Η Τουρκία «οδύρεται» για την Παλαιστίνη.

Το τουρκικό κράτος και η τουρκική κοινωνία αντιτίθενται στην κατοχή του Ισραήλ επί της γης των Παλαιστινίων.

Αντιτίθενται στον βίαιο εκτοπισμό των Παλαιστινίων και τίθενται ενάντια στον αποκλεισμό της Γάζας και των γύρω περιοχών… Η Τουρκία οδύρεται για Παλαιστίνιους από τους οποίους το 70% είναι μετανάστες και ζουν σε στρατόπεδα και βομβαρδίζονται για ακόμα μία φορά.

Αλλά αυτή η θλίψη δεν είναι μια φυσική ανθρώπινη αντίδραση που αισθάνεται ο λαός. Δεν πρόκειται για ενσυναίσθηση που προέρχεται από κάποιο αίσθημα ανθρωπιάς. Η εναντίωση στο Ισραήλ είναι μια συγκυρία, και γίνεται ακίνδυνα, ενώ παράλληλα προσελκύει την λαϊκή προσοχή και υποστήριξη για το καθεστώς.

Αυτή η «αλληλεγγύη» που υποτίθεται ότι εξηγείται μέσω του Ισλάμ, δεν αντανακλά την ελεύθερη ειλικρινή βούληση της κοινωνίας. Μία σαφής απόδειξη αποτελεί η στάση που υιοθετήθηκε στο ζήτημα της Κίνας και των Ουιγούρων.

Οι Ουιγούροι είναι επίσης μουσουλμάνοι και δέχεται έντονη πίεση από την Κίνα. Αν και απαιτούν βοήθεια και υποστήριξη από την Τουρκία, δεν τους παρέχεται βοήθεια από την κυβέρνηση.

Τα πλήθη δεν κλαίνε ούτε αισθάνονται θλίψη για τους Ουιγούρους και δεν καταδικάζουν την Κίνα με σημαίες και διαμαρτυρίες.

Το βασικό πρόβλημα της Τουρκίας δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η κατάσταση στην οποία έχει υποπέσει η κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η εκφυλισμένη κοινωνία. Τα πλήθη στην Τουρκία πιστεύουν ότι υπερασπίζονται τα θύματα και τους καταπιεσμένους, αλλά στην πραγματικότητα υποστηρίζουν τη σκληρότητα, τη δύναμη, την τυραννία!

Τρεις ειδήσεις της τελευταίας εβδομάδας είναι αρκετές για να αποδείξουν αυτή την κατάσταση…

Στις 13 Μαΐου, μια κουρδική οικογένεια που μετέβαινε στη Μερσίνα από το Νότιο Κουρδιστάν αποκλείστηκε από ένα αυτοκίνητο μάρκας Honda, και πινακίδα κυκλοφορίας 01 YG 428, που ανήκε στον Mehmet Fatih Oflaz, ενώ στο αυτοκίνητό του υπήρχαν άλλα τρία άτομα. Λιντσάρισαν την οικογένεια με πέτρες και λοστούς, προσβάλλοντας την οικογένεια με τις εθνικιστικές χειρονομίες των «γκρίζων λύκων». Ο κυβερνήτης της Μερσίνας δήλωσε ότι «το περιστατικό αποτελεί μία υπόθεση πλημμελήματος, και όχι κάτι σημαντικό».

Οι ακαδημαϊκοί, οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες που έκλαιγαν για την Παλαιστίνη και τη Γάζα, ξαφνικά σιώπησαν.

Στις 14 Μαΐου, καθώς ο 16χρονος Y.R. πήγαινε στη Sakarya από την Urfa για να δουλέψει, μίλησε στα κουρδικά στο τηλέφωνο με την οικογένειά του. Ξαφνικά του επιτέθηκε μια ομάδα, λέγοντάς του «Γιατί μιλάς αυτήν τη γλώσσα, απαγορεύεται να μιλάς κουρδικά εδώ». Αφού ξυλοκοπήθηκε βαρειά, το σοβαρά τραυματισμένο αγόρι αναγκάστηκε να νοσηλευτεί.

Το σύνθημα, «Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη είναι ο πόλεμος των καταπιεσμένων», φτάνει από τα τζαμιά στις πανεπιστημιακές αίθουσες, από τα καφενεία στα γήπεδα, αλλά δεν χρησιμοποιείται ποτέ όταν πρόκειται για Κούρδους.

Η πλειονότητα της τουρκικής κοινωνίας υποστηρίζει τον δυνάστη, και όχι τον καταπιεσμένο Κούρδο που μιλά με την οικογένειά του στη μητρική του γλώσσα.

Ο διορισμένος διαχειριστής από την κυβέρνηση του μητροπολιτικού δήμου του Ντιγιαρμπακί (Αμέντ), άλλαξε τις πινακίδες από τα κουρδικά σε τουρκικά. Το σύμβολο της τουρκικής σημαίας προστέθηκε σε όλες τις σημάνσεις. Αυτό αποτελεί μέρος της τουρκικής αποικιοκρατικής πολιτικής, να «εξαλείψει» το Κουρδιστάν και να Τουρκοποιήσει τους Κούρδους.

Η κοινωνία νομιμοποιεί την τουρκική αποικιοκρατία και τις πρακτικές γενοκτονίας, καταστροφής και φρικαλεότητας του Τουρκικού κράτους στο Κουρδιστάν με κάθε είδους δικαιολογίες. Αυτοί που κάνουν πως δεν βλέπουν τις αδικίες και τις σκληρότητες μπροστά στα μάτια τους, πιστεύουν ότι παρέχουν τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη στους καταπιεσμένους και στην ανθρωπότητα, στηρίζοντας τους Παλαιστινίους.

Ένας πρώην πολιτικός είπε σωστά ότι «η Τουρκία χρειάζεται μια μεταρρύθμιση συνείδησης ​​και ηθικής, όχι μια νομική μεταρρύθμιση». Η συνειδησιακή ​​και η ηθική μεταρρύθμιση σημαίνει ότι τα άτομα και η κοινωνία επιτυγχάνουν την αλήθεια και απαλλάσσουν την σκέψη τους από την κυριαρχία του κράτους. Μόνο τότε τα ανθρώπινα όντα θα ενεργήσουν ξανά σαν άνθρωποι.