Τα παράπλευρα κόστη αυτού του πολέμου τα επωμίζονται ήδη οι λαοί του κόσμου. Καθώς η ανθρωπότητα ολόκληρη αντιμετωπίζει μία οικονομική και άνευ προηγουμένου επισιτιστική κρίση, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα το κατά πόσο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περίμεναν αυτή την παγκόσμια κρίση που έχει πλέον προκριθεί, εάν αυτή υπήρξε καθοδηγούμενη και κατά πόσο είχε προετοιμαστεί το έδαφος για να αποκομίσουν ορισμένοι οφέλη από την κρίση, εις βάρος του απλού λαού.

Προσφάτως η Ε.Ε. επέβαλε ένα μερικό εμπάργκο στο Ρωσικό πετρέλαιο, με πολλαπλές εξαιρέσεις και αποφεύγοντας ρητώς να ασκήσει κυρώσεις στο Ρωσικό φυσικό αέριο. Αυτό αποδεικνύει πως οι πολιτικές ελίτ δεν επιθυμούν να προκαλέσουν περαιτέρω αντιδράσεις των πολιτών και φοβούνται μια πιθανή λαϊκή κατακραυγή εναντίον τους.

Ομοίως η κατάσταση είναι έκρυθμη και σε άλλες χώρες του κόσμου, με φαινόμενα κοινωνικής βίας και αστάθειας παγκοσμίως. Η κρίση που βιώνουμε θα επιφέρει απρόβλεπτες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Συνέπειες οι οποίες είναι γνωστές μονάχα στους «υπαίτιους» της κρίσης.

Όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενες στήλες, την έκρυθμη αυτή κατάσταση θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί το αυταρχικό τουρκικό καθεστώς. Δυστυχώς οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πως οι προβλέψεις μας επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Το καθεστώς του Ερντογάν στην Τουρκία διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση πως προετοιμάζεται για μία νέα εισβολή και κατοχική επίθεση στην ΒΑ Συρία. Με την πρόφαση δημιουργίας μιας «ζώνης ασφαλείας» εντός της Ροζάβα, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις απειλούν με νέα εγκλήματα και γενοκτονία τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι διαβιούν με ασφάλεια και ειρήνη μεταξύ τους.

Στην επεκτατική της πολιτική αυτή η Άγκυρα έχει ήδη βρει τον συνεργό της στη Ρωσία, καθώς όπως μαρτυρούν οι δηλώσεις του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ, η Μόσχα έχει ήδη δώσει το πράσινο φως για μια νέα τουρκική εισβολή.

Στον αντίποδα βρίσκεται η κυβέρνηση της Δαμασκού και οι Ιρανοί σύμμαχοί της. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση του Ασάντ απέρριψε πρόσφατα το σχέδιο της Τουρκίας υποστηρίζοντας ότι οι τουρκικές επιθέσεις στη Συρία συνιστούν «εγκλήματα πολέμου». Σε παρόμοιο τόνο ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ του Ιράν, ξεκαθάρισε ότι η χώρα του αντιτίθεται και αυτή σε μία νέα Τουρκική εισβολή, η οποία «θα οδηγήσει σε ανθρωπιστικές συνέπειες και θα περιπλέξει την κατάσταση στην περιοχή, κλιμακώνοντας τις εντάσεις».

Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν περιμένει να του δοθεί το πράσινο φως και από τις ΗΠΑ. Η έκβαση παραμένει αβέβαιη διότι οι Αμερικανοί δεν επιθυμούν να επιτρέψουν στην Ρωσία να ελέγξει την περιοχή και συνεπώς ενδέχεται να κάνουν για ακόμα μια φορά τα στραβά μάτια στις τουρκικές βαρβαρότητες.

Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση για τον Ερντογάν δεν είναι εύκολη. Εκτός της δυσαρέσκειας της Δαμασκού και του Ιράν, όπου ιδίως στην περίπτωση της Τεχεράνης μπορεί να υπάρξει στρατιωτική αντίδραση στο Ιντλίμπ μετά από μια τουρκική εισβολή, η Τουρκία μετράει ακόμα τις απώλειές της από την στρατιωτική επιχείρηση που διεξάγει στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ). Η επιχείρηση της Άγκυρας κατά των ανταρτών των Δυνάμεων Άμυνας του Λαού (HPG) η οποία δεσμεύει τουρκικές δυνάμεις, σε συνδυασμό με την Ιρανική απειλή, δρουν ανασταλτικά για την νέα επικείμενη εισβολή στην Συρία και περιπλέκουν την κατάσταση.

