Η ανασκόπηση του ιστορικού πολιτισμού των Κούρδων στην αρχαία Ελληνική γραμματεία, αποδεικνύει πως ο Κουρδικός λαός είναι αρχαιότατος, κατοικεί στη Μικρά Ασία εδώ και 4.000 χρόνια, και προϋπήρχε για χιλιετίες των βάρβαρων τουρκικών ορδών που κατέκτησαν και συνεχίζουν να κατέχουν στρατιωτικά την Μικρά Ασία και την Ανατολία.

Ο Στράβων παραδίδει το όνομα Γορδυηνή, για την χώρα των Γορδυαίων. Ζητώντας, κατά την προσφιλή του συνήθεια, να δώσει μυθολογική εξήγηση (σχετιζόμενη με την Ελληνική μυθολογία), στην προσπάθειά του για την ετυμολογία της λέξης, υποστηρίζει ότι: «Γόρδυς ο Τριπτοπολέμου λέγεται την Γορδυηνήν οικήσαι ύστερον δε Ερετριείς αναρπασθέντες υπό Περσών». Εάν η εκδοχή αυτή ευσταθεί, φαίνεται ότι το Κουρδιστάν κατοικήθηκε και από Ελληνικούς πληθυσμούς, από τους Έλληνες εκείνους που αρπάγησαν από την Εύβοια επί Δαρείου, κατά την πρώτη εκστρατεία, εναντίον της Ελλάδας, οι οποίοι απομονώθηκαν στα ορεινά μέρη του Κουρδιστάν. Αν οι πληροφορίες του Στράβωνος είναι ορθές, αποβαίνει συγκινητικό το γεγονός ότι στο αίμα των ηρωικών Κούρδων ρέει και Ελληνικό αίμα.

Ο Ξενοφών στο έργο του «Κύρου Ανάβασις» αποκαλεί τους Κούρδους, Καρδούχους. Αφιερώνει πολλές σελίδες, διηγούμενος την προσπάθεια καθόδου των Μυρίων (400 π.Χ.) δια μέσου των Καρδουχείων ορέων και της χώρας των Καρδούχων. Σύμφωνα με τις περιγραφές του Ξενοφώντος, οι Κούρδοι παρουσιάζονται ως λαός ανυπότακτος στον Μεγάλο Πέρση Βασιλέα, γενναίοι πολεμιστές, ενωμένοι, ικανότατοι στην στρατιωτική τέχνη. Χρησιμοποιούσαν ως πολεμική μέθοδο τον ανταρτοπόλεμο. Επειδή ήταν ελαφρά οπλισμένοι, χτυπούσαν τον εχθρό και έφευγαν.

«Ο δρόμος που περνούσε μέσα από τα βουνά και προς βορρά, οδηγούσε στη χώρα των Καρδούχων. Γι’ αυτούς έλεγαν οι αιχμάλωτοι, πως κατοικούσαν επάνω στα βουνά και ήταν πολεμιστές ικανοί και πως δεν υπάκουαν στις διαταγές του βασιλιά,. Κάποτε μάλιστα που έκανε εισβολή στη χώρα τους μια στρατιά του βασιλιά από είκοσι χιλιάδες άνδρες, κανένας δεν γύρισε πίσω, μα χάθηκαν όλοι μέσα στις κακοτοπιές της χώρας (ΒΙΒΛΙΟΝ Γ’, ΚΕΦ V, 15-16).

«.. και πέρασμα άλλο κανέναν δεν υπήρχε, αλλά επάνω από τον ποταμό κρέμονταν απότομα τα Καρδούχεια όρη. ότε πια οι στρατηγοί των Ελλήνων αποφάσισαν ότι έπρεπε να περάσουν ανάμεσα από αυτά τα βουνά. Γιατί από τους αιχμαλώτους έπαιρναν πληροφορίες ότι αν περνούσαν τα Καρδούχεια όρη, θα μπορούσαν να περάσουν στην Αρμενία και τις πηγές του Τίγρη (ΒΙΒΛΙΟΝ Δ’, ΚΕΦ 1, - 2, 3, 4).

Αξιοσημείωτη σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, είναι η κατασκευή και η χρήση των τόκων και η διατρητική ικανότητα των βελών τους.

«Τότε σκοτώθηκε ένα γενναίο παλληκάρι από την Λακωνία, ο Κλεώνυμος χτυπημένος από βέλος, που του πέρασε την ασπίδα και το δερμάτινο χιτώνιο και καρφώθηκε στα πλευρά. Όπως συνέβη και με τον Βασία τον Αρκάδα , που ένα βέλος του πέρασε πέρα για πέρα το κεφάλι» (ΒΙΒΛΙΟΝ Δ’, ΚΕΦ Ι, 18), και πιο κάτω «..γιατί τα όπλα τους δεν ήταν τίποτα άλλο από τόξα και σφενδόνες. Και ήταν άριστοι τοξότες. Τα τόξα τους ήταν περίπου τριών πήχεων στο μήκος και τα βέλη πιο πολύ από δύο πήχες στο μήκος. Κάθε φορά που τόξευαν, τέντωναν τις νευρές πατώντας το κάτω μέρος του τόξου με το αριστερό πόδι. Και τα βέλη περνούσαν μέσα από τις ασπίδες και τους θώρακες» (ΒΙΒΛΙΟΝ Δ’, ΚΕΦ ΙΙ, - 27, 28).

Η πορεία των Ελλήνων μέσα από τα μέρη των Καρδούχων κράτησε επτά ημέρες. Οι Έλληνες συνάντησαν σφοδρή αντίσταση και έδωσαν πολλές μάχες. Ο Ξενοφών αναφέρει:

«Διότι επτά ημέρες που κράτησε η πορεία τους διαμέσου της χώρας των Καρδούχων, όλες τις πέρασαν δίνοντας μάχες και έπαθαν τόσα κακά, όσα δεν ήταν όλα όσα του έκανες ο βασιλιάς Τισσαφέρων» (ΒΙΒΛΙΟΝ Δ’, ΚΕΦ ΙΙΙ, 2).

Χαρακτηριστικό των αρχαίων Κούρδων είναι ότι κατά τις επιθέσεις τους τραγουδούσαν πολεμικά τραγούδια, όπως και οι Έλληνες τον παιάνα.

«Οι Καρδούχοι τότε, μόλις είδαν τους οπισθοφύλακες να χωρίζονται από το άμαχο πλήθος και έτσι πλέον να φαίνονται λίγοι, άρχισαν την επίθεση ταχύτερα και συγχρόνων τραγουδούσαν κάποια τραγούδια» (ΒΙΒΛΙΟΝ Δ’, ΚΕΦ ΙΙΙ, 27).

Στο έργο του Πλουτάρχου «Λούκουλλος» (ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ) βρίσκουμε αρκετές αναφορές για τους Κούρδους με την ονομασία Γορδυηνοί. Στο κεφάλαιο ΚΘ’, ιστορώντας ο Πλούταρχος τους πολέμους του Μιθριδάτη και του Λούκουλλου, αναφέρεται στα Τιγρανόκερτα:

«Στην πόλη Τιγρανόκερτα, εντωμεταξύ, οι Έλληνες σήκωσαν κεφάλι εναντίον των βαρβάρων και προσπαθούσαν να παραδώσουν την πόλη στον Λούκουλλο. Εκείνος τότε έκανε επίθεση και τους κυρίευσε».

Η πόλη διαλύθηκε. Ο Λούκουλλος έστειλε τους Έλληνες στις πατρίδες τους. Το ίδιο έκανες και για τους Βαρβάρους που είχαν αναγκαστεί να κατοικήσουν στα Τιγρανόκερτα. Και συνεχίζει ο ιστορικός:

«Στους Γορδυηνούς, πάλι φέρθηκε με τέτοιο τρόπο που όλοι τους ήθελαν να εγκαταλείψουν τις πόλεις και να τον ακολουθήσουν με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Αιτία στάθηκε το παρακάτω γεγονός. Ο βασιλιάς των Γορδυηνών Ζαρβιηνός, όπως είπαμε παραπάνω, επειδή δεν ανεχόταν τη δεσποτεία του Τιγράνη, προσπαθούσε μέσω του Αππίου να κλείσει συμμαχία με τον Λούκουλλο. Τα σχέδια όμως προδόθηκαν και αποκεφαλίστηκε. Η γυναίκα του και τα παιδιά του σφάχτηκαν επίσης προτού εισβάλουν οι Ρωμαίοι στην Αρμενία. Ο Λούκουλλος όμως δεν τους ξέχασε. Όταν ήρθε στη χώρα των Γορδυηνών, έκανε την κηδεία του Ζαρβιηνού. Στόλισε τα ξύλα, που θα έκαιγαν τον νεκρό, με πολυτελή ενδυμασία, με χρυσάφι βασιλικό καθώς και με λάφυρα που είχε πάρει από τον Τιγράνη και έβαλε ο ίδιος φωτιά».

Ο Ιώσηπος αναφέρει στο έργο του, τους Κούρδους ως Κορδιαίους και το Λεξικό ΣΟΥΔΑ (ΣΟΥΙΔΑ) ως Καρδούχους: λαός πολεμικός εν Αρμενία κατά την αριστεράν όχθην του Τίγριδος (Χακαβ. 4 2).

Σήμερα, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων είναι μια δίκαιη διεκδίκηση, για την επιστροφή της ελευθερίας, της Πατρίδας, της γλώσσας και του πολιτισμού τους που έκλεψαν και ιδιοποιήθηκαν, εδώ και εκατονταετηρίδες οι Τούρκοι επιδρομείς. Είναι δε αγώνας αφύπνισης όλων των Εθνοτήτων και εθνικών μειονοτήτων, πάνω στο αίμα των οποίων οικοδομήθηκε το Τουρκικό μιλιταριστικό κράτος.

Οι Έλληνες, εκτός από το γεγονός πως συνδεόμαστε με τους Κούρδους με ιστορικούς δεσμούς 4.000 χρόνων, αντιμετωπίζουμε το αιματοβαμμένο χατζάρι του ίδιου αδίστακτου κατακτητή. Γι’ αυτό, ο αγώνας του Κουρδιστάν είναι και δικός μας δυναμικός αγώνας, διεξάγεται μέσα στην ίδια Μικρασιατική καρδιά, που χτυπά με ένα παλμό για τους Έλληνες και τους Κούρδους αδερφούς μας.

Ανδρέας Μακρίδης
Για την επιτροπή
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