Η Ολλανδή δημοσιογράφος Frederike Geerdink έζησε και εργάστηκε στο Ντιγιαρμπακίρ (Αμέντ) της Τουρκίας, μεταξύ του 2012 και του 2015, κάνοντας ρεπορτάζ ως ανεξάρτητη δημοσιογράφος για πολιτικά θέματα. Συνελήφθη δύο φορές το 2015.

Συνελήφθη για πρώτη φορά τον Ιανουάριο κατηγορούμενη για υποστήριξη προπαγάνδας για λογαριασμό του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), λόγω των δημοσιεύσεων και των σχολίων της στα κοινωνικά μέσα. Μετά από δικαστική μάχη αθωώθηκε στις 13 Απριλίου. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2015, συνελήφθη ξανά, ενώ αυτή τη φορά κατηγορήθηκε για διέλευση σε απαγορευμένη ζώνη και συμμετοχή σε διαμαρτυρία. Απελάθηκε από την Τουρκία στις 9 Σεπτεμβρίου.

Στο πλαίσιο της συγγραφής ενός βιβλίου έζησε με Κούρδους μαχητές και τελικά το βιβλίο της, με τίτλο "This Fire Never Dies", δημοσιεύτηκε το 2018. Αθωώθηκε από τη δεύτερη δίκη της τον περασμένο μήνα, μετά την οποία υπέβαλε αγωγή εναντίον της τουρκικής κυβέρνησης για αποζημίωση.

Η Geerdink σε συνέντευξη που παραχώρησε εξέφρασε την άποψή της για τη δημοσιογραφία: «Πιστεύω ότι η σωστή λέξη που ορίζει τη δημοσιογραφία δεν είναι η «αντικειμενικότητα» αλλά η «ειλικρίνεια». Προσπάθησα να αντικατοπτρίσω την αλήθεια σε αντίθεση με την εικόνα που δημιουργήθηκε στα παραδοσιακά μέσα. Θα μπορούσα να το κάνω απλώς γράφοντας ειλικρινά τις εμπειρίες μου, τις παρατηρήσεις μου και λέγοντας τις ιστορίες των μαχητών. Κανείς δεν το έκανε μέχρι τώρα. Το PKK διεξάγει ένοπλη πάλη από το 1984. Φαίνεται πολύ περίεργο που κανένας δυτικός δημοσιογράφος δεν έχει έρθει ποτέ νας τους δει από κοντά, παρόλο που οι συνθήκες ήταν σχετικά καλύτερες στο παρελθόν».

«Στη συνέχεια μίλησε για τη διαμονή της για έναν χρόνο στα βουνά με τους Κούρδους μαχητές: «Όταν τους είδα είδα με τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι ο αγώνας τους δεν ήταν μόνο επικεντρωμένος στη μάχη αλλά σε κάτι πολύ ευρύτερο. Όταν κατευθυνόμουν προς τα βουνά δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένη και δεν ήξερα τι να περιμένω».

«Ήταν καλό που έμεινα για ένα χρόνο, διότι μια διαμονή τριών μηνών δεν θα ήταν αρκετή για να καταλάβω τον αγώνα τους. Ο κόσμος πιστεύει ότι τα βουνά με τους αντάρτες έχουν να κάνουν μόνο με τη βία, και αυτό είναι λογικό δεδομένου ότι έτσι παρουσιάζεται. Έγραψα όμως πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Προσπάθησα να δώσω μια αίσθηση των συνθηκών εκεί, για να μεταφέρω τον αναγνώστη στην καθημερινή ζωή των μαχητών στα βουνά».

Ερωτηθείσα για την απαλλαγή από τις κατηγορίες κατά τη δίκη της και τις συνθήκες στην Τουρκία, είπε ότι η απόφαση του δικαστηρίου δεν σημαίνει ότι οι συνθήκες βελτιώθηκαν στην Τουρκία. «Η καταπίεση συνεχίζεται και επιδεινώνεται. Ο αριθμός των φυλακισμένων δημοσιογράφων μπορεί να έχει μειωθεί πρόσφατα λίγο, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν χιλιάδες δίκες, πολλοί δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα, και σε πολλούς τους απαγορεύτηκε να πάνε στο εξωτερικό. Εάν όσοι διέφυγαν είχαν μείνει στην Τουρκία, θα φυλακίζονταν τώρα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει πολύ περισσότερη αυτο-λογοκρισία τώρα, λόγω της μεγαλύτερης καταπίεσης. Μπορούμε να δούμε ότι ολόκληρα τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται πλέον από τον Ερντογάν, σε αντίθεση με την κατάσταση που ίσχυε πριν από 15 χρόνια. Οι συνθήκες είναι στην πραγματικότητα χειρότερες».

Η Geerdink πιστεύει ότι το κίνητρο πίσω από τις επιδρομές της Τουρκίας στο Νότιο Κουρδιστάν είναι τόσο η εγχώρια πολιτική όσο και ο στόχος της καταστροφής του κουρδικού κινήματος: «Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε πώς θα είναι οι συνθήκες στην Τουρκία αύριο, αλλά είναι σαφές ότι ενεργεί με το λεγόμενο 2023. Πρόκειται για την 100ή επέτειο της Συνθήκης της Λωζάνης που καθιέρωσε τα σύνορα της Τουρκίας, σύνορα τα οποία η Τουρκία αμφισβητεί σαφώς, ιδίως όσον αφορά το Βιλάετι της Μοσούλης που περιελάμβανε τις πόλεις του Κιρκούκ και της Μοσούλης και ο οποίες είναι πλούσιες σε πετρέλαιο».

«Ένα από τα κίνητρα πίσω από τις επιθέσεις του Ερντογάν στον κουρδικό λαό είναι η εσωτερική πολιτική. Ουσιαστικά θέλει να καταστρέψει το κουρδικό κίνημα και ίσως να επεκτείνει τα σύνορα της χώρας. Προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους υποστηρικτές του με κάθε του κίνηση. Στόχος του είναι να δολοφονήσει έναν από τους βασικούς ηγέτες του PKK, ώστε να μπορέσει να πει: "Κοιτάξτε, έχουμε τελειώσει το PKK". Θα ήθελε να χρησιμοποιήσει κάτι τέτοιο σαν προπαγάνδα».

Ερωτηθείσα για το ψήφισμα του ολλανδικού κοινοβουλίου σχετικά με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Γεζίντι, η Geerdink δηλώνει: «Αυτή η αναγνώριση δεν σημαίνει πολλά καθώς η ολλανδική κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα, όταν οι Γεζίντι διώχθηκαν και υπέστησαν κάθε είδους σκληρότητα για επτά χρόνια.

«Τι σημαίνει πραγματικά αυτή η συμβολική αναγνώριση; Δεν έχει κάποια νομικά δεσμευτική συνέπεια. Δεν αμφισβητώ την καλή θέληση των βουλευτών που έχουν υποβάλει την πρόταση, αλλά είναι εύκολο για το κοινοβούλιο να επικυρώσει ένα ψήφισμα χωρίς καμία νομική συνέπεια. Δεν νομίζω πως αν τους ρωτούσαν θα ήξεραν να πουν πού βρίσκεται το Σίνγκαλ στον χάρτη. Η κατάσταση εξακολουθεί να είναι ζοφερή στο Σίνγκαλ. Πολλές εξωτερικές δυνάμεις προσπαθούν να διαιρέσουν τον λαό των Γεζίντι».