Της Nurcan Baysal

Εδώ και λίγο καιρό δεν έχω καμία επιθυμία να γράψω. Κάθε φορά που κάθομαι στον υπολογιστή μου, αντικρίζω μία πρωτόγνωρη αδιαφορία για τη συγγραφή. Κάθε μέρα που περνά, το συναίσθημα ότι γράφω στην άμμο, με συνεπαίρνει όλο και περισσότερο.

Πέρασα την περασμένη εβδομάδα παρακολουθώντας ξανά και ξανά τις ειδήσεις και τα βίντεο των δύο κούρδων χωρικών που πετάγονταν έξω από ένα ελικόπτερο. Άκουσα συνεντεύξεις από τους συγγενείς τους. Κοίταξα τα αιματηρά μάτια του Osman Şiban ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Κάθισα να γράψω. Δεν μπορούσα. «Για ποιον γράφω;» σκέφτηκα.

Το κείμενό μου δεν μπορεί να επηρεάσει αυτούς που πιστεύουν ότι οι χωρικοί άξιζαν τέτοια μοίρα, αυτούς που πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικό να διαπράττουν αυθαίρετα εγκλήματα σε ανθρώπους και να τους τιμωρούν παράνομα, ή σε αυτούς που πιστεύουν ότι «κάτι θα πρέπει να έχουν κάνει». Πιθανώς, αν έχουμε ποτέ δίκαιη δίκη, θα αποκαλυφθεί ότι αυτοί οι δύο χωρικοί δεν έκαναν τίποτα το μεμπτό, αλλά δυστυχώς, το θέμα θα έχει ξεχαστεί από καιρό.

Στη συνέχεια, έπεσα πάνω σε νέα σχετικά με τον 80χρονο Ali Boçnak, ο οποίος πέθανε στη φυλακή. Δικάστηκε επειδή προσευχήθηκε στα Κουρδικά, κατηγορούμενος για τρομοκρατική προπαγάνδα. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών και οκτώ μηνών. Από το 2017 εξέτιε την ποινή του. Ήταν σοβαρά άρρωστος.

Το κράτος αδιαφορούσε και απέρριπτε όλες τις εκκλήσεις για απελευθέρωσή του και ο Ali Boçnak πέθανε στη φυλακή. Έκανα tweet σχετικά με το θέμα, και τότε κάποιος άγνωστος μου έγραψε: «Πρέπει σίγουρα να έκανε και κάτι άλλο!» Ένας άλλος ενημέρωσε την αστυνομία, διότι με το σχόλιό μου «θρήνησα τον θάνατο ενός τρομοκράτη». Θεωρεί τρομοκράτη έναν 80χρονο ιμάμη, και εμένα υποστηρικτή τρομοκρατικών. Και με τόση ευκολία!

Λίγο αργότερα, το Υπουργείο Εσωτερικών ξεκίνησε επιχείρηση εναντίον του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) για τις διαδηλώσεις υποστήριξης στο Kobani το 2014, έξι χρόνια μετά το γεγονός. Για ογδόντα δύο άτομα, συμπεριλαμβανομένων δημάρχων και πρώην μελών του κοινοβουλίου, εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης. Τις πρώτες μέρες, οι άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μιλούσαν ελεύθερα - τονίζω ότι αναφέρομαι στα κοινωνικά μέσα. Αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία της χώρας εξακολουθεί να ενημερώνεται από την τηλεόραση. Και χάρη στον τρόπο με τον οποίο ενημερώνονται, πιθανότατα έχουν ήδη βγάλει και το πόρισμά τους, ότι δηλαδή οι κρατούμενοι ήταν τρομοκράτες.

Και λέω στον εαυτό μου, «τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας παραπλανούν». Συχνά δεν υπάρχει τόσο έντονη αντίδραση σε κανένα γεγονός όσο στα κοινωνικά μέσα. Ίσως οι άνθρωποι να μην είναι τόσο υπέρμαχοι των πολέμων όσο τουλάχιστον φαίνονται να είναι στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά. Δεν είμαι απολύτως σίγουρη για το κατά πόσο τα κοινωνικά μέσα αντανακλούν το πώς αισθάνεται η Τουρκία.

Αν είμαι για κάτι σίγουρη είναι το εξής: Οι κακές κυβερνήσεις χρειάζονται έναν εχθρό απέναντί τους για να επιβιώσουν. Να βάλει τον Κούρδο εναντίον του Τούρκου να διαπληκτίζονται ως εχθροί, ή τους Σοβιετικούς κατά τον ψυχρό πόλεμο. Και πρέπει να διατηρήσουν αυτούς τους εχθρούς.

Ίσως η κυβέρνηση να μην επιθυμεί να επιλυθεί ποτέ το Κουρδικό, γιατί ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν την κακή τους διακυβέρνηση και εξουσία, είναι δημιουργώντας εχθρούς.

Και ως αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας, οι άνθρωποι δεν μιλούν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών που τους παρουσιάζονται ως «εχθροί». Ωστόσο, μια βασανιστική αμφιβολία παραμένει στο μυαλό τους σχετικά με τον εχθρό. «Πρέπει να το άξιζαν, αναρωτιέμαι τι έκαναν, κανείς δεν θα έριχνε κάποιον από ένα ελικόπτερο για το τίποτα».

Οι άνθρωποι που ρίχνονται από ελικόπτερα είναι «εχθροί», το HDP είναι «εχθρός» στο σύνολό του, όσοι ζητούν ειρήνη είναι «εχθροί», ακόμη και εκείνοι που δεν συμμετέχουν στα τύμπανα του πολέμου, είναι και αυτοί «εχθροί». Οι εχθροί αλλάζουν ανάλογα με το πλαίσιο, μερικές φορές είναι διαφορετικοί, αλλά πάντα υπάρχουν οι σταθεροί και μόνιμοι εχθροί - οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι.

Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι να συνεχίζω να γράφω, να προσπαθώ να εξηγήσω την κατάσταση. Οι κοινοτυπίες, όπως «θα έχουν φύγει με τις πρώτες εκλογές» ή ότι «θα πνιγούν στην ίδαι τους την τυραννία» δεν σημαίνουν τίποτα πια για μένα. Το σύνθημα, «Το HDP δεν είναι μόνο του» χάνει το νόημά του μετά από λίγο. Το HDP μπορεί να μην είναι μόνο του, ναι. Είναι, εν τέλει, ένα κόμμα που ψήφισαν έξι εκατομμύρια άνθρωποι.

Αλλά το θέμα είναι ότι αυτά τα έξι εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούνται επίσης «εχθροί». Εάν μιλήσουν, μπορεί να φυλακιστούν ή να πεταχτούν από ελικόπτερα.

Όσο και να επαναλαμβάνουμε πως «το τάδε δεν είναι μόνος του», δεν αλλάζει τα συναισθήματά μου και την εικόνα που έχω όταν κλείνω τα μάτια μου: ο πρόσφατα καθαιρεθείς δήμαρχος του Καρς, Ayhan Bilgen, πρώην μέλος του κοινοβουλίου, κοινωνιολόγος, αρθρογράφος, ακτιβιστής της κοινωνίας των πολιτών, να βρίσκεται μόνος σε μια φυλακή, με όλα του τα περιουσιακά στοιχεία κλεισμένα σε μια μισογεμάτη πλαστική σακούλα.