Προφανώς δεν είναι μονάχα η ακεραιότητα της Ουκρανίας αυτή που απειλείται, αλλά με την εκπεφρασμένη αντίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε μια επικείμενη ρωσική εισβολή, η κατάσταση είναι έκρυθμη για ολόκληρη την περιοχή. Η δε στρατηγική αντιπαλότητα της Ουάσινγκτον με την Μόσχα, απειλεί να δημιουργήσει μία κρίση παγκόσμιας κλίμακας. Αστάθμητος παράγοντας και σε αυτή την έκρυθμη ζώνη αποτελεί η Τουρκία του Ερντογάν, ο οποίος δεν θα μπορούσε να λείπει από μία τέτοια κρίση, που έχει πυροδοτήσει τις σχέσεις «ανατολής» και «δύσης».

Επιχειρώντας να ακολουθήσει τη γνωστή τακτική του εκκρεμούς μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, ο Ερντογάν φιλοδοξεί να βγει κερδισμένος από μια κρίση που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.

Οι σχέσεις του Ερντογάν με τον Πούτιν φαίνεται να ψυχράνθηκαν τελευταία, καθώς διαφαίνεται ότι ο πρώτος στηρίζει επί της ουσίας τις ΗΠΑ στην ουκρανική διαμάχη. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι ΗΠΑ ακύρωσαν επί της ουσίας τον αγωγό φυσικού αερίου East Med που θα συνέδεε το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα με την υπόλοιπη Ευρώπη. Παράλληλα οι ΗΠΑ φαίνεται να παραχωρούν στην Τουρκία την άδεια να είναι αυτή η αποκλειστική χώρα της περιοχής από την οποία θα μεταφέρεται το φυσικό αέριο στην Ευρώπη.

Επιπλέον, η πολιτική αδυναμία και απομόνωση του Ερντογάν τον καθιστούν έναν εκλεκτό πρόεδρο για τη «δύση», η οποία επιθυμεί να βρίσκεται στα ηνία της χώρας ένας ανίσχυρος ηγέτης, έτσι ώστε να μπορούν να προβάλλει την επιρροή της στη χώρα. Πρόκειται για την σύγχρονη εκδοχή του «Μεγάλου Ασθενή», τον οποίο οι ΗΠΑ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσουν στη ζωή.

Για τους ανωτέρω λόγους η Τουρκία παραμένει σημαντικός στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ, σε σημείο που να αποδέχονται πλήρως την παραβατική συμπεριφορά και τις παρανομίες της.

Μία τέτοια τουρκική δράση βιώσαμε προσφάτως στη φυλακή Σινάα στη Χασάκα της ΒΑ Συρίας. Εκεί μια ομάδα ενόπλων του ISIS επιχείρησαν να απελευθερώσουν τους φυλακισμένους τζιχαντιστές από τις δυνάμεις του SDF, και να αναζωογονήσουν την εγκληματική τους συμμορία. Επρόκειτο για μια επιχείρηση από 200 και παραπάνω εκπαιδευμένους τζιχαντιστές οι οποίοι έδρασαν με ένα επιτελικό σχέδιο που απαιτούσε τουλάχιστον έξι μήνες προετοιμασίας.

Από την πολυπλοκότητα της επίθεσης καθίσταται σαφές πως οι τζιχαντιστές δεν ήταν σε θέση να την πραγματοποιήσουν δίχως την υλικοτεχνική υποστήριξη ξένων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών τους. Οι πρόσφατες απειλές και η κινητικότητα της Τουρκίας στην περιοχή ομολογούν την εμπλοκή και ενοχή της στην επίθεση.

Ακόμα και η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν τυχαία, διότι στις 20 Ιανουαρίου ήταν η ημέρα που οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις εισέβαλλαν στο Αφρίν και ήθελα να επαναλάβουν το έγκλημά τους. Ήταν επίσης η 7^η επέτειος της ένδοξης αντίστασης του Κουρδικού λαού στην ηρωική πόλη Κομπάνι, για την οποία ο Ερντογάν επιθυμεί διακαώς να εκδικηθεί, θεωρώντας την προσωπική του ήττα.

Παράλληλα με την επίθεση των τζιχαντιστών, τουρκικά drones επιτέθηκαν στην πόλη Τελ Ταμέρ της Ροζάβα με σκοπό να καταλάβουν εδάφη καθώς οι κουρδικές δυνάμεις απέκρουαν την εισβολή του ISIS.

Δυστυχώς για τον Ερντογάν, και σε αυτή την επίθεση βρήκε απέναντί του τις δυνάμεις ασφαλείας του SDF και τους Κούρδους αντάρτες του YPG, οι οποίοι κατανίκησαν τους εισβολείς στη Χασάκα και την Τελ Ταμέρ. Οι συντονισμένες και άμεσες αντιδράσεις των στρατιωτών μας, αλλά και του ίδιου μας του λαού που συνεισέφερε στην άμυνα των περιοχών, οδήγησαν τον Ερντογάν  για ακόμη μια φορά σε ταπεινωτική ήττα.

Με αυτόν τον τρόπο του στέρησαν μια πολυπόθητη νίκη την οποία έχει τεράστια ανάγκη στο εσωτερικό της Τουρκίας, ιδίως ενόψει των επικείμενων εκλογών.

Η διεθνής κοινότητα έλλειψε διά της απουσίας της για ακόμα μια φορά κατά την επίθεση. Αντιθέτως, η Ρωσία και η Δαμασκός ήταν ενήμερες και φαίνεται να αποδέχθηκαν πλήρως την τουρκική επιχείρηση. Από την άλλη η «δύση» είναι αυτή που προμηθεύει τις τουρκικές δυνάμεις με οπλισμό, ο οποίος όπως απεδείχθη από τα νατοϊκά όπλα που βρέθηκαν στους τζιχαντιστές μετά την επίθεση, καταλήγει στους συμμορίτες της Τουρκίας.

Δεν είναι άρα υπερβολή να πούμε πως η «δύση» είναι αυτή που εξοπλίζει τους τζιχαντιστές. Αυτό ακριβώς σημαίνει η παροχή όπλων στην Τουρκία.

Υπό αυτές τις συνθήκες η επιβολή εμπάργκο όπλων στην Άγκυρα κρίνεται πλέον επιβεβλημένη, ενώ υπάρχουν σαφή και αρκετά προηγούμενα. Πλήρες εμπάργκο επεβλήθη στην Τουρκία το 1975 από τις ΗΠΑ, μετά την εισβολή στην Κύπρο, και προσφάτως από τον Καναδά, όταν απεδείχθη ότι τουρκικά drones συμμετείχαν στην μάχη του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Αρκεί να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν οι τζιχαντιστές απελευθέρωναν τους φυλακισμένους μαχητές και τι θα σήμαινε αυτό για την περιοχή αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Δυστυχώς η σιωπή της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν περιορίστηκε στις κυβερνήσεις, αλλά την ίδια γραμμή φαίνεται να ακολούθησαν και τα δυτικά μέσα τα οποία υποβάθμισαν την επίθεση στη Χασάκα ως ήσσονος σημασίας ζήτημα. Δυστυχώς το ίδιο συνέβη και στα Ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δεν αναφέρθηκαν καν στην υπόθεση. Μάλιστα την αγνόησαν, ωσάν να μην υφίσταται τζιχαντιστική απειλή για την Ελλάδα από την εγγύς περιοχή μας.

Οι ευθύνες λοιπόν είναι πολλές και βαραίνουν κυρίως την ιμπεριαλιστική Τουρκία. Βαραίνουν όμως και όσους εξοπλίζουν τον κατοχικό και τζιχαντιστικό στρατό της, καθώς και όσους σιωπούν στις κατάφωρες παρανομίες της. Ο «δυτικός» κόσμος οφείλει να συνδράμει στον αγώνα καταπολέμησης των φρικαλεοτήτων και της βαρβαρότητας του άξονα που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια η Άγκυρα.

Και οφείλει να συνδράμει διότι οι μαχητές των SDF, YPG και ο απλός κόσμος της Ροζάβα δεν αγωνίζονται απλώς για τη δική τους ασφάλεια, αλλά για την ασφάλεια και την ευημερία όλων μας.