Ένα μέλος μιας ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικεντρώνεται στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων στις τουρκικές φυλακές μίλησε στην ιστοσελίδα Duvar για την κατάσταση γύρω από τις γυναίκες κρατούμενες και τα παιδιά τους πίσω από τα κάγκελα.

Όπως αναφέρει η Duvar, υπάρχουν επί του παρόντος 548 παιδιά ηλικίας από νεογέννητα έως 6 ετών, τα οποία αναγκάζονται να μείνουν με τις μητέρες τους στις τουρκικές φυλακές. Η Γκαμζέ Γεντούρ από την ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων «Görülmüştür», υπογράμμισε ότι τα πρώτα έξι χρόνια στη ζωή ενός παιδιού είναι εξαιρετικά κρίσιμα όσον αφορά τις αναπτυξιακές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η περίοδος σε ολόκληρη τη ζωή του.

Ερωτηθείσα εάν τα μικρά παιδιά είχαν τα δικά τους κρεβάτια στις φυλακές, απάντησε:

«Όχι. Δεν έχουν καν τα δικά τους γεύματα. Ωστόσο, οι ειδικοί συμβουλεύουν ότι τα παιδιά θα πρέπει να μπορούν να κοιμούνται στο κρεβάτι τους μετά τους πρώτους τρεις μήνες. Η εξάρτησή τους κατά τη διάρκεια του ύπνου από ένα άλλο άτομο ή από ένα συγκεκριμένο αντικείμενο επηρεάζει την ποιότητα του ύπνου και τη διαδικασία μάθησης κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα παιδιά που μένουν με τις μητέρες τους στη φυλακή είναι αναγκασμένα να μοιράζονται το κρεβάτι με τη μάνα τους. Όσο για το θέμα της διατροφής, αυτό είναι κρίσιμο ειδικά για τα παιδιά στις φάσεις της σωματικής τους ανάπτυξης. Ωστόσο, τα παιδιά στη φυλακή σερβίρονται μόνο το φαγητό που παίρνουν και οι μητέρες τους. Αν και υπάρχει νομικό πλαίσιο που ρυθμίζει το θέμα, αυτό δεν εφαρμόζεται (…) Οι αρχές απλώς παραβιάζουν τους δικούς τους νόμους. Ακόμη και στις περιπτώσεις που παρέχεται γάλα, αυτό είναι μόνο ένα λίτρο την εβδομάδα, κάτι που δεν είναι απλά απαράδεκτο. Η τροφή για τη μητέρα είναι εξίσου σημαντική καθώς υποτίθεται ότι πρέπει να αναθρέψει το μωρό της. Και οι δύο αναγκάζονται να προσαρμοστούν στον υποσιτισμό».

Σχετικά με τα προβλήματα που αφορούν την πρόσβαση στον έξω κόσμο, η Γεντούρ είπε:

«Πολλά παιδιά δεν έχουν καμία πρόσβαση με τον έξω κόσμο. Αυτό γίνεται δυνατό μόνο αν υπάρχουν συγγενείς που μπορούν να τα βγάλουν έξω. Και τότε, μερικά παιδιά μπορεί να αρχίσουν να έχουν αρνητική αντίληψη για τη φυλακή και τους κρατούμενους αφού συναντήσουν τον έξω κόσμο και μπορεί να επιδιώξουν να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο. Τα παιδιά που διχάζονται ανάμεσα στους δύο κόσμους υποφέρουν ψυχολογικά. Γίνονται νευρικά και επιθετικά. Από την άλλη, εκείνα τα παιδιά που δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν έχουν λιγότερη εμπειρία από άλλα παιδιά ίδιας ηλικίας. Αυτό είναι πιθανό να τα κάνει πιο ευάλωτα στην κακοποίηση στον έξω κόσμο».

Ερωτηθείσα σχετικά με τη διαθεσιμότητα παιχνιδιών για παιδιά στη φυλακή, η Γεντούρ είπε:

«Τα παιχνίδια είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη των παιδιών. Τα παιχνίδια και τα αντικείμενα τέχνης είναι σημαντικά για τη γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη, καθώς και για την ανάπτυξη των επικοινωνιακών δεξιοτήτων. Αυτά είναι τα μέσα με τα οποία εκφράζεται και αναπτύσσεται η δημιουργικότητα των παιδιών. Τα ανέκφραστα συναισθήματα, τα ανείπωτα λόγια και πολλές άλλες ανάγκες βρίσκουν διέξοδο μέσα από τα παιχνίδια. Δεν υπάρχουν κέντρα παιδικής μέριμνας στα περισσότερα σωφρονιστικά ιδρύματα, και ακόμη και σε αυτά που έχουν κέντρα υπάρχει ένα τραγικό χρονικό όριο δύο ωρών. Δεν επιτρέπουν παιχνίδια ούτε στα κέντρα. Το ακόμη χειρότερο, τα παιδιά πρέπει να παίζουν μόνα τους καθώς δεν έχουν φίλους ή αναγκάζονται να παίζουν με ενήλικες. Τα παιδιά που δεν μπορούν να παίξουν με άλλα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν πώς να μοιράζονται».

Η Γεντούρ παρουσίασε επίσης την περίπτωση της Rabia Bıyıklı, μιας πολιτικής κρατούμενης, η οποία αναγκάστηκε να γεννήσει με τα χέρια της δεμένα με χειροπέδες.

«Η Rabia Bıyıklı, η οποία είχε αναγκαστεί να γεννήσει στο νοσοκομείο με χειροπέδες παρά τις έντονες αντιρρήσεις του γιατρού, μεταφέρθηκε με το μωρό της σε μια φυλακή 450 χλμ. μακριά, στριμωγμένη σε ένα όχημα που ονομάστηκε "φέρετρο"».