Και το πιο σημαντικό. Θέλει πραγματικά η κυβέρνηση να αναζωογονήσει τη διαδικασία της ΕΕ και να επιτύχει τον στόχο της;

Το AKP ήταν πολύ ενθουσιώδες στα πρώτα του χρόνια. Είπαν ακόμη και τη φράση «Θέλουμε έναν καθολικό γάμο με την ΕΕ». Πραγματοποιήθηκαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις τα πρώτα χρόνια, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την πλήρη ένταξη. Ναι, αλλά ακόμη και αυτά τα χρόνια, αυτό που κινητοποιούσε το AKP δεν ήταν το ίδιο το θέμα της εισόδου στην ΕΕ, αλλά η επιδίωξη για το άνοιγμα ενός χώρου για τον εαυτό του στην εγχώρια πολιτική και τη δημιουργία μιας βάσης για τη νομιμοποίησή του. Τα δύο προηγούμενα (ισλαμιστικά) κόμματα, των οποίων αποτελεί τη συνέχεια, είχαν απαγορευθεί από το κράτος. Ήταν ο “αντίπαλος” του συστήματος και το σύστημα τα απέβαλε. Ήταν μια ανωμαλία για το σύστημα. Επομένως, η προτεραιότητα του ΑΚΡ ήταν να παραμείνει όρθιο και να γίνει αποδεκτό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΑΚΡ απεκδύθηκε το πουκάμισο της “Εθνικής Άποψης” (milli görüş) γνώμης, δήλωσε ότι το πολιτικό Ισλάμ είναι νεκρό και πέτυχε την υποστήριξη διαφόρων κύκλων. Αλλά ακόμα το «σύστημα» έβλεπε το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές και κατέλαβε την εξουσία με υποψία, σχεδόν δεν το θεωρούσε «νόμιμο». Κάτω από αυτές τις συνθήκες μιας «υπαρξιακής κρίσης» το ΑΚΡ έκανε, για λόγους κομματικά οφελιμιστικούς, στόχο του την είσοδο στην ΕΕ.

Οι προσδοκίες της ΕΕ από την Τουρκία, ως υποψήφιας προς ένταξη χώρας ήταν προφανείς. Ενίσχυση του κράτους δικαίου, τερματισμός της απαγόρευσης λειτουργίας των κομμάτων, τερματισμός της επιρροής του στρατού στην πολιτική, ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών κ.λπ. Όμως, τι σύμπτωση, σ’ εκείνη την περίοδο, όλα τα παραπάνω ήταν και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και το ίδιο το νέο κυβερνών κόμμα. Η απαίτηση της Ε.Ε. να μην απαγορεύεται η λειτουργία κομμάτων, προστάτευε το ίδιο, το κράτος δικαίου προστάτευε τους ισλαμιστές ψηφοφόρους του ΑΚΡ και η απαγόρευση ανάμειξης του στρατού στην πολιτική και πάλι προστάτευε το ΑΚΡ και τον Ερντογάν. Έτσι η κυβέρνηση έκανε αυτό που απαιτούσε η Ε.Ε. και αυτό που βόλευε και την ίδια.

Και έτσι, εκείνοι που κατηγορούσαν όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς τους, ως “υποχείρια και ενεργούμενα της Δύσης”, άρχισαν τώρα οι ίδιοι να βαδίζουν προς τη Δύση.

Επιπλέον, ενώ το έκαναν αυτό, αντιλήφθηκαν άλλα δύο πράγματα.

Πρώτον, η απαίτηση της ΕΕ για “μεταρρυθμίσεις”, τους έδινε τη δυνατότητα να κάνουν εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούσαν το ΑΚΡ και τον Ερντογάν, αφού μετά απ’ αυτές το σύστημα δεν θα είχε πλέον τη δυνατότητα να τους υπονομεύσει.

Δεύτερον, η «πολιτική μεταρρυθμίσεων», που νομιμοποιούνταν και δικαιολογούνταν από τον στόχο της ΕΕ, εξασφάλιζε νέους συμμάχους στο κόμμα, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μια πολύ μεγάλη ομάδα ανθρώπων, όπως οι δημοκρατικοί, οι φιλελεύθεροι, οι θιασώτες της οικονομίας της αγοράς και εκείνοι που ήθελαν η Τουρκία να γίνει μέρος του σύγχρονου κόσμου, στήριξαν το ΑΚΡ. Το AKP, παίρνοντας μαζί του αυτούς νέους συμμάχους, τους δημοκράτες, τους φιλελεύθερους και τους ευρωπαϊστές, δημιουργούσε ένα τείχος προστασίας γύρω του.

Αυτήν την περίοδο, στην κατάσταση που είναι το ΑΚΡ, έχει ανάγκη όλους αυτούς; Όχι φυσικά.

Επομένως, δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από την κυβέρνηση να υλοποιήσει την υπόσχεση για αναθέρμανση του στόχου της ΕΕ και της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων.

Πηγή: diken.com.tr