Για να πειστεί η Τουρκία να άρει το βέτο της στην ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, οι τρεις χώρες υπέγραψαν ένα επονείδιστο κοινό μνημόνιο. Σύμφωνα με τις τουρκικές πηγές, η Στοκχόλμη και το Ελσίνκι δεσμεύτηκαν 1) να σταματήσουν την υποστήριξής τους στους Κούρδους της Συρίας και συγκεκριμένα στο πολιτικό κόμμα PYD και τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), 2) να σταματήσουν το εμπάργκο όπλο στην Τουρκία παρά την ιμπεριαλιστική και αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, 3) να τροποποιήσουν την εθνική τους νομοθεσία βάσει των υποδείξεων της Άγκυρας, 4) να αναλάβουν συγκεκριμένα βήματα για την έκδοση πολιτικών αντιφρονούντων που επικρίνουν των Ερντογάν και τους οποίους το τουρκικό καθεστώς βαφτίζει «τρομοκράτες», και άλλες αντίστοιχες ιταμές δουλείες.

Πρόκειται για μία επονείδιστη απόφαση του προέδρου της Φινλανδίας, Σάουλι Νιινίστο, και της Σουηδής πρωθυπουργού, Μαγκνταλένα Άντερσον, σε σαφή αντιδιαστολή με τη βούληση των πολιτών και των ψηφοφόρων τους. Καθώς πρόκειται μάλιστα και για ζητήματα έκδοσης στη φασιστική Τουρκία, προσώπων που αιτούνται πολιτικό άσυλο, με την εν λόγω απόφαση η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ υπονομεύουν τον εαυτό τους, καθώς και τις αξίες και τα ιδανικά τα οποία διατείνονται ότι υποστηρίζουν στο καταστατικό τους.

Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επέβαλε η Τουρκία στις Φινλανδία και Σουηδία είναι άνευ προηγουμένου και εκθέτουν τον φιλότουρκο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, καθώς και όλες τις νατοϊκές ηγεσίες που συνηγόρησαν με την εν λόγω απόφαση. Συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Ελληνικής κυβέρνησης η οποία έχασε μια εξαιρετική ευκαιρία να ασκήσει πίεση στην Άγκυρα για τον τυχοδιωκτισμό της, ο οποίος υποστηρίζει την ρωσική ατζέντα στην περιοχή. Παράλληλα η Ελλάδα, είχε και το ηθικό χρέος να σταθεί με το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ως γενέτειρα της δημοκρατίας και ως μια χώρα που βασίζει την εξωτερική πολιτική της στους διεθνούς κανόνες και την έννομη τάξη.

Υποκύπτοντας στον στυγνό εκβιασμό της Τουρκίας, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ παραβίασαν με τον πλέον ωμό τρόπο την Σύμβαση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Και όλα αυτά για μία χώρα η οποία απαιτεί από τα ευρωπαϊκά κράτη να αλλάζουν τους νόμους τους καθ’ υπαγόρευσή της, την ίδια στιγμή που η ίδια εγκληματεί, και παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, δολοφονεί πολιτικούς και αμάχους με drones, εντός του βορείου Ιράκ (νότιο Κουρδιστάν) και λοιπόν ξένων περιοχών.

Το ίδιο έλλειμα πολιτικής και οράματος επιδεικνύει η Δύση και στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία. Μετά και τις τελευταίες αποφάσεις, σύμφωνα με τις οποίες στο στόχαστρο των νέων κυρώσεων μπαίνει και ο χρυσός της Ρωσίας, καθώς και με τις προσπάθειες  περικύκλωσης του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ, φαίνεται πως δεν υπάρχει πρόθεση για ειρήνη από πλευράς Ε.Ε. και ΝΑΤΟ. Αντιθέτως τα πράγματα οδηγούνται όλο και περισσότερο στα άκρα, με πιθανές καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και κάνεις ηγέτης δυστυχώς δεν τολμά να σταματήσει αυτή τη διολίσθηση.

Ζητείται λοιπόν ηγεσία, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Άλλωστε, αυτό ακριβώς το κενό ηγεσίας είναι που εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν για να διεξάγει την επεκτατική πολιτική του εις βάρος του ελληνικού και του κουρδικού λαού.

