Για να το κάνουν αυτό, οι δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει να συνυπολογίσουν πολλές παραμέτρους: τη συνεχιζόμενη στρατηγική σημασία για το ΝΑΤΟ, τη συνεχή πίεση της Ρωσίας στην Τουρκία να αποκλίνει από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τον κίνδυνο ότι μια ρωσική επίθεση στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας θα προκαλέσει νέο κύμα προσφύγων προς την Τουρκία, τις εγχώριες προτεραιότητες του Ερντογάν, την πιθανή επιδείνωση της σοβαρής οικονομικής κρίση της Τουρκίας, και την πολιτική αδυναμία των Ευρωπαίων ηγετών να συζητήσουν ουσιαστικά την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας σε μια περίοδο που η τουρκική συνταγματική τάξη είναι μακριά όσο ποτέ από τα πρότυπα κράτους δικαίου της ΕΕ.

Έχοντας αυτούς τους παράγοντες κατά νου, η ΕΕ και οι ΗΠΑ πρέπει να πάρουν σειρά μέτρων για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους και εκείνα της διατλαντικής συμμαχίας.

Πρώτον, πρέπει να στείλουν συντονισμένα μηνύματα ότι οι μονομερείς αποφάσεις και οι επιθετικές ρητορικές πλέον δεν θα γίνουν ανεκτές. Αυτό θα αναγκάσει τουλάχιστον την Άγκυρα να σταματήσει να θέτει τους συμμάχους της τον έναν ενάντια στον άλλον.

Δεύτερον, οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον θα πρέπει να επινοήσουν μέτρα για να ελαχιστοποιήσουν τον αρνητικό αντίκτυπο της ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων εκτός πλαισίου ΝΑΤΟ από την πλευρά της Τουρκίας και να αποφύγουν την υποβάθμιση της ισχύος της συμμαχίας έναντι της Ρωσίας. Τέτοια μέτρα θα μπορούσαν στην καλύτερη περίπτωση να περιλαμβάνουν την πλήρη απομάκρυνση των S-400 ή αλλιώς, διαδικασίες έκτακτης ανάγκης στο ΝΑΤΟ.

Τρίτον, οι εταίροι της Συμμαχίας θα πρέπει να περιορίσουν τις εξαγωγές στρατιωτικού υλικού στην Τουρκία, εάν η Άγκυρα διατηρήσει τις ίδιες πολιτικές, εάν οι σχέσεις της με τη Ρωσία δεν ξεκαθαρίσουν και εάν πάνε στον… βρόντο οι δυτικές εκκλήσεις για διάλογο. Μια τέτοια κίνηση θα έστελνε ένα ηχηρό μήνυμα ότι οι ζωτικής σημασίας δυτικές προμήθειες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αύξηση του ρίσκου ασφαλείας για τις δυτικές δυνάμεις.

Τέταρτο, η ΕΕ και οι ΗΠΑ πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις σε Τούρκους αξιωματούχους που εμπλέκονται στην κατάλυση του κράτους δικαίου και εμπλέκονται στην εγχώρια πολιτική δυτικών χωρών. Αυτό θα ήταν συνεπές με τις δεσμεύσεις της Τουρκίας απέναντι στο ΝΑΤΟ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Πέμπτον, η ΕΕ πρέπει να καθυστερήσει την εισαγωγή ενός νέου πλαισίου συνεργασίας έως ότου η Άγκυρα επιστρέψει εμπράκτως σε ένα καθεστώς κράτους δικαίου που αντιστοιχεί στις δεσμεύσεις της Τουρκίας ως μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης και εταίρου της ΕΕ. Οι προπαρασκευαστικές εργασίες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την πρόσφατα υπογεγραμμένη Συμφωνία Εμπορίου και Συνεργασίας ΕΕ-ΗΒ, η οποία είναι πλέον η πιο προηγμένη συνθήκη μεταξύ της ΕΕ και μιας τρίτης χώρας. Η ένωση πρέπει επίσης να αρνηθεί την ιδέα μιας διάσκεψης της Ανατολικής Μεσογείου, η οποία θα προσφέρει στην Τουρκία την de facto αναγνώριση της κατεχόμενης από την Τουρκία Βόρειας Κύπρου.