Ο Αλί βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2001. Είναι πολιτικός πρόσφυγας από την Τουρκία, τον οποίο εκδίωξε το φασιστικό τουρκικό κράτος. Στο Κουρδιστάν ήταν δημοσιογράφος. Αφού κατέθεσε αίτηση χορηγίας ασύλου στην Ελλάδα, ο Αλί μεταφέρθηκε στο Βέλγιο, έκανε απεργία πείνας και χρειάστηκε να περάσουν 12 ολόκληρα χρόνια για να γίνει δεκτή η αίτηση ασύλου του από την Ελληνική πολιτεία.

Μία απλή διαδικασία που θα μπορούσε να διαρκέσει από 6 μήνες έως το πολύ 2 έτη, για την κουρδική κοινότητα φαίνεται πως αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρονοβόρα.

Η κατάσταση έχει μάλιστα χειροτερέψει τα τελευταία 3-4 χρόνια, κατά τα οποία έχουν καταφέρει να πάρουν άσυλο μόνο 3-4 άτομα από την Κουρδική κοινότητα προσφύγων που φιλοξενείται στο Λαύριο.

Οι πρώτοι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες ήρθαν στο Λαύριο πριν από 25 χρόνια. Κανείς τους δεν είναι οικονομικός μετανάστης. Πρόκειται για δημοσιογράφους, πολιτικούς, πολίτες μέχρι και δημάρχους, τους οποίους φίμωσε, κυνήγησε και εκδίωξε η τρομοκρατική Τουρκία, αλλά και τα λοιπά αυταρχικά αραβο-περσικά καθεστώτα που καταλαμβάνουν σήμερα τις περιοχές του Κουρδιστάν. Πολλοί εξ αυτών έχουν πρωτοστατήσει στην εξέγερση των Λευκών Κελιών στην Τουρκία και κάποιοι έχουν εμφανή σημάδια βασανισμού. «Δεν υπάρχει δημοκρατία στην Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία, γι’ αυτό καταφύγαμε στην Ελλάδα», εξηγούν οι πρόσφυγες στη δομή.

«Ουσιαστικά έχουμε δύο επιλογές, ή θα μείνουμε στο κράτος προέλευσης και θα υποφέρουμε, με κάποιους από εμάς να βρίσκονται κιόλας σε εμπόλεμες ζώνες, ή θα φύγουμε και θα έρθουμε στην Ευρώπη». 

Δυστυχώς γι’ αυτούς, το μαρτύριο τους δεν έχει τέλος, καθώς τώρα έχουν απέναντί τους τις ελληνικές αρχές, οι οποίες από τη μία αναβάλλουν συνεχώς την χορήγηση ασύλου σε όσους το δικαιούνται, και από την άλλη κινητοποιούνται μόνο για να αποστείλουν αποφάσεις απέλασης από τον καταυλισμό. Άλλες φορές πάλι, συλλαμβάνονται πρόσφυγες και οδηγούνται στη φυλακή, λόγω κάποιου λάθους στην ελληνική γραφειοκρατία.

Σήμερα στο Κέντρο Υποδοχής και Φιλοξενίας Προσφύγων στο Λαύριο ο πληθυσμός έχει φτάσει τα 400+ άτομα με πολλά παιδιά ανάμεσά τους, ενώ άλλα 130 άτομα βρίσκονται στον καταυλισμό στη θέση Νεράκι του δήμου.

Οι πρόσφυγες, με προσωπική εργασία και ίδια μέσα, μάχονται και βελτιώνουν την καθημερινότητά τους. Κινούνται δραστήρια και βελτιώνουν μόνοι τους τις υποδομές τους, αξιοποιώντας τις δεξιότητες των ανθρώπων τους (ξυλουργοί, οικοδόμοι, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κ.ά.) και την αρωγή των απλών Ελλήνων πολιτών που τους συμπαραστέκονται.

Συγκεκριμένα, οι πρόσφυγες κατασκεύασαν στέγαστρα μπροστά από τα δωμάτια για προστασία από τη βροχή και τον ήλιο του καλοκαιριού. Φτιάχνουν αίθουσα-σχολείο και από έξω ανθόκηπο και λαχανόκηπο. Έχουν κατασκευάσει στεγασμένο χώρο όπου έχουν τοποθετηθεί όλα τα πλυντήρια ρούχων, τα οποία έχουν συλλογική χρήση, ενώ έχτισαν και στεγασμένο χώρο όπου κατασκεύασαν ξυλόφουρνο ψησίματος.

Όλα αυτά τα έργα βελτίωσης των συνθηκών διαμονής των ανθρώπων, γίνονται από την ίδια την εργασία των προσφύγων, οι οποίοι αρνούνται να παραιτηθούν, και τα καταφέρνουν σε πείσμα του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η κεντρική πολιτεία φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τους Κούρδους πρόσφυγες και αυτό δημιουργεί τεράστιες αντιξοότητες και δυσκολίες. Υπάρχει μια μικρή οικονομική βοήθεια, αλλά και αυτή δίδεται με καθυστερήσεις και δίχως συνέπεια. Χειρότερη από όλες όμως είναι η συμπεριφορά του Δήμου Λαυρεωτικής ο οποίος πολεμά ανοιχτά τους ανθρώπους που μάχονται για τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους στον καταυλισμό. Ο δήμος δυστυχώς δεν περιορίζεται στην παραμέληση των δίκαιων αιτημάτων και των αναγκών των προσφύγων, αλλά αντιθέτως τους ασκεί πιέσεις και απειλές.

Οι απειλές του δήμου συνοδεύονται με υποσιτισμό των προσφύγων και μειωμένες παροχές σε ζεστό νερό, ρεύμα και θέρμανση. Ταυτόχρονα, επιδεικνύει εγκληματική αδιαφορία για τα δομικά προβλήματα των κτιρίων στα οποία στεγάζονται οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους. Για παράδειγμα, ένα από τα κτίρια αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στατικότητας ενώ άλλα δύο έχουν προβλήματα υποδομών, σύμφωνα με τις μελέτες και τα πορίσματα των μηχανικών της πολεοδομίας Μαρκοπούλου.

«Υπάρχει πλήρης αδιαφορία από την τοπική αυτοδιοίκηση», εξηγεί ο Αλί και συνεχίζει: «Ο δήμος δεν μας έχει βοηθήσει καθόλου. Ζητήσαμε βοήθεια εν μέσω κορονοϊού και ο δήμος συνέχισε να μας αγνοεί επιδεικτικά. Δεν ενδιαφέρονται πώς ζούμε, σε τι κατάσταση είμαστε, αν έχουμε προβλήματα. Εν τέλει, και εν μέσω υγειονομικής κρίσης, δεν μας παρείχαν βοήθεια ούτε για λόγους καθαρισμού και απολύμανσης. Δεν έστειλαν ούτε ένα συνεργείο. Θέλουν να διαλύσουν το κέντρο φιλοξενίας».

Οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν μόνοι τους να αναλάβουν το έργο καθαρισμού και απολύμανσης της δομής. Τον ρόλο του θεράποντος ιατρού ανέλαβε και πάλι ένας από τους πρόσφυγες – ένας Κούρδος γιατρός που βρίσκεται και αυτός παγιδευμένος στη δομή.

Ο Δήμος Λαυρεωτικής επιθυμεί να διώξει τους Κούρδους από την περιοχή. Αυτό συμβαίνει είτε λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων, είτε μισαλλοδοξίας.

Στο κέντρο φιλοξενίας υπάρχουν άνθρωποι αιτούμενοι πολιτικού ασύλου για 15 και 20 χρόνια. Η κατάσταση για πολλούς πρόσφυγες έχει καταστεί αφόρητη, ενώ ζητούν το αυτονόητο. Να δοθεί επιτέλους άσυλο στους αιτούντες που το δικαιούνται. Δεν μπορεί να υπάρχουν αιτήσεις ασύλου «αορίστου χρόνου».

Ταυτόχρονα, το κράτος δεν βοηθά καθόλου όσους έχουν ήδη λάβει πολιτικό άσυλο. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει πρόγραμμα που να ακολουθεί τη χορήγηση ασύλου. Η ελληνική πολιτεία, αναγνωρίζει τους Κούρδους ως πολιτικούς πρόσφυγες και μετά τους ξεχνά και τους εγκαταλείπει. Τους δίνουν το χαρτί του ασύλου και μετά τους λένε «φύγε είσαι ελεύθερος, κάνε ό,τι θες». Δίχως αρωγή και δίχως καθοδήγηση.

