόγραμμα του τουρκικού εθνικού κράτους που διατυπώθηκε στα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο δεύτερος είναι το πολιτικό και γραφειοκρατικό βαθύ κράτος της Τουρκίας».

«Σε μια κοινοβουλευτική συνάντηση τον Νοέμβριο του 1922, αποφασίστηκε το εξής: "Η Τουρκία είναι συνέχεια και κληρονόμος των Οθωμανών". Οι υπερασπιστές του Ιτιχάτ του 1910 είναι οι κεμαλικοί της δεκαετίας του 1920».

Σημειώθηκαν μαζικές δολοφονίες, αναγκαστικές εκτοπίσεις και απαλλοτριώσεις περιουσιών για να ολοκληρωθεί ο εσωτερικός πόλεμος των Οθωμανών, σημειώνει ο Οναράν. «Οι Έλληνες της Ανατολίας το 1920-1922, οι Εβραίοι της Θράκης το 1934, οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι στην Κωνσταντινούπολη το 1960 υπέστησαν μαζική απαλλοτρίωση. Με τις πέντε μαζικές απαλλοτριώσεις μεταξύ της δεκαετίας του 1910 και του 1960, καταλαβαίνουμε ότι η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας στους "Τούρκους", ήταν συνεχής και θεσμική», σημείωσε ο Οναράν, καταλήγοντας:

«Σύμφωνα με την ανάλυση αυτής της θεσμικής πολιτικής, ο πολιτικο-οικονομικός στόχος του τουρκικού εθνικισμού είναι η εξόντωση των μη Τούρκων και μη Σουνιτών Μουσουλμάνων».