Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των κουρδικών, αλεβιτών και αρμενικών κοινοτήτων στο Ντερσίμ, υπέστησαν αναγκαστικό εκτοπισμό το 1937-38, σε μια επιχείρηση του τουρκικού καθεστώτος, γνωστή ως «Γενοκτονία του Ντερσίμ», η οποία είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από 70.000 ανθρώπων.

Ο Hıdır Çiçek ήταν μικρό αγόρι όταν έχασε 80 μέλη της οικογένειάς του κατά τη σφαγή στο Ντερσίμ. Μίλησε σε δημοσιογραφικές πηγές για τις αναμνήσεις του και για το πώς ο πατέρας του επέζησε από τη σφαγή, καθώς κρυβόταν σε σπηλιές για χρόνια.

«Ζούσαμε στην περιοχή Gevrek, του χωριού Gutkek ​​της περιοχής Kutudere. Μόνο ο πατέρας μου, Kamer Çiçek, και ο ξάδελφός του επέζησαν από τη σφαγή της οικογένειάς μου. Σχεδόν 80 άνθρωποι δολοφονήθηκαν», ξεκίνησε να λέει ο Hıdır μιλώντας για το παρελθόν του.

Ο Cicek μεγάλωσε με τις ιστορίες που άκουγε από τον πατέρα του, ο οποίος κρυβόταν στα βουνά κυνηγυμένος από το τουρκικό κράτος. «Οι φύλαρχοι που πρόσκεινταν στην κυβέρνηση εργάστηκαν για το κράτος και έφεραν τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες και τα παιδιά από το χωριό στο κοντινό αστυνομικό τμήμα». περιγράφει καθώς θυμάται τις πρώτες μέρες του εγκλήματος.

«Λίγες μέρες αργότερα, αυτοί οι άνθρωποι δολοφονήθηκαν στις περιοχές Pax και Marchik, και όταν οι υπόλοιποι το έμαθαν, διέφυγαν στα βουνά. Η οικογένειά μου ήταν ανάμεσά τους, ο πατέρας και ο ξάδελφός επιβίωσαν στα βουνά για χρόνια. Αργότερα με τον νόμο περί αμνηστίας, μπόρεσαν να επιστρέψουν από τα βουνά».

Ο Çiçek μοιράζεται μερικές αναμνήσεις για την εμπειρία του πατέρα της:

«Η στιγμή που δολοφονήθηκε ο αγαπημένος του αδερφός, Hemede Civraile Khejia, είχε μεγάλο αντίκτυπο στον πατέρα μου. Όποτε μιλούσε για αυτόν, πάντα έκλαιγε».

Μια άλλη ανάμνηση του πατέρα του ήταν η χρήση χημικού αερίου στους ήδη δολοφονημένους χωρικούς στο σπήλαιο Laç. «Ακόμα δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα πτώματα τους», είπε.

Όταν ζητήθηκε από τον πατέρα του να παραδοθεί, στην αρχή δεν το δέχτηκε . «Οι φύλαρχοι και οι πρόκριτοι προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα μου να παραδοθεί, λέγοντάς του πως "Αν πεθάνεις, δεν θα μείνει κανένας ζωντανός από μια ολόκληρη οικογένεια". Ο πατέρας μου δέχτηκε με την προϋπόθεση ότι δεν θα παρέδιδε το όπλο του».

Ο Çiçek μίλησε επίσης με τουλάχιστον εκατό μάρτυρες της σφαγής, καθώς και με τον πατέρα του. Ηχογράφησε ακόμη και τις φωνές εκείνων που ήταν ζωντανοί εκείνη την εποχή. «Γνώρισα έναν γέρο στην Tornova, κοντά στο χωριό όπου ζούσε ο Seyit Rıza. Μου είπε ότι ήταν περίπου 14 ετών τη στιγμή της σφαγής».

Ερωτηθείς πώς κατάφερε και επέζησε, Çiçek απαντά: «Υπήρχαν ήρωες οι οποίοι αντιστάθηκαν. Αφού πέρασαν τέσσερα χρόνια, οι δυνάμεις ασφαλείας ήρθαν στην περιοχή και δόθηκε γενική αμνηστία. Έτσι επιζήσαμε».

Ο Çiçek τελειώνει τη συνέντευξή του λέγοντας «Αποκαλούμε τα τραγικά αυτά γεγονότα γενοκτονία. Τους σκότωσαν όλους, ακόμη και τα μωρά, τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες, δίχως εξαίρεση. Ό,τι και να λένε, το ορίζουμε ως γενοκτονία και τα γεγονότα για τον Ντερσίμ πρέπει επιτέλους να αποκαλυφθούν».