Ο Σαμί Τουντσά είναι 32 ετών και βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα εδώ και οκτώ χρόνια. Τον Σεπτέμβριο του 2013, σε ηλικία 24 ετών, συνελήφθη, μετά την έναρξη των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του ίδιου έτους, και δικάστηκε για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις. Ο Τουντσά καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 52 ετών στη δίκη. Διετέλεσε επίσης αρχισυντάκτης της καθημερινής εφημερίδας Mücadele Birliği (Ενότητα Αγώνα) και τώρα έχει καταδικαστεί σε συνολική φυλάκιση 70 ετών, τόσο για τη δημοσιογραφία του όσο και για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις.

Απάντησε σε επιστολή αλληλεγγύης που του έστειλε η Ένωση Δημοσιογράφων Dicle Fırat (DFG), από τη φυλακή υψίστης ασφαλείςα στο Τεκιρντάγκ, όπου και κρατείται.

Στην επιστολή του, ο Τουντσά έδωσε πληροφορίες για τις κατηγορίες εναντίον του και εξήγησε το τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος στην Τουρκία και τις συνθήκες στη φυλακή.

«Σε αυτή τη χώρα, αν είσαι δημοσιογράφος, αν γράφεις, ο θάνατος είναι τόσο κοντά όσο το κλικ ενός κλείστρου της κάμερας. Τόσο κοντά, όσο η λήψη μιας φωτογραφίας. Μπορεί να σε δολοφονήσουν άγνωστοι στους δρόμους ή να πετάξουν σε πηγάδια με οξύ. Η δημοσιογραφία είναι το πιο επικίνδυνο επάγγελμα σε μια χώρα γεμάτη κινδύνους αυτού του είδους», έγραψε ο Τουντσά στην επιστολή του.

Ο Σαμί Τουντσά αυτοπροσδιορίζεται ως μέλος του επαναστατικού Τύπου στην Τουρκία.

«Είναι μια δύσκολη διαδικασία και για τους φίλους μας έξω. Οι εφημερίδες κλείνουν, οι δημοσιογράφοι βασανίζονται, κρατούνται και υποβάλλονται σε πολλές άλλες δυσκολίες. Οι αρχές θέλουν να κρατήσουν κρυφά τα γεγονότα, δεν θέλουν να δημοσιευτεί τίποτα στα μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, όσο υπάρχει η έννοια του επαναστατικού Τύπου σε αυτή τη χώρα, η φωνή των καταπιεσμένων και των θυμάτων εκμετάλλευσης θα συνεχίσει να ακούγεται».

Και συνέχισε: «Αλλά ακόμα και αν με καταδικάσουν, όχι σε 60-70 χρόνια φυλάκισης, αλλά σε χιλιάδες χρόνια, θα συνεχίσω να είμαι στο πλευρό των εργαζομένων, του καταπιεσμένου κουρδικού λαού, των γυναικών που κακοποιούνται και υφίστανται βία, των φοιτητών, των δημοσιογράφων Μέχρι να δημιουργηθεί ένας ίσος και ελεύθερος κόσμος».

Σχετικά με τη χρήση της πανδημίας ως δικαιολογία για την αύξηση της εκμετάλλευσης των δικαιωμάτων στις φυλακές, ο Τουντσά ανέφερε στην επιστολή του: «Με τις συνθήκες της πανδημίας, τα δικαιώματα του να μιλάμε μεταξύ μας και να αθλούμαστε απαγορεύτηκαν εντελώς, ενώ οι επισκέψεις απαγορεύτηκαν εδώ για μήνες. Ενώ στον έξω κόσμο γίνονται βήματα εξομάλυνσης της κατάστασης και οι μάσκες σταδιακά αφαιρούνται, εμείς οι κρατούμενοι συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε βαριά καραντίνα, παρόλο που είμαστε διπλά εμβολιασμένοι. Οι φύλακες είναι επίσης εμβολιασμένοι, αλλά η κατάσταση συνεχίζεται για εμάς να είναι δυσβάσταχτη. Ενώ άλλοι άνθρωποι δυσκολεύονται να μείνουν στο σπίτι για δύο ημέρες, εμείς βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση από τον Μάρτιο του 2020. Φανταστείτε να βλέπετε μονάχα άλλα δύο άτομα, 24 ώρες την ημέρα».