Εκεί ο Ερντογάν εξέπληξε τους πάντες, προχωρώντας σε αδιανόητες δηλώσεις περί μιας δήθεν παγκόσμιας ανθρώπινης οικογένειας, η οποία αντιμετωπίζει την υγειονομική κρίση ενωμένη, υπεράνω διακρίσεων φυλών, γλώσσας και θρησκείας. Και όλα αυτά δια στόματος Ερντογάν – του μεγαλύτερου εν ζωή δικτάτορα. Πρόκειται βέβαια για υβριστικά και προσβλητικά σχόλια, τα οποία θίγουν την μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών, Κούρδων, Ελλήνων, Ασσυρίων, Αρμενίων και Αράβων, τους οποίους δολοφόνησε και συνεχίζει να δολοφονεί το βάρβαρο τουρκικό καθεστώς.

Εξίσου αδιανόητες και ιταμές ήταν και οι δηλώσεις περί τουρκικής αντιμετώπισης του ISIS(!), με τον Ερντογάν να υποστηρίζει ότι το καθεστώς του πολεμάει «σώμα με σώμα τους εξτρεμιστές του Daesh» (ISIS) στη Συρία (!), ενώ απέλασε 9.000 αλλοδαπούς τζιχαντιστές από την Τουρκία. Αμέλησε όμως να ομολογήσει πού τους κατεύθυνε αυτούς τους τζιχαντιστές και εναντίον ποιου λαού τους βάζει τώρα να πολεμήσουν. Είναι άλλωστε γνωστό πως οι μισθοφόροι εξτρεμιστές στους οποίους αναφέρεται ο Ερντογάν, χρηματοδοτούνται από την Τουρκία, μεταφέρονται και διεξάγουν τους πολέμους και τα εγκλήματα της Τουρκίας, και επί της ουσίας ανήκουν και υπάγονται στην Τουρκία. Αυτό το είδαμε προσφάτως και στο Αρτσάχ, ενώ το βιώνουμε και σήμερα στις δικές μας περιοχές σε Ιράκ και Συρία.

Όλες τις ανωτέρω δηλώσεις όμως ο Ερντογάν τις πραγματοποίησε με ένα και μοναδικό κίνητρο – τον φόβο.

Το στυγνό και εγκληματικό καθεστώς της Τουρκίας τρέμει στην ιδέα των αλλαγών που το ίδιο διαβλέπει. Έχοντας επενδύσει διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά, μέχρι και προσωπικά στην επανεκλογή του Τραμπ, ο Ερντογάν βλέπει τώρα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Και αυτό διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι διατηρεί ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δημοκρατικούς, και ειδικότερα με το δίδυμο Ομπάμα – Μπάιντεν.

Το 2016 ο τότε Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε διστάσει να εκφράσει ανοιχτά την δυσαρέσκεια και απογοήτευσή του για τον Ερντογάν, ενώ ο Μπάιντεν το 2019 αποκάλεσε τον Ερντογάν «τύραννο», υποστηρίζοντας ότι «πρέπει να πληρώσει το τίμημα των πράξεών του», και πρότεινε την στήριξη της αντιπολίτευσης στην Τουρκία.

Αντιθέτως, ο Ερντογάν διατηρούσε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Πρόεδρο Τραμπ, ενώ τα όρια της νομιμότητας της εν λόγω σχέσης παρέμεναν διαρκώς θολά. Η σίγουρα ανήθικη αυτή σχέση, οδηγούσε σε αλληλοκάλυψη των στενών κύκλων Τραμπ – Ερντογάν και κατέληξε σε συγκάλυψη της ασυδοσίας του τουρκικού καθεστώτος. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Χάλκμπανκ που παράκαμψε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν, και του Ρεζά Ζαράμπ, του εμπόρου χρυσού που ξέπλενε το μαύρο χρήμα. Όλα τα ανωτέρω επιβαρύνουν και στοιχειώνουν τον Ερντογάν και την οικογένειά του, και από αυτά σπεύδει τώρα, όπως – όπως, να προστατευτεί.

Στα πλαίσια αυτά παραίτησε τον γαμπρό του, Μπεράτ Αλμπαϊράκ από υπουργό Οικονομικών και υποσχέθηκε δήθεν μεταρρυθμίσεις για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, και την επανεκκίνηση του διαλόγου για την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού.

Στην πράξη όμως το εγκληματικό πρόσωπο του τύραννου Ερντογάν δεν μπόρεσε να κρυφτεί και διέταξε τη σύλληψη 70 Κούρδων γιατρών, δικηγόρων, δημοσιογράφων και ακτιβιστών.

Προσπαθώντας λοιπόν να προλάβει τις εξελίξεις και για να μην αφήσει πολλά περιθώρια επίθεσης από την νέα κυβέρνηση Μπάιντεν, ο τούρκος δικτάτορας προέβη στις ανωτέρω δηλώσεις περί υποτιθέμενης αδελφότητας των λαών, καταπολέμησης του ISIS, και μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της Τουρκίας. Στα ίδια πλαίσια πραγματοποιούνται και οι τακτικές του στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Εκεί ο Ερντογάν υπό τον φόβο της επικείμενης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 10 Δεκεμβρίου, κατά την οποία θα αποφασιστεί αν θα επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, ανακοίνωσε πρόσφατα πως το ερευνητικό Όρουτς Ρέις ολοκληρώνει τη δράση του στις 29 Νοεμβρίου και αποχωρεί από την Ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Καθίσταται σαφές πως ο κλοιός στενεύει ασφυκτικά γύρω από τον αιμοσταγή Ερντογάν, περιορίζοντας σημαντικά το πεδίο δράσεώς του.

Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η πρόσφατη επίθεση της τουρκικής αντιπολίτευσης, η οποία αντιλαμβάνεται την αδυναμία του Ερντογάν, και έχοντας διακρίνει την αλλαγή στις διεθνείς ισορροπίες, σταμάτησε πλέον να φοβάται τον τούρκο δυνάστη. Οι σπασμωδικές λοιπόν αντιδράσεις του καθεστώτος κρίνονται ως κινήσεις πανικού, καθώς το μέλλον του φαντάζει δυσοίωνο και για το εξωτερικό αλλά και για το εσωτερικό της Τουρκίας.

Για εμάς τους Κούρδους, οι προδήλως κίβδηλες δηλώσεις και ψευτο-πρωτοβουλίες του Ερντογάν, ομολογούν και επιβεβαιώνουν την γνωστή του υποκρισία. Ό,τι δηλώνει τώρα έντρομος, και ό,τι προσπαθεί να παζαρέψει, αποτελούν ωμά και προσβλητικά ψέματα. Ο Ερντογάν προφανώς και δεν πιστεύει, ούτε εννοεί το παραμικρό. Επιχειρεί με τραγικούς ελιγμούς τακτικής, να διαφύγει των ευθυνών του. Και το επιχειρεί χονδροειδώς, με τρόπο που προσβάλει την μνήμη των λαών κατά των οποίων διέπραξε και διαπράττει γενοκτονίες, αλλά προσβάλει και την νοημοσύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Αποτελεί πλέον σαφές χρέος της οργανωμένης διεθνούς κοινότητος, να μην ενδώσει στα παρακάλια και τους θεατρινισμούς του εισβολέα Ερντογάν, να μην χαριστεί στο καθεστώς που διέπραξε και διαπράττει γενοκτονίες, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση, έτσι ώστε ο Ερντογάν και οι ομοτράπεζοι του στη διαφθορά, τον αυταρχισμό και τις δολοφονίες, να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν επιτέλους για τα απεχθή τους εγκλήματα.