Όπως απέδειξαν και τα τουρκικά αιτήματα σε Φινλανδία και Ελσίνκι, η Άγκυρα βλέπει παντού το κουρδικό ζήτημα και προσπαθεί να καταπνίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

Αν και επιχειρεί πλέον εντός του νοτίου Κουρδιστάν και διεξάγει επιθέσεις μέχρι και 300 χλμ μέσα στα σύνορα του Ιράκ, οι τουρκικές δυνάμεις υφίστανται βαριές απώλειες στον αγώνα τους κατά των ανταρτών του ΡΚΚ. Στο εν λόγω μέτωπο ηττήθηκαν για ακόμα μια φορά κατά κράτος και για τον λόγο αυτό εξετάζουν τώρα εναλλακτικά σενάρια. Ένα από αυτά είναι η εισβολή στην ΒΑ Συρία, και συγκεκριμένα στη Ροζάβα την οποία θεωρούν το μεγαλύτερό τους πρόβλημα. Για τον λόγο αυτό οι Ερντογάν και Μπαχτσελί πιέζουν προς πάσα κατεύθυνση, και ιδίως τις Ρωσία και ΗΠΑ, έτσι ώστε να λάβουν άδεια και να εισβάλλουν ξανά στη Συρία.

Αν δεν εξασφαλίσουν το «πράσινο φως», ένα πιθανό ενδεχόμενο είναι να στείλει η Άγκυρα τους τζιχαντιστές μισθοφόρους της στη Ροζάβα και όταν ξεκινήσουν τις εχθροπραξίες να εισβάλει ο τουρκικός στρατός με την πρόφαση της «ειρηνευτικής αποστολής». Με φαιδρές δηλαδή και κατασκευασμένες δικαιολογίες, όπως την παύση πυρός και την αποτροπή δημιουργίας προσφύγων, να εισβάλλουν και να καταλάβουν τα κουρδικά εδάφη, όπως ακριβώς έκαναν στην Κύπρο.

Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι να επιχειρήσει η Τουρκία κατά του ελληνισμού της Κύπρου και της Ελλάδας.

Καθώς αποτυγχάνει στο βόρειο Ιράκ και δυσκολεύεται να κινηθεί κατά της Ροζάβα, ο Ερντογάν εξετάζει την πιθανότητα να βάλλει και κατά του ελληνισμού. Μάλιστα, η πρόσφατη επιθετική ρητορική του δεν αποσκοπεί σε εσωτερική κατανάλωση όπως λανθασμένα ερμηνεύουν κάποιοι εντός Ελλάδος, αλλά είναι άκρως ρεαλιστική. Οι απειλές του είναι πραγματικές ενώ έχει μαζί του σύσσωμη την  τουρκική αντιπολίτευση, πλην του HDP.

Συγκεκριμένα, ο Ερντογάν αναζητεί αφορμή για να αποφύγει πιθανή εκλογική του ήττα το 2023. Αν διαφανεί ότι πρόκειται να χάσει τις επικείμενες εκλογές, τότε το πολεμικό επεισόδιο πρέπει να θεωρείται μονόδρομος για την επιβίωση του καθεστώτος του. Με πρόφαση μια εισβολή κατά του ελληνικού ή κουρδικού λαού, ο Ερντογάν μπορεί να επικαλεστεί λόγους εθνικής ασφαλείας και να επιβάλει στρατιωτικό νόμο, αναδεικνύοντας τον εαυτό του σε σύγχρονο δικτάτορα.

Κάποιοι μυωπικά αναφέρουν πως τα πράγματα θα αλλάξουν με μια πιθανή αλλαγή ηγεσίας στη γείτονα και πως αυτή η στιγμή πλησιάζει. Η ερμηνεία αυτή, αν είναι ειλικρινής και όχι υποκινούμενη, πόρρω απέχει από τις πραγματικές εξελίξεις στην Τουρκία. Η απειλή εναντίον μας είναι αληθινή και για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε όλοι σε εγρήγορση.