Μια διένεξη με την Τουρκία φαίνεται να είναι αναπόφευκτη

Μια διένεξη με την Τουρκία φαίνεται να είναι αναπόφευκτη

Μία διένεξη με την Τουρκία φαίνεται να είναι αναπόφευκτη

Πρόσφατα άρθρα

Μια διένεξη με την Τουρκία φαίνεται να είναι αναπόφευκτη

Του Michael Rubin

Η Τουρκία μετατρέπεται όλο και περισσότερο στο Ιράκ του 1990: Ο Ερντογάν, όπως και ο Σαντάμ τότε, καταρρέει οικονομικά και αναγνωρίζει πως δεν είναι ικανός να πάρει την ευθύνη των δικών του λαθών και επιλογών. Αυτό σημαίνει πως οι γειτονικές χώρες θα εμπλακούν σε μεγάλα προβλήματα με την Τουρκία.

Τον περασμένο μήνα, ο Μάικ Πομπέο έγινε ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε την Ελλάδα δύο φορές. Αν και τα πρώτα του σχόλια επιδίωκαν την αποκλιμάκωση, η πραγματικότητα είναι ότι μόνο η μία πλευρά ευθύνεται για τη σύγκρουση που τώρα πλησιάζει: Τους τελευταίους μήνες, η Τουρκία όχι μόνο έχει παραβιάσει τη διεθνώς αναγνωρισμένη αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου και τα ελληνικά ύδατα, αλλά, τις τελευταίες ημέρες, σύμφωνα με πληροφορίες, και την αποκλειστική οικονομική ζώνη του Ισραήλ. Ενώ οι κατακερματισμένοι αναλυτές μπορεί να δουν τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ερντογκάν να υποχωρεί μπροστά σε διπλωματικές πιέσεις και στρατιωτικές κινητοποιήσεις, μια πιο ολιστική άποψη δείχνει ότι ο Ερντογάν είναι αποφασισμένος να επιτεθεί για λόγους τόσο ιδεολογικούς όσο λαϊκιστικούς και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να κερδίσει αυτά που επιθυμεί.

Ένα πιθανό σημείο ανάφλεξης είναι η Αμμόχωστος. Μετά την κυπριακή ανεξαρτησία, η Αμμόχωστος -και ιδιαίτερα η νότια συνοικία των Βαρωσίων- έγινε ένας σημαντικός τουριστικός κόμβος που προσέλκυσε ευρωπαϊκά και δυτικά κεφάλαια στις παρθένες παραλίες και θέρετρά της. Όλα αυτά τελείωσαν όταν η Τουρκία εισέβαλε το 1974. Αρχικά βομβάρδισε την πόλη αναγκάζοντας πολλούς κατοίκους να φύγουν και στη συνέχεια την κατέλαβε. Οι κάτοικοι της Αμμοχώστου ανέμεναν να επιστρέψουν μετά την κατάπαυση του πυρός, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Τα Βαρώσια έγιναν μια πόλη φάντασμα με δισεκατομμύρια δολάρια ακινήτων περιφραγμένα και άδεια, με τους κατοίκους να εκτοπίζονται για πάντα.

Γενιές διπλωματών ανέμεναν ότι η Αμμόχωστος —και η επιστροφή των κατοίκων της— θα ήταν το κλειδί για οποιαδήποτε διαπραγματευτική ειρήνη στην Κύπρο. Το ότι η Τουρκία έφυγε από τα Βαρώσια σε αγρανάπαυση έδωσε στους Κύπριους, τη Δυτική Ευρώπη και τους διπλωμάτες του ΟΗΕ να ελπίζουν ότι η Άγκυρα εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για επίλυση της κυπριακής σύγκρουσης. Τώρα, ωστόσο, ο Ερντογάν ξεκαθαρίζει ότι η Τουρκία μπορεί να ενεργήσει μονομερώς για να κατοικήσει και να αναπτύξει τα Βαρώσια. Με μία τέτοια κίνηση, ο Ερντογάν αφενός θα επιδείξει την αντοχή του μετά την υποχώρηση στην πρόσφατη θαλάσσια διαμάχη του με την Ελλάδα, και αφετέρου, αυτός και οι βασικοί υποστηρικτές του θα κερδίσουν επίσης δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς χρησιμοποιούν τουρκικά κρατικά κονδύλια και ίσως τα έσοδα από πόρους που λεηλατήθηκαν από την Τουρκία για την ανοικοδόμηση των διαμερισμάτων και των ξενοδοχείων που μετά από πέντε δεκαετίες πρέπει να ισοπεδωθούν και να αντικατασταθούν. Θεωρήστε το μία τουρκική στρατηγική κλεμμένη από την Κίνα. Ο Ερντογάν υποστηρίζει εδώ και καιρό ότι οι συνθήκες που καθορίζουν τα σύνορα της Τουρκίας πρέπει να αναθεωρηθούν· η αναστήλωση των Βαρωσίων θα του επέτρεπε να θέσει σε εφαρμογή τη ρητορική του.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν τίθεται μόνο στην Κύπρο ή στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία έχει στρατεύματα στη Συρία και το Ιράκ έχοντας επίσης παρέμβει στη Λιβύη, ενώ πιο πρόσφατα, στο Αζερμπαϊτζάν. Ανησυχητικό είναι το γεγονός πως ο νέος τρόπος λειτουργίας της Τουρκίας είναι να χρησιμοποιεί Σύρους πληρεξουσίους, πολλοί από τους οποίους είναι βετεράνοι του Ισλαμικού Κράτους ή των θυγατρικών της Αλ Κάιντα. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία χρησιμοποιεί τώρα τους Σύρους πολιτοφύλακές της με τον τρόπο που το Ιράν χρησιμοποιεί τη Λιβανική Χεζμπολάχ ή τις παράλληλες αφγανικές και πακιστανικές πολιτοφυλακές της.

