O αναλυτής καλεί τη Δύση να μην βγάζει πρόωρα συμπεράσματα για το τέλος του Ερντογανισμού, γιατί έχει διεισδύσει 20 χρόνια βαθιά στην τουρκική κοινωνία, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας. Μάλιστα επιβεβαιώνει αυτό που αναφέρουν συχνά αναλυτές, ότι η Τουρκία έχει διαφθείρει αξιωματούχος σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Παράλληλα υπογραμμίζει, ότι είναι πολύ δύσκολο με την ανατροπή του να φτάσουμε στο status quo ante.

“Έβαλε εθνικές μειονότητες τη μία εναντίον της άλλης και ενθάρρυνε το βασικό μίσος προς τους Έλληνες , τους Ασσύριους, τους Αρμένιους, τους Αλεβίτες και τους Κούρδους που δεν είχαν εμπειρία στη σημερινή Τουρκία από την εποχή των Νεότουρκων και στη συνέχεια του Μουσταφά Κεμάλ”, αναφέρει και επαναλαμβάνει μία αξίωση που φωνάζουμε καιρό στο Infognomonpolitics.gr, προς πάσα κατεύθυνση, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή που έχει πλασαριστεί, ότι βρισκόμαστε σε περίοδο ήρεμων νερών με την Τουρκία:

“Οι τουρκικές δυνάμεις πρέπει να αποσυρθούν από τη Συρία, το Ιράκ και την Κύπρο. Πρέπει να σταματήσουν να απειλούν την Αρμενία και την Ελλάδα”.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Μάικλ Ρούμπιν:

Εάν ο Ερντογάν πεθάνει, θα είναι πολύ νωρίς για να γιορταστεί: Νωρίτερα σήμερα, κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, μια ξαφνική επείγουσα ιατρική βοήθεια κατέστρεψε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το γραφείο του Ερντογάν διέψευσε το περιστατικό ως αποτέλεσμα στομαχικού μικροβίου, αλλά φήμες κυκλοφορούν στην Τουρκία, ότι ο πρόεδρος υπέστη καρδιακή προσβολή και ότι η κατάστασή του επιδεινώθηκε ενώ ήταν στο νοσοκομείο.

Η Τουρκία είναι ένα αυταρχικό αστυνομικό κράτος χωρίς ελεύθερα μέσα ενημέρωσης και επομένως είναι αδύνατο σε αυτό το σημείο να γνωρίζουμε την αλήθεια. Κάθε δημοκράτης ξυπνά κάθε πρωί γνωρίζοντας πότε θα τελειώσει η κυβέρνησή του. Κάθε δικτάτορας ξυπνά με την ανησυχία, ότι σήμερα μπορεί να είναι η τελευταίο του μέρα. Ο Ερντογάν βρίσκεται εδώ και καιρό στο τελευταίο στρατόπεδο.

Μην κάνετε λάθος: Η βασιλεία του θα τελειώσει , με θάνατο, εξορία, φυλάκιση ή εκτέλεση. Η ιδέα ότι ένας άνθρωπος που περιφρονεί τη δημοκρατία θα παραιτηθεί οικειοθελώς ή θα επέτρεπε στους παρατηρητές των εκλογών να επιβεβαιώσουν την ήττα του είναι παραπλανητική, μια φαντασίωση διπλωματών και ερευνητών.
Εάν ο Ερντογάν πεθάνει ή αν χρησιμοποιήσει την κρίση της υγείας του για να περάσει την υποψηφιότητά του σε συγγενή ή πιόνι, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε η Ευρώπη θα πρέπει να το γιορτάσουν. Μετά από 20 χρόνια Ερντογανισμού, δεν υπάρχει εύκολη επιστροφή στο status quo ante (στην προηγούμενη πολιτική κατάσταση δηλαδή).

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ερντογάν έχει αναλάβει τον τραπεζικό τομέα και τις κρατικές επιτροπές ελέγχου. Μπόρεσε να κατηχήσει (ή τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει πλύση εγκεφάλου) πάνω από 30 εκατομμύρια μαθητές. Αν και μπορεί να μην κατάφερε να δημιουργήσει τη «θρησκευτική γενιά» που υποσχέθηκε -η συσχέτιση της θρησκείας με τη διαφθορά στο μυαλό πολλών Τούρκων ήταν ένα φυσικό εμπόδιο σε τέτοιες προσπάθειες- άναψε τις φλόγες τόσο του συνωμοσιολογισμού όσο και του ακραίου εθνικισμού.

Απόφοιτοι θρησκευτικών ιδρυμάτων και ερντογανιστές κατέχουν πλέον ολόκληρη τη γραφειοκρατία. Ελλείψει μαζικής εκκαθάρισης, θα είναι αδύνατο να εξαλειφθούν.

