Ο κ.Μάζης μιλά για τις αντιφατικότητες των Ευρωπαίων ,οι οποίες βεβαίως οφείλονται πρώτα απ΄ όλα στη Γερμανία που από τη μια θέλει «φθηνό εργατικό δυναμικό» και από την άλλη , μόλις το εξασφάλισε «έκλεισε» τους διαδρόμους, εγκλωβίζοντας το πρόβλημα στα Βαλκάνια και ειδικά στην Ελλάδα.

«Απόλυτα ενδεικτικό του ουσιαστικά αμφιλεγόμενου χαρακτήρα της ευρωπαϊκής προσεγγίσεως, που έχει παγιδευτεί ανάμεσα σε διάφορα αμφιλεγόμενα στερεότυπα πολιτικής ορθότητας, οικονομικού συμφέροντος, συντηρητικές δυσκαμψίες, αλλά και κατανοητές πολιτισμικές ή κοινωνικές ευαισθησίες ή ακόμα και εύλογες ανησυχίες περί ασφαλείας είναι οι τεράστιες δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα. σχετικά με τις προσπάθειες ανανέωσης του νέου Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο», λέει ο κ.Μάζης και προσθέτει:

«Μια προοπτική που απέχει πολύ από το να είναι αισιόδοξη, σύμφωνα με τον υπότιτλο που θέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως «Μια νέα αρχή για τη μετανάστευση στην Ευρώπη». Ειλικρινά, ούτε «φρέσκια», ούτε πραγματικά «αρχή» μου φαίνεται στο θέμα της «μεταναστεύσεως στην Ευρώπη»…

Εξάλλου, αν εξετάσει κανείς τα τελευταία συμπεράσματα της συνεδριάσεως του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (16 Δεκεμβρίου 2021)[2] μπορεί εύκολα να εντοπίσει την αγωνία για τη χάραξη μιας πιο συνεκτικής πολιτικής της ΕΕ για τις επιστροφές αυτών των λαών στις χώρες καταγωγής τους, αλλά και την ανησυχία για το φαινόμενο της «εργαλειοποίησης» των παράνομων μεταναστευτικών ροών για γεωπολιτικούς σκοπούς».

Αναφερόμενος στον ρόλο της Τουρκίας και στον τρόπο η ΕΕ την αντιμετωπίζει τονίζει:

«Ο ανησυχητικός παράγοντας από πλευράς ασφαλείας είναι ότι η ΕΕ είναι τόσο “καλή” όσο και “σιωπηλή” απέναντι στην Τουρκία και τη συμπεριφορά της στο θέμα της παράνομης μεταναστεύσεως προς την Ευρώπη. Η τελευταία σημαντική επίσημη πολιτική εξέλιξη μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας (επί του θέματος) ήταν η δήλωση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ, 07 Μαρτίου 2016 και προηγουμένως η συνάντηση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων με την Τουρκία (Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, 29 Νοέμβριος 2015). Οι πρόσφατες εξαιρετικά σοβαρές εξελίξεις στα χερσαία σύνορα Ελλάδος – Τουρκίας στον Έβρο, τον Ιανουάριο του 2020, όπου οι τουρκικές αρχές οργάνωσαν και προσπάθησαν να αναγκάσουν τεράστιο αριθμό μεταναστών να διασχίσουν βίαια τα [ελληνοτουρκικά] σύνορα και να εισέλθουν με μη εξουσιοδοτημένο και ανεξέλεγκτο τρόπο στο ελληνικό-ευρωπαϊκό έδαφος, ήταν άνευ προηγουμένου, αντίθετο με το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και την κρατική πρακτική, και ως εκ τούτου εντελώς απαράδεκτο. Η ίδια μεθοδολογία εφαρμόζεται αυτό το χειμώνα στα σύνορα της Λευκορωσίας με κράτη της ΕΕ (Πολωνία, Λιθουανία και Λετονία) και με χώρες εκτός ΕΕ (Ουκρανία). Αλλά τώρα, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και οι αξιωματούχοι, μαζί με όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν καταδικάσει αυτήν την πρακτική. Αλλά πριν από δύο χρόνια, η Ελλάδα έμεινε χωρίς υποστήριξη σε εκείνη την υβριδική επίθεση που προέκυψε ή μάλλον, συντονίστηκε από την Τουρκία.

Από την άποψη αυτή, χώρες όπως η Τουρκία πρέπει να υπόκεινται σε πολύ σοβαρό έλεγχο για τη συμπεριφορά τους όσον αφορά τη μεταχείριση αυτών των ατόμων, καθώς τα χρησιμοποιούν πρακτικά, μέσω παράνομης διακίνησης, για να τους καθοδηγήσουν σε πρακτικές παράνομης παραβίασης μέσω των συνόρων της ζώνης Σένγκεν σε μη εξουσιοδοτημένη διέλευση προς την Ευρώπη.

Από αυτή την άποψη και δεδομένου ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι (πολλοί από αυτούς ευάλωτου επιπέδου, όπως ηλικιωμένοι, γυναίκες ή παιδιά κ.λπ.) κατέληγαν στον θάνατο, ως θύματα των περιστάσεων, το λιγότερο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι ότι αυτή η κρατική πρακτική θεωρείται ως ένα συνεχιζόμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Για αυτό, υπάρχει ξεκάθαρη διεθνής ευθύνη του κράτους εκ μέρους της Τουρκίας, ως ο πραγματικός δράστης εκείνων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των άτυχων θυμάτων που χάνονται μέσω της διαδικασίας.

Θα πρέπει να είμαστε εξαιρετικά σοβαροί, προσεκτικοί και πολύ προσεκτικοί στην αντιμετώπιση του ζητήματος της μετανάστευσης στην Ευρώπη, ειδικά σε περιόδους όπου η Ευρώπη βρίσκεται υπό την ακραία πίεση για την αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19. Έτσι, τώρα, όχι μόνο για λόγους δημόσιας ασφάλειας, αλλά και για τη γενική δημόσια υγεία μας, είναι δύο φορές σημαντικό όποιος εισέρχεται χωρίς άδεια στο ευρωπαϊκό έδαφος να καταγράφεται πλήρως από τις ευρωπαϊκές και κρατικές αρχές».