Οι άνθρωποι μιλούν για την Κίνα και την Ινδία καθώς κάνουν αναλύσεις για τον επόμενο αιώνα, αλλά καμία χώρα δεν είχε μεγάλη θέση στην παγκόσμια πολιτική, μόλις πριν από 50 χρόνια.

Γράφει ο Cafer Tar

Είναι ωφέλιμο να θυμόμαστε ότι, τότε, σχεδόν το 90% της συνολικής παγκόσμιας παραγωγής το διαχειρίζονταν μόνο πέντε χώρες. Ωστόσο, η ισορροπία έχει αλλάξει στην εποχή μας και η παραγωγή έχει μεταφερθεί κυρίως από τη Δύση στην Ανατολή, μια τάση που σχεδόν σίγουρα θα συνεχιστεί.

Η Κίνα και η Ινδία έχουν γίνει το κέντρο παραγωγής, το οποίο τελικά θα προκαλέσει πολιτικά και στρατιωτικά αποτελέσματα. Αλλά η «Αχίλλειος πτέρνα» και των δύο αυτών χωρών είναι η ενεργειακή τους φτώχεια. Αυτό τους κάνει να εξαρτώνται από ξένες πηγές ενέργειας και τις ωθεί αναπόφευκτα προς τη Ρωσία. Εάν λάβετε επίσης υπόψη τους ενεργειακούς πόρους του Ιράν, μπορείτε να ολοκληρώσετε το κάδρο. Όμως, φυσικά, δεν πρέπει να το θεωρούμε αυτήν την κατάσταση απόλυτη, όπως για παράδειγμα ίσχυε και στα χρόνια του Ψυχρού πολέμου.

Σε κάθε βήμα αυτής της διαδικασίας, το όφελος είναι ουσιαστικό. Όλες αυτές οι χώρες, δεν βρίσκονται μόνο σε ανταγωνισμό, αλλά και σε συνεργασία μεταξύ τους.

Με επίκεντρο τον Ερντογάν, το φασιστικό μπλοκ στην Τουρκία αισθάνεται κοντά στη νοοτροπία του καθεστώτος της Κίνας και της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο να καταλάβουμε εδώ. Όπως και κάθε άλλο δεσποτικό καθεστώς, η κυρίαρχη δύναμη στην Τουρκία θέλει να απαλλαγεί από τις εκλογές, τον δικαστικό και τον πολιτικό έλεγχο από το κοινοβούλιο και να εξασφαλίσει την ύπαρξή του μακροπρόθεσμα.

Αλλά δεν είναι εύκολο, και εδώ είναι που το φασιστικό μπλοκ που βασίζεται στον Ερντογάν, αντιμετωπίζει προβλήματα. Η Τουρκία εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από τη Δύση, από την άποψη της οικονομίας της.

Σε γενική ανάλυση αυτό μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: η Δύση έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια ανοιχτή αγορά. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Το ζήτημα αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να εξηγηθεί με προκατασκευασμένες αναλογίες.

Επιτρέψτε μου να πω τη γνώμη μου: Η Τουρκία ό,τι κερδίζει από τη Δύση, το ξοδεύει στην Κίνα και τη Ρωσία!

Πώς το κάνει αυτό; Οι εξαγωγές σε δυτικές χώρες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ των εξαγωγών της Τουρκίας. Για παράδειγμα, το 2019, οι εξαγωγές της Τουρκίας στη Γερμανία ανήλθαν σε περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια δολάρια και οι εξαγωγές στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πάνω από 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Πέμπτη στη λίστα εξαγωγών της Τουρκίας ήταν οι ΗΠΑ με περισσότερα από 8 δισεκατομμύρια δολάρια.

Από την άλλη πλευρά, παρόλο που η Ρωσία βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην Τουρκία, κατατάσσεται στην 17η λίστα εξαγωγών της Τουρκίας με 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθεί η Τουρκία, της είναι απλώς αδύνατο να φτάσει τους στόχους εξαγωγής που θέτει όσον αφορά τη Ρωσία. Η Κίνα είναι ακόμη πιο πίσω από τη Ρωσία όσον αφορά τις εξαγωγές της Τουρκίας.

Ωστόσο, όταν κοιτάξουμε τους αριθμούς εισαγωγών της Τουρκίας, παρατηρούμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Οι εισαγωγές της Τουρκίας από τη Ρωσία το 2019 βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας, με περισσότερα από 22 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Κίνα ήταν η δεύτερη στη λίστα με περισσότερα από 18 δισ. δολάρια.

Βλέποντας αυτούς τους αριθμούς, συμπεραίνουμε ότι η Τουρκία έχει γίνει πραγματικά μια ανοιχτή αγορά για την Κίνα και τη Ρωσία.

Υπάρχει μεγάλη ανισορροπία στο εμπόριο και των δύο χωρών, ενώ παράλληλα η Ρωσία επιλέγει να επιλύει τις διαφορές με την Τουρκία μέσω της βίας. Ωστόσο, ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του ενεργούν σαν να πηγαίνουν όλα καλά με τη Ρωσία. Υπάρχει μόνο μία εξήγηση για αυτό: το καθεστώς στην Τουρκία δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία του με τα δυτικά πρότυπα δημοκρατίας και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις αποφάσεις που ελήφθησαν μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 25-26 Μαρτίου.

Καθίσταται λοιπόν σαφές, ότι μακροπρόθεσμα, η Δύση δεν μπορεί να συνεργαστεί στενά με το φασιστικό μπλοκ στην Τουρκία.

Ο φασισμός του AKP-MHP έχει ήδη σπάσει τους τροχούς που διευκόλυναν τη συνεργασία μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Προκειμένου να ξεπεραστεί αυτή η απομόνωση, το καθεστώς στην Τουρκία προσπαθεί να πλησιάσει την ομάδα των Πέντε της Σαγκάης (η οποία αποτελείται από την Κίνα, τη Ρωσία, το Καζακστάν, το Κιργιζιστάν και το Τατζικιστάν), αλλά συνεχίζει να χρηματοδοτεί την τουρκική εθνική οικονομία, μέσω των οικονομικών σχέσεων με τη Δύση.

Είναι από καιρό γνωστό ότι μια χώρα όπως η Τουρκία με περιορισμένη στρατιωτική και οικονομική ικανότητα δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο, αλλά τώρα αυτή η κατάσταση έχει αποκαλυφθεί όσο ποτέ. Ο φασισμός του AKP-MHP δεν μπορεί να συνεχιστεί με ψεύτικες μεταρρυθμίσεις, και καθώς εμπλέκεται σε διαμάχες τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς. Ο Ερντογάν και το κόμμα του έχουν λήξει και απλώς καθυστερούν για να κερδίσουν λίγο επιπλέον χρόνο.

Η Τουρκία δεν θα είναι σε θέση να ξεπεράσει τις χρηματοπιστωτικές και οικονομικές κρίσεις, ή τη διεθνή της απομόνωση, έως ότου αντικατασταθεί η κυρίαρχη δύναμη στο κράτος.