Έχει επίσης μεταβάλλει τον στρατό: Κάθε στρατιώτης, ναύτης και πιλότος οφείλει πλέον την καριέρα και την πρόοδό του στην πίστη στον Ερντογάν. Αυτοί που έβαλαν πρώτα την Τουρκία βρίσκονται τώρα στη φυλακή.

Η τουρκική οικονομία είναι ερειπωμένη . Ο Ερντογάν και οι φίλοι του έχουν φύγει ή έχουν κλέψει ένα φημολογούμενο ποσό 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κάποια από αυτά χάθηκαν στη Ρωσία, περισσότερα υπάρχουν στο Ντουμπάι ή στη Ντόχα, στα νησιά Κέιμαν ή στον Παναμά. Θα χρειαστεί διεθνής προσπάθεια για να ανακτηθούν τα κλεμμένα χρήματα. Το ιστορικό της διεθνούς κοινότητας σε τέτοιες προσπάθειες είναι φτωχό. Αν δεν ήταν, η αγορά ακινήτων του Λονδίνου θα είχε καταρρεύσει εδώ και πολύ καιρό.

Θα χρειαστεί ακόμη περισσότερος χρόνος για την αποκατάσταση της κοινωνίας. Η κληρονομιά των πραξικοπηματιών του 1960 και του 1980 ήταν κακή, αλλά του Ερντογάν ήταν χειρότερη. Οι πύλες της φυλακής πρέπει να ανοίξουν και τα θύματα του πολιτικού κυνηγιού μαγισσών να αποζημιωθούν. Εξόντωσε την κοινωνία των πολιτών. Δεν υπάρχει πλέον ανεξάρτητος τύπος για τον οποίο να μιλήσει, τουλάχιστον εντός της Τουρκίας.

Έβαλε εθνικές μειονότητες τη μία εναντίον της άλλης και ενθάρρυνε το βασικό μίσος προς τους Έλληνες , τους Ασσύριους, τους Αρμένιους, τους Αλεβίτες και τους Κούρδους που δεν είχαν εμπειρία στη σημερινή Τουρκία από την εποχή των Νεότουρκων και στη συνέχεια του Μουσταφά Κεμάλ.

Οι τουρκικές δυνάμεις πρέπει να αποσυρθούν από τη Συρία, το Ιράκ και την Κύπρο. Πρέπει να σταματήσουν να απειλούν την Αρμενία και την Ελλάδα.

Οι θεσμοί του Ερντογάν έχουν διαφθείρει ορισμένους τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Τα έγγραφα θα πρέπει να είναι ανοιχτά για επιθεώρηση για να δούμε ποιος και πώς προσπάθησε να παρακάμψει τη νομοθεσία των ΗΠΑ και πώς ορισμένοι πληρεξούσιοι κορόιδευαν τον Νόμο για την εγγραφή ξένων πρακτόρων. Το Κογκρέσο πρέπει να συνειδητοποιήσει πώς αυτός και ορισμένα ιδρύματα, δεξαμενές σκέψης και πανεπιστήμια της Ουάσιγκτον προσπάθησαν να τα παίξουν.

Το θέμα είναι το εξής: Θα υπάρχουν ευσεβείς πόθοι τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στις Βρυξέλλες, ότι τα χειρότερα στις σχέσεις με την Τουρκία έχουν τελειώσει. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά θα ήταν πρόωρο να πιστέψουμε ότι η επιστροφή στο status quo ante επίκειται.
Σίγουρα, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ευρώπη θα πρέπει να συνεργαστούν με μια μετα-Ερντογάν Τουρκία για να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι προς το συμφέρον όλων να υπάρχει μια Τουρκία σε ειρήνη με τον εαυτό της και τους γείτονές της. Η Τουρκία πρέπει να είναι δύναμη σταθερότητας και δημοκρατίας παρά κλεπτοκρατίας. Θα πάρει χρόνο.

Ο Δρ. Michael Rubin είναι ανώτερος συνεργάτης του American Enterprise Institute, όπου ειδικεύεται στο Ιράν, την Τουρκία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Είναι πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου, έζησε στο μεταπολεμικό Ιράν, στην Υεμένη και στο Ιράκ πριν και μετά τον πόλεμο. Πέρασε επίσης χρόνο με τους Ταλιμπάν πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Για περισσότερο από μια δεκαετία, δίδασκε μαθήματα στη θάλασσα για τις συγκρούσεις στο Κέρας της Αφρικής και τη Μέση Ανατολή, τον πολιτισμό και την τρομοκρατία, σε αναπτυγμένες μονάδες του Ναυτικού και των Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Είναι συντάκτης του 19FortyFive.