Αντ’ αυτού οι πρόσφυγες αποζητούν ένα μονοπάτι ένταξης από την ελληνική πολιτεία. Να μπορέσουν για παράδειγμα να συμμετέχουν σε μαθήματα ελληνικής γλώσσας, δίχως να χρειάζεται να χάσουν τις δουλειές τους για να συμμετάσχουν. Σαφώς και επιθυμούν την ένταξη. Θεωρούν μάλιστα, πως ένας λαός ο οποίος βρίσκεται σε μια ξένη χώρα πρόσφυγας πρέπει να εντάσσεται και μα προσαρμόζεται στα ήθη και τα έθιμα του πολιτισμού που τον φιλοξενεί.

Υπενθυμίζουν δε, πως το κράτος δεν πρέπει να τους βλέπει ως μετανάστες, καθότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες, και οι αρχές πολλές φορές το ξεχνούν αυτό.  «Δεν ήρθαμε εδώ για τα λεφτά», ξεκαθαρίζει ο Αλί.

Στα πλαίσια του ίδιου προγράμματος ένταξης, οι πολιτικοί πρόσφυγες υπογραμμίζουν τη σημασία χορήγησης ΑΜΚΑ για να αποκτήσουν το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της περίθαλψης, και ΑΦΜ, έτσι ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν τη ζωή τους.

Το αδιέξοδο που προκαλεί η ελληνική γραφειοκρατία είναι άλλωστε απελπιστικό. Το κράτος κάνει από τη μία δύσκολη τη διαδικασία χορήγησης ασύλου για τους πρόσφυγες, ταυτόχρονα τους κάνει δύσκολη τη διαβίωση στη δομή, και τέλος τους κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη διαδικασία για να φύγουν με κατεύθυνση την Ευρώπη.

«Θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη. Διερχόμενοι από την Ελλάδα κάποιοι αναγκάζονται να περάσουν τη ζωή τους σε κάποιο πρώην στρατόπεδο, ενώ κάποιοι άλλοι βρίσκονται και στο δρόμο. Έχουμε πρόβλημα να φτιάξουμε τις ζωές μας. Ειδικά για όσους έχουν οικογένεια, είναι αδύνατο».

Παρόλο που αντιμετωπίζουν τις καθημερινές τους δυσκολίες, οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν τον διεθνή αγώνα των Κούρδων.

«Μας έχει βαφτίσει τρομοκράτες η Ευρώπη και επιθυμούμε να φύγει από πάνω μας αυτή η ρετσινιά».

Βασικό τους αίτημα είναι η δικαίωση του Κουρδικού λαού και του αγώνα τους για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Ζητούν βοήθεια από την Ελλάδα, και έμπρακτη υποστήριξη στον πόλεμο που δέχονται οι Κούρδοι στις τέσσερις χώρες που βρίσκεται το Κουρδιστάν σήμερα. Αγανακτούν για την αδιαφορία, και ζητούν από την Ελλάδα και την Ευρώπη, να διασφαλίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα του χειμαζόμενου Κουρδικού λαού.

Οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες στέλνουν μήνυμα ελπίδας στους Έλληνες και ευχαριστούν τους απλούς πολίτες για την αμέριστη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη τους.

Οι πρόσφυγες είναι αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν γι’ αυτούς και για τα παιδιά τους. Η εκπαίδευση και η υγεία των παιδιών αποτελεί σίγουρα ένα πρόβλημα, ωστόσο οι πρόσφυγες δεν το βάζουν κάτω, στέλνοντας όσο περισσότερα παιδιά μπορούν στο ελληνικό σχολείο.

Πρόσφατα συγκέντρωσαν οι ίδιοι χρήματα και μίσθωσαν ένα λεωφορείο το οποίο μετέφερε γονείς και παιδιά στον ζωολογικό κήπο στα Σπάτα, προς μεγάλη έκπληξη και ευτυχία των μικρών παιδιών. Εξίσου χαρούμενο ήταν το κλίμα και στις 18 Ιουλίου, όπου οι Κούρδοι πρόσφυγες στο Λαύριο γιόρτασαν τα 8 χρόνια από την ίδρυση της Ροζάβα.

Η ιστορία, και οι αγώνες του κουρδικού λαού, μαζί με τα αδελφικά συναισθήματα των Ελλήνων, είναι τα στοιχεία που τους δίνουν δύναμη να συνεχίζουν.