Η γνωστή ιστορία της απομόνωσης χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, η απομόνωση εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ως μέθοδος «εκπαίδευσης και βελτίωσης» σε έναν νεαρό άνδρα στο Άμστερνταμ το 1588. Αργότερα εφαρμόστηκε σε «εχθρούς» στη Γερμανία κατά την εποχή των Ναζί.

Αυτό το είδος βασανιστηρίων συνέχισε να ασκείται στη συνέχεια και εξακολουθεί να ασκείται εναντίον πολιτικών κρατουμένων στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Τουρκία και πολλές άλλες χώρες.

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ιδρυτής και ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), κρατείται στο νησί των φυλακών Ιμραλί της Τουρκίας, από το 1999 και κρατείται σε απομόνωση για χρόνια, ενώ εκτίει πολλαπλή ποινή ισόβιας κάθειρξης.

Οι δικηγόροι του Οτσαλάν έχουν εκφράσει εδώ και χρόνια τις ανησυχίες τους για την κατάσταση του πελάτη τους και έχουν κάνει πολλές φορές αιτήσεις στις τουρκικές αρχές ζητώντας επείγουσα φυσική συνομιλία μαζί του. Πρόσφατα ανακοίνωσαν για άλλη μια φορά ότι δεν είχαν λάβει καμία πληροφορία από αυτόν ή από κάποιον άλλο κρατούμενο στις φυλακές Ιμραλί, εδώ και οκτώ μήνες. Η τελευταία φορά που επιτράπηκε στον Οτσαλάν να μιλήσει με τον αδελφό του Μεχμέτ στο τηλέφωνο ήταν στις 27 Απριλίου 2020.

Ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικοί και δικηγόροι μίλησαν σχετικά με την απομόνωση στη φυλακή Ιμραλί.

Η ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα Εζγκί Γιουσούφογλου ορίζει την απομόνωση ως εξής:

«Η κυριολεκτική έννοια της απομόνωσης είναι η απομάκρυνση, απόσπαση ή διαχωρισμός ενός ατόμου από τους άλλους. Ωστόσο, η ίδια η φυλάκιση είναι ήδη απομόνωση, γιατί απομονώνει τον άνθρωπο από την κοινωνία».

Ο δικηγόρος Ερκάν Κανάρ προσθέτει σε αυτές τις σκέψεις.

«Η απομόνωση δεν περιλαμβάνεται στον τουρκικό νόμο περί εκτέλεσης ποινών. Δεν υπάρχει άρθρο που να ρυθμίζει την απομόνωση. Αλλά με τον Αντιτρομοκρατικό Νόμο και τον Νόμο Νο. 4422 για την καταπολέμηση των εγκληματικών οργανώσεων, εισήχθησαν κελιά του ενός, δύο και τριών ατόμων, και έτσι ο νόμος χειραγωγήθηκε και εισήχθη η απομόνωση».

Η εξέχουσα δικηγόρος και φεμινίστρια Ερέν Κεσκίν πιστεύει ότι η απομόνωση βιώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής στην Τουρκία και δεν περιορίζεται στις φυλακές, «Στην πραγματικότητα, η ατομική απομόνωση εφαρμόζεται σε όλες τις άλλες ταυτότητες εκτός από την τουρκική και σουνιτική μουσουλμανική ταυτότητα. Ωστόσο, η απομόνωση εφαρμόζεται εκτενώς στις φυλακές. Το Ιμραλί είναι το πρώτο μέρος, όταν μιλάμε για την πρακτική της απομόνωσης», προσθέτοντας ότι οι συνθήκες στη φυλακή Ιμραλί είναι αντίθετες με το νόμο.

Η Σύμβαση της Γενεύης του 1949 περιέγραψε όλες τις πρακτικές ψυχικών βασανιστηρίων ως απάνθρωπες. Έχει σημειωθεί ότι αν και η απομόνωση δεν αφήνει φυσικά σημάδια, είναι μια μέθοδος αισθητηριακής στέρησης που αναγκαστικά προκαλεί στους κρατούμενους ψυχολογικές καταστροφές στο πλαίσιο της έλλειψης πρόσβασης στο φως της ημέρας, της έλλειψης άσκησης και της στέρησης των δικαιωμάτων επισκέψεων και τηλεφωνημάτων.

Το μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας (TIHV) Ουμίτ Εφέ, δήλωσε:

«Οι σκληρές πρακτικές απομόνωσης που εφαρμόζονται στους κρατούμενους μπορούν να προκαλέσουν πολλά προβλήματα υγείας και να προκαλέσουν σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στη χώρα μας, υπάρχουν εκατοντάδες άρρωστοι κρατούμενοι».

Επίσης, το μέλος του Νομικού Γραφείου Ασρίν, Εμράν Εμεκτσί, πιστεύει ότι η απομόνωση είναι μια προσπάθεια να αποτραπεί ο εκδημοκρατισμός των λαών στη Μέση Ανατολή.

«Η απομόνωση εισήχθη για πρώτη φορά στο σύστημα λόγω του Οτσαλάν και δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από τον Οτσαλάν που μπορεί να φέρει μια λύση για τη Μέση Ανατολή», δηλώνει.

Κάθε κόμμα που έρχεται στην εξουσία στην Τουρκία εντείνει βήμα-βήμα τις πρακτικές της απομόνωσης. Όταν ο Οτσαλάν μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην Τουρκία το 1999, του επετράπη να συναντηθεί με τους δικηγόρους του. Ωστόσο, κατά την εποχή του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), αυτές οι συναντήσεις απαγορεύτηκαν παράνομα. Το AKP χαλάρωσε τον βαθμό απομόνωσης στο Ιμραλί κατά τη διάρκεια των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, αλλά στη συνέχεια τον ενέτεινε ξανά και η απομόνωση εξακολουθεί να είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Τουρκίας.