Με τα τελευταία του βίντεο να ξεπερνούν τις 17 εκ. προβολές, και με συνολικές προβολές να αγγίζουν τα 80 εκατ., η πολιτική καταιγίδα που ξέσπασε από τις ομολογίες του Πεκέρ, δύσκολα θα καταλαγιάσει.

Πέρσι λόγω της πανδημίας στην Τουρκία, όλοι βρίσκονταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και έβλεπαν γκανγκστερικές ταινίες. Κανείς δεν περίμενε ότι έναν χρόνο μετά θα παρακολουθούσαν τις αληθινές μαφιόζικες ομολογίες του Πεκέρ.

Η μαζική απήχηση των αποκαλύψεών του αποτελεί αναμφίβολα μια απόδειξη της δύναμης του διαδικτύου, για όσο καιρό αυτό παραμένει ελεύθερο, καθώς μέσω αυτού, ένας πρώην βασικός «εταίρος» του τουρκικού καθεστώτος, κατάφερε να στείλει το μήνυμά του στο ευρύ κοινό, παρακάμπτοντας τα ελεγχόμενα μέσα. Το ποιόν του γκάνγκστερ Πεκέρ είναι γνωστό, ενώ και ο ίδιος στα βίντεό του παραδέχεται την ενοχή του για τα εγκλήματα στα οποία εμπλέκει το καθεστώς Ερντογάν. Ωστόσο μέσω της ομολογίας του, αποκαλύφθηκε και ο βρώμικος ρόλος των ΜΜΕ. Μέσω των αποκαλύψεων διασύρονται και εξευτελίζονται όλοι οι βαρόνοι των τουρκικών καναλιών και του τύπου, οι οποίοι κουκούλωναν και συγκάλυπταν επί δεκαετίες τα στυγνά εγκλήματα του καθεστώτος.

Με τις ομολογίες του Πεκέρ, επαληθεύτηκαν όλα όσα κατήγγειλαν εδώ και δεκαετίες οι Κούρδοι πολιτικοί (HDP) και οι ακτιβιστές, εντός και εκτός Τουρκίας. Πρόκειται για τις δολοφονίες, τις απαγωγές, τις εξαφανίσεις, το λαθρεμπόριο, τη διακίνηση ναρκωτικών, τον εξοπλισμό τζιχαντιστών και το παρακράτος που έστησαν οι τούρκοι πολιτικοί, στρέφοντάς το ως επί το πλείστον εναντίον του Κουρδικού λαού.

Η αλήθεια είναι πως η σχέση μαφίας, συμμοριτών και τουρκικού κράτους δεν ξεκίνησε τώρα. Πρόκειται για μία ιστορική συνέχεια που ξεκίνησε από τους Οθωμανούς, με πολιτικό πρωτεργάτη τον σφαγέα Κεμάλ, και εκτελεστή τον αρχισυμμορίτη του, Τοπάλ Οσμάν, ο οποίος διέπραξε τη γενοκτονία των Ποντίων.

Το μαφιόζικο τουρκικό κράτος ουδέποτε απομακρύνθηκε από τους συμμορίτες του, οι οποίοι άλλωστε εκτελούν τις διαταγές του, κάνοντας τις βρωμοδουλειές του. Χιλιάδες ανεξιχνίαστες δολοφονίες Κούρδων από το ’90 μέχρι σήμερα διαπράχθηκαν από τους τούρκους γκάγκστερ, κατ’ εντολή του τουρκικού καθεστώτος. Σήμερα, το ίδιο κράτος – συμμορία συνεχίζει την εξολόθρευση Κούρδων πολιτικών και ακτιβιστών στην Τουρκία αλλά και στο εξωτερικό, μέσω των υπηρεσιών του που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες.

Οι δε αποκαλύψεις του Πεκέρ αποτελούν ψήγμα των αποκαλύψεων στις οποίες έχουν προβεί οι Κούρδοι πολιτικοί και ακτιβιστές όλα αυτά τα χρόνια. Συνεπώς κανείς δεν περίμενε τις αποκαλύψεις του Πεκέρ για να μάθει την αλήθεια. Τα γνώριζαν όλοι, και ιδίως η «Δύση» μέσω των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών. Τώρα με τις αποκαλύψεις και τις ομολογίες τα μαθαίνει επιτέλους και ο κόσμος, και δεν μπορεί πλέον να τα αρνηθεί κανείς.

Εύλογα λοιπόν προκύπτει το εξής ερώτημα, το οποίο καλούνται να απαντήσουν οι «δυτικές» κυβερνήσεις που συμμαχούν και στηρίζουν το καθεστώς του Ερντογάν. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίσει η «δύση» να συνεργάζεται, να εξοπλίζει και να χρηματοδοτεί αυτούς τους εγκληματίες του τουρκικού κράτους; Πώς είναι δυνατόν να συντηρεί ένα καθεστώς που διεξάγει λαθρεμπόριο ανθρώπων και ναρκωτικών, και διαπράττει δολοφονίες;

Όσες «δυτικές» κυβερνήσεις συνεχίσουν να συνεργάζονται με τους κρατικούς μαφιόζους της Άγκυρας, λόγω οικονομικών συμφερόντων, είναι πλέον εκτεθειμένες και καταπατούν τις αρχές και τις αξίες τους. Καθίστανται με αυτόν τον τρόπο, συνένοχες. Η σιωπή και η υποστήριξή τους αποτελεί συνενοχή.

Περιμένουμε λοιπόν τις επίσημες κρατικές αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Ομοίως περιμένουμε την κινητοποίηση των μη κυβερνητικών οργανώσεων και των διεθνών φορέων για τη νομική δίωξη του κράτους – συμμορία της Τουρκίας. Ο Πεκέρ μίλησε παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία και πληροφορίες. Επικαλείται συγκεκριμένες ποσότητες και τόνους ναρκωτικών, μαρίνες και αποθήκες που γίνονταν αποστολές, συγκεκριμένες εταιρίες και λιμάνια. Για τις δολοφονίες αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα στόχων και τους πολιτικούς και παρακρατικούς που του ανέθεταν τα «συμβόλαια θανάτου».

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη, θα είχαν ξεκινήσει εισαγγελικές έρευνες, προσαγωγές και εξεταστικές επιτροπές. Στην Τουρκία, στην οποία ο Ερντογάν καθαιρεί βουλευτές, και κρατά απολύτως ελεγχόμενη και υποταγμένη τη δικαιοσύνη, δεν γίνεται το παραμικρό.

Επαφίεται λοιπόν στις «δυτικές» κυβερνήσεις και τους διεθνείς φορείς να εκκινήσουν τις νομικές διαδικασίες εις βάρος του τουρκικού καθεστώτος. Δεν μπορούν να αφήσουν μια ολόκληρη χώρα στο έλεος του τυράννου. Οφείλουν να παρέμβουν.

Πόσο μάλλον, όταν ο Πεκέρ απέδειξε πως το τουρκικό καθεστώς παρείχε εξοπλισμό, υποστήριξη και όπλα σε τζιχαντιστικές οργανώσεις οι οποίες βρίσκονται στις παγκόσμιες λίστες τρομοκρατίας. Η εμπορία όπλων και ο εξοπλισμός των τζιχαντιστών αποτελεί διεθνές έγκλημα και ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η επιβολή διεθνών κυρώσεων.

Οι αποκαλύψεις του άλλοτε αγαπητού του Ερντογάν, αρχιμαφιόζου Πεκέρ, αποτελούν ένα τεράστιο πλήγμα για το τουρκικό καθεστώς. Προσφέρουν δε εξαιρετικές ευκαιρίες για τις χώρες που τελούν υπό τουρκική απειλή, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, να αντεπιτεθούν, καταγγέλλοντας τα κρατικά εγκλήματα. Ηθελημένα ή άθελά του, ο Πεκέρ ευρισκόμενος στο Ντουμπάι, προσφέρει στρατηγικές δυνατότητες στη διεθνή συμμαχία κατά του Ερντογάν, οι οποίες δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες.

Υπάρχουν σαφέστατα δυνάμεις εντός και εκτός της Τουρκίας, που στρέφονται κατά του καθεστώτος και πρέπει να αντιδράσουν. Ο κλοιός για το καθεστώς του Ερντογάν και του τουρκικού παρακράτους, σφίγγει πλέον επικίνδυνα.

Το 1914 οι Νεότουρκοι και οι κεμαλιστές ξεκίνησαν το απεχθές έγκλημα της γενοκτονίας κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης. Οι γενοκτονικές επιθέσεις των αιμοσταγών Νεοτούρκων, στράφηκαν παράλληλα κατά των Αρμενίων και των Ασσυρίων από το 1915. Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου 1914-1919, οι Νεότουρκοι και οι κεμαλιστές μεθόδευσαν την εξόντωση και την εξαφάνιση των χριστιανικών μειονοτήτων της γεωγραφικής επικράτειας της σημερινής Τουρκίας. Οι εθνικιστικές ομάδες του Κεμάλ, είχαν ως σύνθημά τους το ρατσιστικό, «Η Τουρκία στους Τούρκους».

Οι Έλληνες της Μ. Ασίας και του Πόντου θρήνησαν 353.000 ζωές. Το γενοκτονικό μένος του Κεμάλ και των συμμοριτών του, κατέληξε στο ολοκαύτωμα και την Καταστροφή της Σμύρνης.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν η αρχή του κακού. Το πρώτο μεγάλο έγκλημα που αποσκοπούσε στον αφανισμό ενός ολόκληρου γένους. Για τον λόγο αυτό, μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, ο Πολωνός καθηγητής Ραφαήλ Λέμκιν, χρησιμοποίησε τις ελληνικές λέξεις γένος + κτείνω (= φονεύω), για να περιγράψει και να κωδικοποιήσει για πρώτη φορά για λογαριασμό της ανθρωπότητας, το εν λόγω αποτρόπαιο έγκλημα.

Η ατιμώρητη Γενοκτονία του Κεμάλ και των συμμοριτών του, ενέπνευσε με σαφή και άμεσο τρόπο τον ιδεολογικό του κληρονόμο, Αδόλφο Χίτλερ. Οι ομοιότητες των γενοκτονιών που διέπραξαν οι δύο σφαγείς είναι συγκλονιστικές.

Έκτοτε, το φασιστικό τουρκικό καθεστώς, ασχέτως ηγεσίας, διαπράττει εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονίες εναντίον των Ελλήνων, των Κούρδων και των λοιπών λαών που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στη γεωγραφική του εγγύτητα.

Η άρνηση των γενοκτονιών έχει οδηγήσει στην επικράτηση του μιλιταρισμού, του φασισμού και της επιθετικότητας στη σύγχρονη Τουρκία. Για τον ίδιο λόγο παρατηρείται η καταστολή βασικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στοχοποιούν μέχρι και τους ίδιους της τους πολίτες.

Η άρνηση των γενοκτονιών έχει οδηγήσει το τουρκικό καθεστώς σε νέους επεκτατικούς πολέμους, και στη συνεχιζόμενη γενοκτονία κατά των Ελλήνων στην Κύπρο, με τον εποικισμό στα Κατεχόμενα, την καταστροφή ναών και μνημείων και τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεχιζόμενη γενοκτονία υφίσταται και ο Κουρδικό λαός εντός της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στο Ιράκ και τη Συρία. Για παράδειγμα, οι γενοκτόνες πολιτικές εκτοπισμού, διωγμών και δημογραφικής αλλαγής και αφομοίωσης που ξεκίνησαν στο Αφρίν μετά την κατοχή, το 2018, φαίνονται βγαλμένες από τα εγχειρίδια γενοκτονίας των Οθωμανών, κατά τις αρχές του 20^ου αιώνα.

Εμείς, ως Κουρδικός λαός, διεξάγοντας τον δικό μας ιερό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, συνεχίζοντας πλέον και στον 21^ο αιώνα, γνωρίζουμε καλά το αιμοσταγές προσωπείο του τουρκικού καθεστώτος, καθώς και τις συμμαχικές δυνάμεις που διαχρονικά το στηρίζουν, όπως ακριβώς στήριζαν τον σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ. Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που σιωπούν ενώπιον των σύγχρονων γενοκτονιών της γείτονος.

Εκφράζουμε την βαθιά αλληλεγγύη μας στα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας. Παράλληλα στεκόμαστε στο πλευρό των απογόνων τους, των Ελλήνων αδελφών μας, οι οποίοι αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη των λαών της περιοχής.

Σήμερα, 19 Μαΐου, θυμόμαστε και τιμάμε την μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας, των αγωνιστών – ανταρτών που πολέμησαν για να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους, ενώ δεσμευόμαστε να συνεισφέρουμε στον ιστορικό αγώνα για δικαίωση και νίκη επί των διαχρονικών γενοκτονικών πολιτικών του τουρκικού καθεστώτος.

Μέχρι τελικής νίκης και καθολικής δικαίωσης.

Τριγμούς στο απολυταρχικό οικοδόμημα του καθεστώτος Ερντογάν προκάλεσε η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν.

Ο αμερικανός πρόεδρος έκανε λόγο για γενοκτονία, αναφερόμενος στις σφαγές και την εξόντωση 1.5 εκατ. Αρμενίων από τις Οθωμανικές αρχές, την οποία ξεκίνησαν να διαπράττουν στις 24 Απριλίου 1915. Εν αντιθέσει με τα όσα σχολιάστηκαν, πρόκειται για εγκλήματα που δεσμεύουν και βαραίνουν ευθέως την σύγχρονη Τουρκία, ως κληρονόμου κράτους των Οθωμανών. Συγκεκριμένα, βάσει δύο αρχών του διεθνούς δικαίου, αυτών της συνέχειας και της ευθύνης των κρατών, η Τουρκία καθίσταται πλήρως υπόλογη για τις γενοκτονίες που διέπραξε η Οθωμανική αυτοκρατορία, και φέρει το συνολικό βάρος της ντροπής και της ευθύνης αποζημίωσης των θυμάτων και των συγγενών τους.

Μεγάλο μερίδιο αυτής της ιστορικής νίκης ανήκει στους οργανωμένους Αρμένιους και δη της διασποράς, οι οποίοι πέτυχαν τον διεθνή διασυρμό του εγκληματικού τουρκικού καθεστώτος. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια νίκη του ιστορικού αγώνα που διεξάγει ο λαός των Αρμενίων. Ωστόσο, στην εξέλιξη αυτή συνέβαλε ιδιαιτέρως και η αρνητική, αν όχι παραβατική στάση της Τουρκίας κατά την τελευταία περίοδο, ιδίως όσον αφορά τις επαφές του Ερντογάν με τη Ρωσία, την εισβολή και την αποσταθεροποίηση τρίτων χωρών, την αγορά των ρωσικών πυραύλων S400, κ.ά.

Υπό αυτό το πρίσμα των γεωπολιτικών εξελίξεων, πρέπει να αναλυθεί και η εξίσου σημαντική αναφορά του αμερικανού προέδρου σε «Κωνσταντινούπολη» αντί για Istanbul. Η επιλογή αυτή του Μπάιντεν δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αντιθέτως, αποτελούσε μία σαφή υπενθύμιση και ένα ηχηρό μήνυμα προς τους Τούρκους ότι η Κωνσταντινούπολη και τα Στενά αποτελούν διαχρονικά μία ξεχωριστή περιοχή, η οποία δεν ανήκει και δεν μπορεί να ανήκει στους Τούρκους. Πρόκειται για μία μακροπρόθεσμη πολιτική της «δύσης» για την περιοχή, η οποία όταν εφαρμοσθεί, θα επιφέρει πολύ μεγαλύτερα πλήγματα στο τουρκικό κράτος από την αναγνώριση των γενοκτονιών που διέπραξε και διαπράττει ακόμα το τουρκικό καθεστώς.

Πρόκειται βέβαια για το σχέδιο του μεγάλου χάρτη της Μέσης Ανατολής, το μεγαλόπνοο εγχείρημα που δύναται πλέον να λάβει σάρκα και οστά, ξεκινώντας με το μεγάλο Κουρδιστάν, το οποίο αναγεννιέται στην βορειοανατολική Συρία (Ροζάβα). Η δημιουργία του Κουρδιστάν θα επηρεάσει και την Κωνσταντινούπολη και το καθεστώς αυτής, καθώς και την μορφή της σύγχρονης Τουρκίας.

Με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, το αυταρχικό καθεστώς του ΑΚΡ στην Τουρκία, το οποίο στηρίζει ιστορικά τις γενοκτονίες και τις διαπράττει μέχρι και σήμερα, εκτέθηκε και απονομιμοποιήθηκε στα μάτια της διεθνής κοινής γνώμης.

Το δε αφήγημα του δίκαιου τουρκικού κράτους, το οποίο διεξάγει ειρηνικές επιχειρήσεις κατασφαγιάζοντας τους λαούς που έχουν την ατυχία να συνορεύουν μαζί του, κατέρρευσε πλήρως.

Στην Τουρκία, τα κόμματα της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης εξαπέλυσαν λάβρες επιθέσεις εναντίον του Μπάιντεν, καταδικάζοντας την αναγνώριση του απεχθούς εγκλήματος που προκάλεσε το καθεστώς τους, απειλώντας μάλιστα θεούς και δαίμονες με εκδίκηση. Πρόκειται για την αντίδραση του εγκληματία που πιάνεται στα πράσα καθώς διαπράττει το στυγνό έγκλημά του και αντεπιτίθεται, αρνούμενος να αποδεχθεί την αποτρόπαια φύση του. Αυτή ήταν η αντίδραση όλων των κομμάτων του τουρκικού κοινοβουλίου, πλην ενός.

Το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), χαιρέτησε την αναγνώριση και εναντιώθηκε στη γενοκτονία που διέπραξε η Τουρκία. Όλα τα αλλά κόμματα στήριξαν τη γενοκτόνα πολιτική της Άγκυρας..

Όμως, το HDP πολεμά για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Είναι η ηθική δύναμη εντός της Τουρκίας, που καταγγέλλει την απάνθρωπη μορφή του κράτους, και τα στελέχη του διώκονται και φυλακίζονται γι’ αυτό τους το σθένος. Απόδειξη αποτελεί η φυλάκιση των πρώην συμπροέδρων του, Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουκσεκντάγκ μαζί με εκατοντάδες άλλα στελέχη του κόμματος, αλλά και η πρόσφατη στημένη δίκη «Κομπάνι», εναντίων 108 πολιτικών μελών του HDP.

Αντιθέτως, ο πρόεδρος Μπάιντεν, καταδίκαζε μεν ρητορικά το αμαρτωλό παρελθόν της Τουρκίας, αλλά παράλληλα επέτρεψε τις βίαιες επιθέσεις που εξαπέλυσε ο Ερντογάν στις θέσεις των ανταρτών στο βόρειο Κουρδιστάν (Ιράκ), στις 24 Απριλίου. Οι λεκτικές καταδίκες της Ουάσινγκτον περιορίστηκαν στα εγκλήματα του περασμένου αιώνα. Κρατώντας την ένοχη σιωπή τους, ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΕ τόλμησαν να μιλήσουν για τους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή στις κουρδικές κατοικημένες περιοχές του Ιράκ.

Παράλληλα, διακρίνεται ως ιδιαίτερα ύποπτη η τήρηση χαμηλών τόνων από μεριάς Ερντογάν μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας, ο οποίος ως γνωστόν, δεν φημίζεται για την μακροθυμία του.

Όπως όλα δείχνουν, στο πρώτο τους τηλεφώνημα, ο Μπάιντεν προειδοποίησε τον Ερντογάν για την επικείμενη αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα έδωσε το πράσινο φως στην τουρκική επιχείρηση εισβολής στο νότιο Κουρδιστάν. Είναι μάλιστα μια θλιβερή ιστορική πραγματικότητα, το γεγονός ότι μετά από κάθε συνομιλία του Ερντογάν με τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο, η Τουρκία εξαπολύει μία νέα στρατιωτική επίθεση. Κάπως έτσι λοιπόν εξηγείται και η ταπεινή σιγή ιχθύος του Ερντογάν μετά τις δηλώσεις Μπάιντεν. Η νέα εισβολή στις περιοχές των Κούρδων, ήταν το τίμημα της σιωπής του.

Επιστρέφοντας στο μήνυμα του Μπάιντεν και στην φραστική καταδίκη για τις ασυδοσίες του τουρκικού καθεστώτος, το μείζον και πλέον ουσιώδες σημείο για την ανθρωπότητα είναι η ανάγκη να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να μην επαναληφθεί η γενοκτονία. Επρόκειτο για μία αναφορά που αφορούσε άμεσα τον κουρδικό λαό και τους λαούς της Μεσοποταμίας. Αποτελούσε μάλιστα μια επανάληψη της δέσμευσης της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Νάνσι Πελόσι, η οποία αναφερόμενη στα εγκλήματα της Τουρκίας που στοχοποιούν τους Κούρδους, δήλωσε ότι «δεν θα τα επιτρέψουμε».

Οι δεσμεύσεις και οι λεκτικές καταδίκες έχουν σίγουρα την αξία τους. Ωστόσο η έμπρακτη αντίσταση και η προστασία των λαών και των μειονοτήτων είναι αυτή που σταματά το όπλο του κατακτητή και του γενοκτόνου. Όπως λοιπόν το HDP μάχεται για τη δικαιοσύνη και την ισότητα στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, αντίστοιχα, οι υπερασπιστές της δημοκρατίας, της ισότητας των φύλων και της ειρήνης των λαών είναι οι 12 χιλιάδες μάρτυρες που έδωσαν τη ζωή τους κατά των τζιχαντιστών του ISIS, και όλες εκείνες και εκείνοι οι αγωνιστές που πολεμούν μέχρι τέλους τους πάσης φύσεως εισβολείς και δυνάστες.

Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μπίλκεν, απέστειλε πρόσφατα ευχές για τον εορτασμό του Νεβρόζ στα κουρδικά, λέγοντας «Newroz pîroz». Πρόκειται για ένα ακόμα πλήγμα στο αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν ο οποίος επιχειρεί επί ματαίω να εξασφαλίσει ένα τηλεφώνημα με τον πρόεδρο Μπάιντεν, ξοδεύοντας εκατομμύρια σε εταιρίες δημοσίων σχέσεων και λόμπι, δίχως όμως την παραμικρή επιτυχία.

Πρόκειται επίσης και για ένα σαφές μήνυμα στον Κουρδικό λαό, πως ο αγώνας για αναγνώριση, δικαίωση και ανεξαρτησία κλιμακώνεται.

Παράλληλα, η διεθνής απομόνωση του τουρκικού καθεστώτος συνεχίζεται. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Σύνοδος Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών της 25^ης Μαρτίου, κάλεσε την Τουρκία να απέχει από νέες προκλήσεις και μονομερείς ενέργειες κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου στην αν. Μεσόγειο, εκθέτοντας την παραβατικότητα της Άγκυρας. Έγινε επίσης αναφορά στην ανησυχητική διολίσθηση σε αυταρχικές πολιτικές στην Τουρκία και στην τραγική επιδείνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για την Άγκυρα είναι οι εξελίξεις στην Συρία. Εκεί ο Ερντογάν βλέπει τις επιλογές του σταδιακά να εκμηδενίζονται. Έχοντας αθετήσει τις δεσμεύσεις του ενώπιων όλων, οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις και οι μισθοφορικές τους ομάδες δέχονται επίθεση από το καθεστώς του Ασάντ στο Ιντλίμπ, με την αρωγή και την υποστήριξη της Μόσχας. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ΗΠΑ με την επάνοδο των Δημοκρατικών στον Λευκό Οίκου, και την απομάκρυνση του «προσωπικού φίλου» του Ερντογάν, Τραμπ, ανανεώνουν την στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή.

Συγκεκριμένα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έντονη κινητικότητα και ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στη βορειανατολική Συρία.

Η Ουάσινγτον επιθυμεί να διαδραματίσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της περιοχής και σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν οι τελευταίες της κινήσεις. Παράλληλα, η διεθνής κοινότητα γίνεται ολοένα και περισσότερο μάρτυρας των βάρβαρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κατεχόμενες από την Τουρκία κουρδικές περιοχές, Αφρίν, Ιεράπολη, Σερεκανίγιε, Γκίρε-Σπι. Ομοίως πληθαίνουν και οι εκθέσεις οργανισμών και φορέων, όπως αυτή του ΟΗΕ αλλά και των ΗΠΑ, που καταδικάζουν τα απεχθή εγκλήματα των μισθοφόρων που ελέγχονται από το τουρκικό καθεστώς (απαγωγές, δολοφονίες, βιασμούς, εμπρησμούς, λεηλασίες), εις βάρος του τοπικού πληθυσμού της περιοχής.

Στα πλαίσια αυτά, και σε συνέχεια της επανεργοποίησης του αμερικανικού παράγοντα στη Μεσοποταμία, είναι πολύ πιθανό να τεθεί το ζήτημα της απελευθέρωσης των κατεχομένων από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής.

Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, το καθεστώς του Ερντογάν βρίσκεται σε δίλημμα. Είτε να προχωρήσει σε αναδίπλωση και να παραχωρήσει τις περιοχές αυτές στους λαούς και τους κατοίκους τους, δίνοντάς τους ελευθερία και ανεξαρτησία, είτε να πολεμήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που συστρατεύονται με σαφή τρόπο εναντίον του.

Στη δεύτερη περίπτωση, οι τουρκικές απώλειες δεν θα είναι μόνο προσωπικές για τον Ερντογάν, αν και ο τούρκος δικτάτορας φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα πιθανό να μοιραστεί την τύχη του Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ Χουσεΐν και του Καντάφι. Απέναντι στα ειλημμένα προ δεκαετιών σχέδια των δυτικών δυνάμεων, το κόστος μίας τέτοιας αντίστασης του Ερντογάν πιθανότατα να είναι και εδαφικό για την Τουρκία. Σε περίπτωση σύρραξης και διαμάχης με τις δυνάμεις που βλέπουν με αρνητικό μάτι την παρουσία της Τουρκίας στα τουρκοσυριακά σύνορα, με αιχμή του δόρατος τις κατά βάση κουρδικές «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» (SDF), αλλά και τους συμμάχους τους, τότε είναι πολύ πιθανό να απειληθεί ευθέως η εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας.

Πρόκειται για το σενάριο που δύναται να οδηγήσει στην ανεξαρτησία του νοτιοανατολικού – κουρδικού τμήματος της Τουρκίας και στον επαπειλούμενο διαμελισμό της γείτονος.

Το σενάριο αυτό φαντάζει μάλιστα ολοένα και πιο πιθανό, αν αναλογιστεί κανείς την υπεροψία και την έπαρση του αυτοανακηρυγμένου «σουλτάνου», ο οποίος όντας θύμα των αυλοκολάκων του αλλά και των εσωτερικών επιτυχιών του – τις οποίες βέβαια κατάφερε με καταστολή, βία και νοθεία – είναι πιθανό να  επιλέξει τον δρόμο της αντιπαράθεσης και άρα της αυτοκαταστροφής του.

Οι δυνάμεις και οι λαοί της περιοχής, οι οποίοι διαχρονικά αντιτίθενται στον επεκτατισμό, τον αναθεωρητισμό και την παραβατικότητα της Τουρκίας, μεταξύ των οποίων οι Έλληνες και οι Κούρδοι, οφείλουν να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να ηττηθεί το αυταρχικό καθεστώς της Άγκυρας, το οποίο επιβουλεύεται τους κατοίκους της περιοχής, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρήνη για όλους.

Θα θέλαμε να ξεδιαλύνουμε λίγο τη σύγχυση που επικρατεί. Οι άνθρωποι που έπεσαν θύματα αυτών των κατάφωρα παράνομων επαναπροωθήσεων, ήταν Κούρδοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές, στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Πρόκειται για αγωνιστές που τολμούν και σηκώνουν υπερήφανα το ανάστημά τους, απέναντι σε ένα αυταρχικό και τυραννικό καθεστώς. Ως εκ τούτου, είναι αδιανόητος και υποτιμητικός ο χαρακτηρισμός περί «φουκαράδων». Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι «φουκαράδες»; Είμαστε περήφανοι για τους συναγωνιστές μας στην Τουρκία, που τολμούν με σθένος και παρρησία να αγωνίζονται κατά του στυγνού, αυταρχικού και ανελέητου καθεστώτος του Ερντογάν.

Όσον αφορά στις καταγγελίες, στις οποίες προέβη σχετικά με το ποιόν και τα κίνητρα, της εν λόγω αλλοδαπής υπαλλήλου της Τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, υπάρχουν στη χώρα επίσημοι θεσμοί και η Δικαιοσύνη, που είναι αρμόδιοι φορείς για να επιληφθούν του θέματος. Παράλληλα όμως, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του σχετικά με τις ηθικές πτυχές του θέματος και τον ρόλο που διαδραμάτισε η εν λόγω αλλοδαπή υπάλληλος, σχετικά με τις επαναπροωθήσεις Κούρδων ακτιβιστών και πολιτικών προσφύγων, την περίοδο που έγιναν οι επαναπροωθήσεις.

Όσον αφορά τις παράνομες παραδόσεις των συντρόφων μας, εμείς στο Πολιτιστικό Κέντρο και περιοδικό «Φωνή των Κούρδων», γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις επιπτώσεις και το βάρος αυτών των αποκαλύψεων,  που ανέφερε ο Απόστολος Δοξιάδης.

Οι συναγωνιστές μας, ζήτησαν πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας και των Δικαιωμάτων, παραδόθηκαν στα τοπικά αστυνομικά  τμήματα στον Έβρο ως όφειλαν και όπως προβλέπεται από τον ελληνικό Νόμο και τη Διεθνή Σύμβαση Προστασίας των Πολιτικών  Προσφύγων. Όμως οι Αρχές, κατόπιν ανωτέρων εντολών, καταπάτησαν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των συναγωνιστών μας, παραβίασαν τη Διεθνή Συνθήκη, την οποία έχει υπογράψει και δεσμεύεται η Ελλάδα,  και παρέδωσαν χέρι με χέρι τους 86 κυνηγημένους συντρόφους μας, στα φυλάκια του τουρκικού στρατού.

Εμείς προχωρήσαμε εγκαίρως στην άμεση δημοσιοποίηση της συγκεκριμένης καταγγελίας, με πολλαπλά άρθρα, παρεμβάσεις και δημοσιεύσεις, ελπίζοντας να σταματήσουν οι παραδόσεις των πολιτικών προσφύγων, καθώς αυτές πραγματοποιούνταν σταδιακά και όχι συλλήβδην. Ενημερώσαμε στελέχη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και του τμήματος Δικαιωμάτων του κόμματος,  που ενδιαφέρθηκαν για το εν λόγω ζήτημα και εξεπλάγησαν.   Ως εκ τούτου, θεωρούμε χρέος μας να ενημερώσουμε για ακόμα μια φορά  τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό.

Ενώ στείλαμε Δελτίο Τύπου – καταγγελία, σε όλον τον ελληνικό Τύπο (έντυπο και ηλεκτρονικό), με μεγάλη μας λύπη διαπιστώσαμε ότι ουδεμία ευαισθησία και ενδιαφέρον υπήρξε, από αριστερές και προοδευτικές εφημερίδες, γιατί εάν   υπήρχε, ίσως να είχε ασκηθεί η απαραίτητη πίεση στην τότε κυβέρνηση, με σκοπό να σταματήσει τις παραδόσεις των συναγωνιστών μας στους Τούρκους και ίσως να μην περνούσαν το υπόλοιπο της ζωής τους, στις σκοτεινές τουρκικές φυλακές.

Χρόνια μετά την παράδοση του Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη, το ελληνικό κράτος, κόντρα στην θέληση του αδελφού ελληνικού λαού, για μια ακόμη φορά έγινε όργανο του τουρκικού καθεστώτος, παραδίδοντας Κούρδους αγωνιστές στους διώκτες τους. Με αφορμή την υπόθεση της αλλοδαπής υπαλλήλου διερωτόμαστε:  αυτοί που το διέπραξαν, – τι σκοπιμότητες εξυπηρετούσαν;

-Θα λογοδοτήσουν ποτέ στον ελληνικό λαό για τις αντεθνικές ενέργειες τους;

Δεσμευόμαστε ότι μέσω της ιστοσελίδας και του περιοδικού μας,  θα είμαστε η φωνή όλων των κυνηγημένων και αδικημένων.

Επρόκειτο για μία διεθνή συνωμοσία και πλεκτάνη, την οποία υποκίνησαν και συμμετείχαν οι σκοτεινότερες δυνάμεις του πλανήτη.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην συνωμοσία διαδραμάτισαν οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλά κυρίως οι ΗΠΑ. Τρανή απόδειξη αυτού αποτέλεσε η δήλωση του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος υποστήριξε ότι «ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί μας παρέδωσαν τον Οτσαλάν». Ήταν τα υποχθόνια κέντρα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αυτά που απαίτησαν από την τότε Ελληνική κυβέρνηση, την εγκατάλειψη και την παράδοση του Κούρδου Ηγέτη στους τούρκους. Ως αποτέλεσμα αυτής της απόφασης που ήταν αντίθετη με τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, αρκετοί υπουργοί της τότε κυβέρνησης αναγκάστηκαν σε παραίτηση. Ωστόσο παρά το σκάνδαλο, η κυβέρνηση δεν διέθετε την ελάχιστη ευθιξία για να παραιτηθεί, κηλιδώνοντας έτσι όσους συμμετείχαν στην διακυβέρνηση Σημίτη.

Η προδοσία του Οτσαλάν ήταν μία πράξη που αντιβαίνει στην ελληνική πρακτική και παράδοση. Η διαχρονικότητα της ιερότητας του «ικέτη» και του «πρόσφυγα», γεννήθηκε άλλωστε στην Ελλάδα. Ήταν επίσης μια ύπουλη πράξη η οποία επιχείρησε, ανεπιτυχώς, να δημιουργήσει ρήγμα στη βαθιά ελληνοκουρδική φιλία.

Με αυτόν τον τρόπο η «δύση» πρόδωσε τον Οτσαλάν, αγνοώντας και ακυρώνοντας τη Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Η ίδια ασυδοσία συνεχίζεται δυστυχώς μέχρι και σήμερα, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ δεν αντιδρούν στα μαρτύρια που υποβάλλεται ο Οτσαλάν, καταπατώντας έτσι τις ίδιες τους τις αρχές, προδίδοντας τη συνείδησή τους.

Ο «Άπο», βρίσκεται σήμερα κρατούμενος στις απάνθρωπες και βάρβαρες φυλακές υψίστης ασφαλείας του νησιού Ιμραλί – σε ένα κελί μπροστά στο οποίο οι φυλακές του Αλκατράζ και του Γκουαντάναμο φαντάζουν με παράδεισο.

Όπως και άλλοι Κούρδοι πολιτικοί κρατούμενοι στο Ιμραλί, ο Οτσαλάν στερείται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως οι επισκέψεις από μέλη της οικογένειάς του ή ακόμα και από τους δικηγόρους τους. Αποδεικνύοντας το τουρκικό μένος και τον φθόνο εναντίον του Κούρδου Ηγέτη, το τουρκικό καθεστώς του έχει επιβάλλει την πλήρη απομόνωση στο κελί του, καταπατώντας έτσι και τις διεθνείς συμβάσεις προστασίας των κρατουμένων από βασανιστήρια.

Παρά τις κτηνωδίες και τις βαρβαρότητες του Ιμραλί, ο Ηγέτης των Κούρδων δεν λυγίζει. Συνεχίζει να αντιστέκεται, ενώ με το ήθος, το  σθένος και τη γενναιότητα που επιδεικνύει, αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους λαούς που μάχονται για ελευθερία.

Από τη δική τους πλευρά, οι «δυτικοί» ήλπιζαν πως  με την προδοσία του Οτσαλάν, την παράδοσή του σε ένα από τα πιο ανελεύθερα και τυραννικά καθεστώτα του κόσμου, και με την εγκατάλειψή του στο κελί του Ιμραλί, θα μπορούσαν να απαλλαγούν από αυτόν και από την επαναστατική δημοκρατική του ιδεολογία. Παρ’ όλα αυτά, απέτυχαν οικτρά. Όσοι θεωρούσαν τον Οτσαλάν ξεγραμμένο, πιστεύοντας πως με τις δόλιες μεθοδεύσεις τους θα καταπνίξουν το Κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, απογοητεύτηκαν, ενώ παράλληλα αδυνατούσαν να πιστέψουν τη δική μας αντίδραση.

Η ιδεολογία, το πνεύμα και το όραμα του Οτσαλάν είναι σήμερα πιο ζωντανά από ποτέ. Οι ιδέες του Άπο έχουν τεθεί σε εφαρμογή και μεγαλουργούν στη Ροζάβα (βορειοανατολική Συρία), ενώ αποτελούν υπόδειγμα ειρηνικής και δημοκρατικής συμβίωσης για όλους τους λαούς της Μεσοποταμίας. Σήμερα όσο ποτέ, ο Οτσαλάν έχει αναδειχθεί όχι μόνο ως ο φυσικός ηγέτης του Κουρδικού λαού, αλλά και ως ένας οραματιστής και στοχαστής διεθνούς βεληνεκούς, για ζητήματα δημοκρατίας, δικαιωμάτων, φεμινισμού, περιβαλλοντισμού, κ.ά.

Παράλληλα, ο αδελφός Ελληνικός λαός διψά και αυτός για ελευθερία και δημοκρατία. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν ξεχνούν την προδοσία και την παράδοση του Οτσαλάν. Η άνανδρη αυτή πράξη αποτελεί ανοιχτή πληγή για τον Ελληνισμό, ο οποίος ακόμα και τώρα απαιτεί την απόδοση δικαιοσύνης. Για τον λόγο αυτό καλούμε τους τωρινούς πολιτικούς να μην λησμονήσουν τα τραγικά γεγονότα του 1999, και να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια έτσι ώστε να ενωθούν οι δύο λαοί μας στους κοινούς μας αγώνες.