Οι τουρκικές επιθέσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν πραγματοποιούνται με εναέριο και χερσαίο βομβαρδισμό, επιθέσεις ελικοπτέρων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, με μαζικές αναπτύξεις στρατευμάτων με επίκεντρο τις περιοχές Ζαπ και Αβασίν. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις χρησιμοποιούν μάλιστα απαγορευμένες ουσίες και χημικά όπλα στις επιχειρήσεις τους. Παρ’ όλα αυτά, η αντίσταση των ανταρτών έχει αποδειχθεί για ακόμα μια φορά ηρωική, επιφέροντας συντριπτικές απώλειες στον τουρκικό στρατό.

Βάσει των ανωτέρω είναι προφανές πως ο μεγαλύτερος φόβος του Ερντογάν σήμερα είναι ο Κουρδικός λαός. Σε αυτό συνομολογεί και το πρόσφατο τουρκικό βέτο στην αίτηση της Σουηδίας και Φινλανδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Ο πραγματικός λόγος της τουρκικής αρνησικυρίας δεν είναι άλλος από την διεθνή αναγνώριση που έχει αρχίσει να λαμβάνει η Ροζάβα και της διεθνούς νομιμοποίησης της Αυτόνομης Διοίκησής της. Πρωτοπόροι σε αυτή την προσπάθεια είναι μέχρι σήμερα η Φινλανδία και ιδίως η Σουηδία, οι οποίες στέλνουν διαρκώς αντιπροσωπείες στη Ροζάβα για επικοινωνία και διμερείς επαφές.

Ρόλο κλειδί σε αυτές τις δράσεις έχουν διαδραματίσει Κούρδοι πολιτικοί στα κοινοβούλια των εν λόγω χωρών, οι οποίοι προτάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αυτοδιάθεση και την ελευθερία των λαών της Μεσοποταμίας.

Πρόκειται λοιπόν για δύο χώρες που αν και βρίσκονται γεωγραφικά μακριά από την Τουρκία, ωστόσο, λόγω αρχών στηρίζουν την νεοσύστατη προσπάθεια των Κούρδων στη Ροζάβα. Εύλογα λοιπόν διερωτάται κανείς, για ποιον λόγο δεν κάνει το ίδιο και η Ελλάδα, δεδομένου του ότι αποτελεί αφενός τη γενέτειρα της δημοκρατίας, και αφετέρου μία χώρα η οποία γνωρίζει καλά το τι εστί ιμπεριαλιστική Τουρκία. Για ποιον λόγο δηλαδή η Ελλάδα δεν στέλνει και αυτή τις δικές της αντιπροσωπείες, ιδίως καθώς δέχεται ισχυρότατες γεωπολιτικές πιέσεις και ωμές απειλές από την Άγκυρα.

Διότι όπως αναφέραμε και σε προηγούμενη στήλη, και όπως ομολόγησε προσφάτως ο Ερντογάν, η Ελλάδα αποτελεί τον στρατηγικό του αντίπαλο εντός του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό και κλιμακώνει τις πιέσεις κάνοντας λόγο για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, ενώ πλέον θέτει ανοιχτά και θέμα κυριαρχίας τους.

Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τον πόλεμο για να ενισχυθεί προεκλογικά, όπως πράττουν άλλωστε όλα τα αυταρχικά καθεστώτα. Παράλληλα, ο Κουρδικός λαός και δη η Ροζάβα αποτελούν τη δεδομένη στιγμή την μεγαλύτερη απειλή γι’ αυτόν. Από την άλλη, ο Ελληνικός λαός αποτελεί δυστυχώς τον επόμενό του στόχο και τον στρατηγικό του αντίπαλο ακόμα και εντός της νατοϊκής συμμαχίας.

Είναι λοιπόν χρέος μας να αφυπνιστούμε, να αναγνωρίσουμε ορθώς την απειλή και να την αντιμετωπίσουμε από κοινού, με γνώμονα την ειρήνη, την ελευθερία και την αδελφοσύνη των λαών μας.