Ο Βεϊσέλ Ιλχάν, ο οποίος αποφυλακίστηκε πρόσφατα από τη φυλακή στις 26 Μαρτίου, τέθηκε υπό κράτηση μετά την αναγκαστική εκκένωση και την κατεδάφιση των χωριών Qurdise, Kaniya Şex και Kürika Çeto της επαρχίας Μαρντίν της Τουρκίας, το 1992. Δικάστηκε στο διαβόητο Δικαστήριο Ασφάλειας του Ντιγιαρμπακίρ (DGM) και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών.

Μετά από 30 χρόνια φυλάκισης, αποφυλακίστηκε σε ηλικία 47 ετών. Κατά τη διάρκεια της ποινής του, μεταφέρθηκε σε τέσσερις διαφορετικές φυλακές, έχει επιβιώσει από πολλές διαφορετικές ασθένειες και έχει λάβει μέρος σε πολλαπλές απεργίες πείνας, δίχως να εγκαταλείψει ποτέ τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.

Ο Ιλχάν είπε την ιστορία του για τα τριάντα χρόνια φυλάκισής του στο Πρακτορείο Ειδήσεων Μεσοποταμίας.

Ο Βεϊσέλ Ιλχάν, ο οποίος ήταν ανήλικος όταν τον έστειλαν στη φυλακή, είπε: «Δεν είχαμε ιδεολογικά κίνητρα στην αρχή, μας παρακινούσε μόνο η αγάπη και ο συναισθηματικός μας αγώνας για την ελευθερία μας. Ζήσαμε τις μέρες της φυλακής μας και διαβάσαμε βιβλία. Τότε ήταν που συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά την αλήθεια της ζωής και της χώρας μας. Οι ιδέες για τη ζωή που είχαμε ήταν πολύ διαφορετικές από την αλήθεια. Ήμασταν μέρος μιας φεουδαρχικής κοινωνίας. Αυτή ήταν η πραγματικότητά μας».

Ο Ιλχάν είπε ότι ο παραδοσιακός τρόπος ζωής δεν είναι πλέον βιώσιμος και πρόσθεσε: «Ζούμε έτσι εδώ και αιώνες και ποτέ δεν κερδίσαμε τίποτα. Κοιτάζοντας την ιστορία των Κούρδων, όλα τα δεινά προκλήθηκαν από την αποδοχή αυτής της κατάστασης. Αυτό που έζησα στη φυλακή με δίδαξε ότι η μόνη αλήθεια είναι η συντροφικότητα. Χωρίς αυτό, θα ήταν αδύνατο να ξεσηκωθείς και να αντέξεις 100 χρόνια φυλάκισης. Η πίστη μας στον αγώνα μας ήταν ισχυρή και ακλόνητη».

Ο Ιλχάν εξήγησε ότι επέζησε από τη φυλακή επειδή μοιραζόταν τα πάντα με τους συντρόφους του και πρόσθεσε: «Χωρίς να μοιράζεσαι αυτή τη δοκιμασία, κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει από τη φυλακή, κανείς δεν αντέχει να βλέπει τον ίδιο άνθρωπο 24/7. Χωρίς τη συναδελφικότητα και την κομματική συνείδηση ​​κανείς δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους ίδιους ανθρώπους για τόσο καιρό. Έχω έναν σύντροφο με τον οποίο πέρασα τριάντα χρόνια μαζί».

Είπε ότι επέζησαν από τη φυλακή έχοντας επίγνωση εκείνων που είναι οι πρωτοπόροι του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), που έχασαν τη ζωή τους στη φυλακή παλεύοντας σε ένδειξη αλληλεγγύης και διεξάγοντας απεργίες πείνας.

Ο Ιλχάν συνέχισε λέγοντας ότι το να βγει από τη φυλακή μετά από 30 χρόνια δεν τον κάνει να νιώθει ελεύθερος, λέγοντας «Θα είμαστε ελεύθεροι όταν η γη μας και ο λαός μας είναι ελεύθεροι».

«Αυτό σημαίνει ελευθερία για μένα. Δεν βλέπω ελεύθερους ανθρώπους ή χώρες στο τρέχον σύστημα. Η φυλακή ονομάζεται φυλακή, αλλά οι άνθρωποι έξω από τη φυλακή είναι λιγότερο ελεύθεροι. Θα μπορούσε κανείς τουλάχιστον να συζητήσει απόψεις μέσα στη φυλακή. Οι έξω άνθρωποι ζουν μια ατομικιστική ζωή».

Και συνέχισε: «Αν πρόκειται να γίνει επανάσταση, σε αυτήν θα ηγηθούν οι γυναίκες. Είναι πιο έξυπνες και πιο πρακτικές». Ο Ιλχάν κατέληξε λέγοντας: «Ο αρχηγός μας και ο λαός μας είναι στη φυλακή. Χιλιάδες άνθρωποί μας έχουν δολοφονηθεί. Δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε αυτό. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε την ελπίδα. Πρέπει να έχουμε τη δύναμη της θέλησης. Η επανάσταση δεν είναι τόσο απλή».