Το γεγονός ότι η Τουρκία εισάγει τόσο γρήγορα τους Σύρους μισθοφόρους της σε διάφορες συγκρούσεις σηματοδοτεί την ταυτόχρονη επιθυμία της Τουρκίας να διευρύνει τις παρεμβάσεις της στο εξωτερικό και τις προσπάθειές της να διατηρήσει την εύλογη παρουσία της.

Η αντίδραση των ΗΠΑ και της Ευρώπης είναι συγκρατημένη, γεγονός που ενθαρρύνει μόνο την επιθετικότητα του Ερντογάν. Όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία και ο Xi Jinping στην Κίνα, ο Ερντογάν πιστεύει ότι η Δύση είναι αδύναμη να χειριστεί την Τουρκία. Δεν έχει τη δύναμη των πολιτικών συνομηλίκων του, αλλά ξέρει να εντοπίζει την ευρωπαϊκή και αμερικανική αδυναμία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη —και κατ’ επέκταση οι Ηνωμένες Πολιτείες— είναι η Γερμανία. Η Άγκελα Μέρκελ διστάζει να επιβάλει ουσιαστικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας επειδή η χώρα της φοβάται τρία πράγματα. Διπλωμάτες αναφέρουν κατ’ ιδίαν ότι οι μεγαλύτεροι φόβοι της Μέρκελ είναι ότι η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες ως κάλυψη για να επισπεύσει τη βία εντός της Γερμανίας, ή ότι ο Ερντογάν μπορεί να υποκινήσει τον μεγάλο τουρκικό πληθυσμό της Γερμανίας.

Αντί να επιβάλουν κυρώσεις μονομερώς σε Τούρκους αξιωματούχους και εταιρείες που είναι συνένοχοι στην παραβίαση κυπριακών ή ελληνικών υδάτων, οι μεσαίου επιπέδου Αμερικανοί διπλωμάτες υποστηρίζουν ότι θέλουν μόνο να επιβάλουν κυρώσεις σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση γνωρίζοντας ότι η Γερμανία θα εμποδίσει αποτελεσματικά την εφαρμογή τους.  Ο Πομπέο, ως εκ τούτου, μπορεί να μιλήσει για ένα ισχυρό παιχνίδι όσον αφορά την περιφερειακή επιθετικότητα της Τουρκίας από τον έβδομο όροφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αλλά, στην πράξη, το Γραφείο Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεών του επιβραδύνει κάθε κόστος για την Τουρκία σε σημείο που ο Ερντογάν πιστεύει ότι δεν θα αντιμετωπίσει καμία οπισθοδρόμηση για την επιθετικότητά του.

Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένα σπιρτόκουτο. Οι πόλεμοι σπάνια προκαλούνται από την επιθυμία για πόρους και μόνο, αλλά μάλλον από υπερβολική εμπιστοσύνη. Η Τουρκία έχει ουσιαστικά γίνει σαν το Ιράκ στις αρχές του 1990: ο Ερντογάν, όπως και ο Σαντάμ, βλέπει την οικονομία του να καταρρέει και αναγνωρίζει ότι δεν θα είναι σε θέση να εκτρέψει την ευθύνη από τη δική του κακοδιαχείριση και τις επιλογές του. Όπως και ο Σαντάμ, βλέπει γείτονες που διαθέτουν πολύτιμους πόρους και πιστεύει ότι η διεθνής κοινότητα αποτελείται από χάρτινες τίγρεις. Οι πρόσφατες κλιμακώσεις της Τουρκίας στην περιοχή δείχνουν ότι οι φιλοδοξίες του Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου. Το ερώτημα για την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες είναι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη είναι πρόθυμες να σταθούν όρθιες και να τελειώσουν με αυτές τις φιλοδοξίες πριν ο Ερντογάν τραβήξει τη σκανδάλη, ή αν θα περιμένουν μια κατάληξη η οποία θα αποβεί πολύ πιο δαπανηρή για τους Τούρκους, αλλά και για όλους τους λαούς στην Ανατολική Μεσόγειο.