Ιστορικά, το κουρδικό πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα ελευθερίας και (οντολογικής) ύπαρξης. Από την ίδρυσή του, το τουρκικό κράτος ακολουθεί μια πολιτική που αρνείται την ελεύθερη και δημοκρατική ύπαρξη του κουρδικού λαού. Αντιμέτωπος με τις πολιτικές της άρνησης, της απόρριψης και της αφομοίωσης, ο αγώνας του κουρδικού λαού για να διατηρήσει την ύπαρξή του είναι ένας δίκαιος και φυσικός αγώνας.

«Οι επιθέσεις εναντίον του κουρδικού λαού είναι παρόμοιες με τις γενοκτονίες που υπέστησαν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Εβραίοι που έλαβαν χώρα μετά τα χρόνια του 1915. Το PKK εμφανίστηκε ως κίνημα άμυνας ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής, της άρνησης και κατά της αφομοίωσης των Κούρδων στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας του PKK δημιούργησε στην Ευρώπη κάποια ευαισθησία στο κουρδικό πρόβλημα. Αντίθετα, το τουρκικό κράτος κατέφυγε σε διμερείς σχέσεις βασισμένες σε ορισμένα συμφερόντα με τα ευρωπαϊκά κράτη. Μέσω της Γερμανίας και της Γαλλίας άσκησε διάφορα μέσα πίεσης. Ως αποτέλεσμα, η Γερμανία και η Γαλλία απαγόρευσαν επίσημα τις κουρδικές ενώσεις και το PKK τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 1993. Τα ευρωπαϊκά κράτη όχι μόνο επέβαλαν αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά έθεσαν επίσης το PKK στον «κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμπερίληψη του ΡΚΚ στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων έγινε σε μια στιγμή που το ΡΚΚ ανέστειλε τον ένοπλο αγώνα για να προτείνει μια δημοκρατική λύση με πολιτικά μέσα. Αυτή η απόφαση ήταν μια καθαρά πολιτική απόφαση. Σε τρεις χωριστές υποθέσεις που ολοκληρώθηκαν στο Βέλγιο το 2019, και σε μια υπόθεση που συνήφθη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρίθηκε ότι "η σύγκρουση μεταξύ του ΡΚΚ και του τουρκικού κράτους είναι ένας διμερής πόλεμος", ότι το PKK δεν μπορούσε να κριθεί στο πλαίσιο μιας τρομοκρατικής οργάνωσης».

«Σε αυτό το στάδιο, εκμεταλλευόμενη το χάος στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία πραγματοποιεί επιχειρήσεις κατοχής στέλνοντας ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες τις οποίες σχηματίζει στη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ και τις χώρες του Μαγκρέμπ».

Δημιουργεί αστάθεια και εντάσεις με επιθετικές πολιτικές στη Μεσόγειο κατά της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Ιταλίας. Ακολουθεί μια πολιτική εκβιασμού, δηλώνοντας ότι οι πρόσφυγες που εγκατέλειψαν τον πόλεμο ήταν προσανατολισμένοι προς την Ευρώπη. Σε αυτό το στάδιο, η Τουρκία ακολουθεί εχθρικές πολιτικές όχι μόνο απέναντι στον κουρδικό λαό, αλλά και ενάντια σε ολόκληρη την περιοχή και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Η τοποθέτηση στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων και των απαγορεύσεων κατά του PKK από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν γίνει ένα βασικό και νομιμοποιημένο μέσο για τις αυταρχικές, επεκτατικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές της Τουρκίας. Ο κατάλογος των τρομοκρατικών οργανώσεων και οι απαγορεύσεις κατά του PKK νομιμοποιούν και ενθαρρύνουν επίσης τη συνέχιση του πολέμου του τουρκικού κράτους ενάντια στο Κουρδιστάν και αποτελούν εμπόδιο για μια ειρηνική λύση. Έτσι, το τουρκικό κράτος ποινικοποιεί όλους τους Κούρδους με την δικαιολογία της τρομοκρατίας».

«Επιμένω ιδιαίτερα να υπογραμμίσω ότι πρέπει να διαγραφεί το PKK, το οποίο παλεύει με μεγάλη θυσία για τον εκδημοκρατισμό της περιοχής και της Τουρκίας, από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων, ότι οι κακές αποφάσεις που λαμβάνονται για πολιτικούς λόγους ενάντια στο κίνημα του ΡΚΚ πρέπει τώρα να διορθωθούν».

«Το PKK διαθέτει μια στρατηγική για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος ειρηνικά και δημοκρατικά εντός των συνόρων των υφιστάμενων κρατών με βάση μιας συνταγματικής εγγύησης. Υπό αυτήν την έννοια, στην Ιστορία, όπως όλες οι οργανώσεις που αγωνίζονται για την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους, το κίνημά μας είναι ένα κίνημα ελευθερίας.  Όπως αποφάσισε η βελγική δικαιοσύνη, το PKK είναι μέρος σε μια μη διεθνή σύγκρουση. Πρόκειται για μια μη κρατική ένοπλη δύναμη, υπό την έννοια αυτή, δεν εμπίπτει στο πλαίσιο της τρομοκρατίας. Κατά συνέπεια, νομίζω ότι είναι καιρός να καταργηθούν οι νόμοι και οι απαγορεύσεις που ποινικοποιούν το ΡΚΚ και τους Κούρδους, οι οποίοι νόμοι και απαγορεύσεις καθιστούν δύσκολη την κοινή ζωή των λαών, αδύνατη την ένταξη και εμποδίζουν τη σταθερότητα στην περιοχή και ειδικότερα την Τουρκία. Ελπίζοντας ότι οι Λαοί της Ευρώπης θα μας καταλάβουν, τους στέλνω τους ειλικρινείς χαιρετισμούς μου».

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά