Η δολοφονία του Μαΐου 2018 της 23χρονης κατοίκου της Άγκυρας, Sule Cet, έχει χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη της Τουρκίας: Η νεαρή γυναίκα βιάστηκε στο γραφείο από δύο μεθυσμένους άντρες, ένας από τους οποίους ήταν το αφεντικό της. Στη συνέχεια, πετάχτηκε έξω από το παράθυρο του πολυώροφου συγκροτήματος. Οι άνδρες είπαν στην αστυνομία ότι η Cet αυτοκτόνησε - παρόλο που ο ιατροδικαστής είχε εντοπίσει σπασμένο λαιμό και ηρεμιστικά στο αίμα της - στοιχεία που δεν συνάδουν με την αυτοκτονία.

Η δίκη διήρκεσε έξι μήνες και συνοδεύτηκε από διαδηλώσεις και εκφράσεις αλληλεγγύης από γυναίκες. Η υπόθεση παρακολουθήθηκε επίσης με μεγάλη υποστήριξη στα κοινωνικά μέσα. Η δημόσια πίεση έφερε αποτελέσματα, ενώ το δικαστήριο στην Άγκυρα καταδίκασε τον δράστη σε ισόβια φυλάκιση και τον συνεργό του σε σχεδόν 19 χρόνια φυλάκιση.

Εκείνη την εποχή, οι ομάδες δικαιωμάτων των γυναικών ήλπιζαν ότι η δημοσιότητα που προσέλκυσε η υπόθεση θα προκαλέσει μια πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή.

Ήταν εξαίρεση η υπόθεση της Sule Cet;

Δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά από τότε, με αρκετές νέες περιπτώσεις στις οποίες ισχυρισμοί αυτοκτονίας χρησιμοποιήθηκαν σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οι γυναικοκτονίες. Πιο πρόσφατα, ο τραγικός θάνατος της 35χρονης Ayten Kaya από τη νοτιοανατολική πόλη Ντιγιαρμπακίρ έχει γίνει πρωτοσέλιδο. Η Kaya βρέθηκε δεμένη στο σπίτι της. Οι έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε αυτοκτονήσει. Η εισαγγελία έκλεισε την υπόθεση.

Όμως οι συγγενείς της γυναίκας δεν αποδέχονται αυτήν την εκδοχή των γεγονότων. Πιστεύουν ότι δολοφονήθηκε ενώ εξηγούν ότι η υπόθεση ήταν γεμάτη με αντιφάσεις.

Η αυτοψία απέτυχε να καταγράψει τη ώρα του θανάτου της, για παράδειγμα. Έπειτα, ολόκληρο το σώμα της Kaya ήταν καλυμμένο με μώλωπες, κάτι που δεν συνάδει με την αυτοκτονία. Ωστόσο, παρά τις πολλές αντιρρήσεις, οι κρατικοί εισαγγελείς αποφάσισαν να μην ανοίξουν ξανά την υπόθεση.

Οι ακτιβιστές των γυναικείων δικαιωμάτων κατηγορούν το δικαστικό σώμα

Η δικηγόρος Gurbet Gozde Engin είναι μέλος του τοπικού παραρτήματος στο Ντιγιαρμπακίρ της Rosa, ενός συλλόγου γυναικών. Αναφέρει ότι τέσσερις ακόμη γυναίκες πέθαναν υπό παρόμοιες συνθήκες τις εβδομάδες μετά το θάνατο της Ayten Kaya ενώ πρόσθεσε ότι οι εισαγγελείς αρνήθηκαν να ερευνήσουν τις υποθέσεις. «Σε περιπτώσεις όπου οι γυναίκες έχουν πεθάνει υπό συνθήκες στις οποίες η αυτοκτονία φαίνεται πολύ αμφίβολη, τότε θα πρέπει προφανώς να διεξάγοντα έρευνες σε διαφορετική κατεύθυνση. Δεν είναι μόνο έγκλημα να σκοτώνεις, αλλά είναι και έγκλημα να βαφτίζεις τις γυναικοκτονίες ως αυτοκτονίες».

Η Hatice Coruk από την ένωση γυναικών Kadin Kultur Evi Dernegi κατηγορεί ολόκληρο το δικαστικό σύστημα: «Πρέπει να είμαστε δύσπιστοι κάθε φορά που μια γυναικοκτονία χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονία. Πρόκειται όλο και συχνότερα για περιπτώσεις συγκάλυψης της γυναικοκτονίας». Η Leyla Soydinc από την Mor Cati Kadin Siginagi Vakfi, μια ένωση γυναικών με έδρα την Κωνσταντινούπολη, παρατηρεί και αυτή το θεσμικό πρόβλημα που υπάρχει.

«Σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που κυριαρχείται από άντρες, πολλά από τα εγκλήματα που διαπράττονται [κατά των γυναικών] καταλήγουν ατιμώρητα».

Οι εκστρατείες κοινωνικών μέσων για το θέμα και η αποφασιστική δράση των γυναικείων ομάδων ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη πίεση στην κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη. Όμως κυβέρνηση και δικαιοσύνη έχουν συγκαλύψει αυτό το πρόβλημα για τόσο πολύ καιρό και πλέον φαντάζει αδύνατη και ανειλικρινής η οποιαδήποτε δέσμευση για ουσιαστική καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών.