Την Κυριακή, ο πρόεδρος της Ουρουγουάης επέκρινε έντονα τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος έκανε το σύμβολο τουρκικών ακροδεξιών ομάδων προς τους Αρμένιους διαδηλωτές κατά την επίσκεψή του στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, Μοντεβιδέο.

Στις 23 Απριλίου, ημερομηνία που σηματοδότησε την 107η επέτειο από τις ιστορικές μαζικές συλλήψεις που προανήγγειλαν την έναρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων, ο Τούρκος υπουργός Μεβλούτ Τσαβούσογλου έκανε με το χέρι του σύμβολο ενός κεφαλιού λύκου, σύμβολο των τουρκικών ρατσιστικών πολιτικών οργανώσεων και των Γκρίζων Λύκων, προς μια ομάδα Αρμενίων που διαδήλωναν έξω από το αυτοκίνητό του.

Η χειρονομία θεωρείται ως σύμβολο συμμετοχής στο ρατσιστικό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) και τους υποστηρικτές του στην Τουρκία.

Μιλώντας στον Τύπο, ο πρόεδρος Λουίς Λακάγιε Πόου κατήγγειλε τη στάση του Τσαβούσογλου και είπε:

«Αυτή η χειρονομία, από ένα μέλος κυβερνώντος κόμματος προς μια κοινότητα χθες, πρέπει να επικριθεί έντονα. Μόλις μάθαμε τι συνέβη, μιλήσαμε με τον Bustillo [Francisco Bustillo – Υπουργός Εξωτερικών της Ουρουγουάης] και αύριο θα καλέσει τον Τούρκο πρεσβευτή».

Ο πρόεδρος πρόσθεσε επίσης ότι η αρμενική κοινότητα στην Ουρουγουάη «πονάει, και δικαίως».

Η γενοκτονία των Αρμενίων

Ο Αρμενικός πληθυσμός του 1,5 εκατομμυρίου, που αποτελούσε τουλάχιστον το 10% του συνολικού οθωμανικού πληθυσμού το 1915, εξαφανίστηκε μέσα σε λίγους μήνες, όταν όλοι οι Αρμένιοι αναγκάστηκαν να μετεγκατασταθούν μετά την πρώτη μαζική σύλληψη επιφανών Αρμενίων διανοουμένων και πολιτικών στην Κωνσταντινούπολη, στις 24 Απριλίου 1915.

Τελικά έγινε σαφές ότι η διαταγή μετεγκατάστασης ήταν στην πραγματικότητα μια διαταγή για ολοκληρωτικό αφανισμό. Εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιάστηκαν στις πορείες θανάτου από συμμορίες που συνδέονται με την οθωμανική μυστική υπηρεσία Teşkilat-ı Mahsusa, που συντονιζόταν προσωπικά από τον Οθωμανό υπουργό Εσωτερικών. Στη σφαγή συμμετείχαν και απλοί αγρότες.

Ένα κομμάτι του αρμενικού πληθυσμού κατάφερε να επιβιώσει από αυτό που έγινε γνωστό ως «η πορεία του θανάτου» και να φτάσει στον τελικό προορισμό, το Ντέιρ εζ-Ζορ στη Συρία, αλλά πολλοί από τους οποίους έμελλε να χαθούν εκεί στην έρημο.

Ένας άγνωστος αριθμός επιζώντων, κυρίως μικρά παιδιά, παρελήφθησαν από οικογένειες για να υιοθετηθούν και να μεγαλώσουν ως μουσουλμάνοι. Ένας ακόμη μικρός αριθμός ανθρώπων κατάφερε να δραπετεύσει και να εγκατασταθεί σε διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο.