Η γεωστρατηγική αξία του χώρου που καταλαμβάνει η Τουρκία, αποτέλεσε την κύρια αιτία να μετατραπεί ο χώρος αυτός σε κρεματόριο και νεκροταφείο εθνικών και θρησκευτικών ομάδων αλλά και πολιτισμών.

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ο ανταγωνισμός της Αντάντ με τη Γερμανία, διευκόλυνε τις γενοκτονίες των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.

Η εμφάνιση των Μπολσεβίκων και η σύναψη σχέσεων με το νέο καθεστώς του Μουσταφά Κεμάλ, οδήγησε τους συμμάχους στην Αντάντ να κινηθούν κι αυτοί προς σύναψη σχέσεων με τον Κεμάλ, με αποτέλεσμα να πουλήσουν εν ψυχρώ την Ελλάδα, η οποία έμεινε ξεκρέμαστη στη Μικρά Ασία, με αποτέλεσμα την συνακόλουθη Μικρασιατική Καταστροφή.

Ποτέ ο Κεμάλ δεν τα έβαλε με τους «ιμπεριαλιστές» που είχαν εισβάλει στην Μικρά Ασία, όπως έλεγε και ο ίδιος και όπως κομπορρημονούν οι κεμαλιστές, πιστεύοντας και οι ίδιοι ότι ο Κεμάλ έκανε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Το αντίθετο έγινε. Ο Μουσταφά Κεμάλ, αφού πρώτα τα βρήκε με τους μπολσεβίκους του Λένιν, στη συνέχεια, για να τους εγκαταλείψει, ζήτησε αντίτιμο από τις δυνάμεις της Αντάντ, τη στήριξή τους για να συνεχίσει τη Γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων. Έτσι, συμμάχησε με τη Γαλλία και την Ιταλία και έγινε ενεργούμενο της Αγγλίας. Μετά από αυτές τις συμμαχίες στράφηκε απερίσπαστος εναντίον των εναπομεινάντων Αρμενίων και εναντίον της ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας και του ελληνισμού της Ανατολίας.

Αυτή η εργαλειοποίηση και «εμπορευματοποίηση» της γεωστρατηγικής αξίας της Ανατολίας, συνεχίστηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και το «αντίτιμο» το πληρώνουν και πάλι οι λαοί και τα κράτη που γειτονεύουν με την Τουρκία.

Η στροφή του Κεμάλ προς την Αγγλία, συνεχίστηκε από τον διάδοχό του, Ισμέτ Ινονού, με την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, ταυτοχρόνως με την Ελλάδα. Έκτοτε, η Τουρκία «πουλάει» πολύ ακριβά την συστράτευσή της με τη Δύση, και το τίμημα το πληρώνουν και πάλι οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, οι Σύριοι, οι Αλεβίτες και οι λοιποί δημοκρατικοί πολίτες της Τουρκίας. Αυτό το τίμημα πλήρωσαν οι Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου, με τη συνενοχή της Δύσης, αυτό το τίμημα καλείται να πληρώσει η Ελλάδα, στο Αιγαίο και τη Θράκη, καθώς η Τουρκία εφαρμόζει βήμα-βήμα τα επεκτατικά της σχέδια, αυτό το τίμημα πληρώνουν χρόνια τώρα οι Κούρδοι της Τουρκία, του Ιράκ και της Συρίας, με τη συνενοχή αλλά και τη συμμετοχή και πάλι της Δύσης.

Τελευταίο παράδειγμα της συνενοχής της Δύσης συνολικά, δηλαδή του NATO, της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Γερμανίας, είναι η υποστήριξη ή και ακατανόητη ανοχή που επιδεικνύουν στο αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας, που είναι ένα μείγμα ισλαμοφασισμού και κεμαλοφασισμού.

Το καθεστώς αυτό στρέφεται ευθέως εναντίον οποιουδήποτε διεκδικεί τα βασικά του δικαιώματα, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικής καταγωγής.

Όποιος διαμαρτύρεται, φυλακίζεται, βασανίζεται, πέφτει θύμα απαγωγής και πρακτικών κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Η περίπτωση των φοιτητών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου είναι το πρόσφατο παράδειγμα.

Όμως, αυτό που συμβαίνει με την επιχείρηση καταστολής του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP), που εκτός από τους Κούρδους στεγάζει και άλλα δημοκρατικά ρεύματα της τουρκικής κοινωνίας, είναι πρωτάκουστο και ίσως αποτελεί μοναδικό παράδειγμα παγκοσμίως τον 21ο αιώνα.

Η Άγκυρα, που είναι η μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων στον κόσμο, σταδιακά γίνεται και η μεγαλύτερη φυλακή πολιτικών της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και Γερμανία, που συνήθως υπερηφανεύονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, έχουν σε μεγάλο βαθμό σιωπήσει.

Η προδοσία των δημοκρατών ακτιβιστών της Τουρκίας ήταν μια μία μακρά και σταδιακή διαδικασία. Πριν από χρόνια, η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ισχυρίστηκε ότι πολεμούσε την «τρομοκρατία» με τη μορφή του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Οι περισσότερες δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, υποστήριξαν αυτόν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», λύνοντας έτσι τα χέρια στο τουρκικό κράτος να κάψει τέσσερις χιλιάδες κουρδικά χωριά, να σκοτώσει και να βιάσει χιλιάδες Κούρδους, άνδρες και γυναίκες, να οδηγήσει την έξοδο από τις εστίες τους εκατομμύρια ανθρώπους. Τότε το επιχείρημα της Δύσης προς τους διωκόμενους Κούρδους, ήταν «ασχοληθείτε με τη νόμιμη δημοκρατική πολιτική δράση».

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί Κούρδοι και άλλοι δημοκράτες στην Τουρκία να ψηφίσουν υπέρ του HDP, του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, βοηθώντας το να περάσει το όριο του 10% (έλαβε ποσοστό 13,1%) για να μπει στο Κοινοβούλιο. Τον Ιούνιο του 2015, το HDP σημείωσε σημαντικές νίκες στην Τουρκία, λαμβάνοντας έως 80 έδρες στο κοινοβούλιο των 550 μελών, με προοπτικές να αυξήσει τα ποσοστά του, αλλά και να οδηγήσει σε δραματικές αλλαγές το πολιτικό σύστημα, αλλαγές προς τη δημοκρατική κατεύθυνση. Αυτό απειλούσε τον απόλυτο έλεγχο του κράτους από το AKP αλλά και από τις δυνάμεις του… σκότους. Δηλαδή, εθνικιστές, ρατσιστές, παρακρατικούς και άλλα… φρούτα του βαθέως κράτους.

Το ακροδεξιό κόμμα, με επικεφαλής τον Ερντογάν, είχε φτάσει στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και προσπάθησε να μετατρέψει την Τουρκία σε ένα μονοκομματικό κράτος με πρότυπο τη Ρωσία, το Ιράν, την Κίνα, τη Βενεζουέλα… Για να το επιτύχει αυτό, ο Ερντογάν έπρεπε πρώτα να φιμώσει όλα τα παραδοσιακά ισχυρά μέσα και τους άλλους επικριτές του. Το δικαστικό σύστημα καταστράφηκε και τα πανεπιστημιακά τμήματα γέμισαν με πιστούς του AKP. Οι ομάδες των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων συντρίφτηκαν. Όσοι ήταν φιλελεύθεροι ή είχαν σχέση με τα δικαιώματα των γυναικών στην Τουρκία στοχοποιήθηκαν.

Στη θεωρία, τα μέλη του ΝΑΤΟ υποτίθεται ότι είναι δημοκρατικά και έχουν ελεύθερο τύπο –το οποίο είναι μέρος αυτού που υποστηρίζει η συμμαχία για την υπεράσπισή της Δύσης από τον ολοκληρωτισμό.

Ωστόσο, η Τουρκία χρησιμοποίησε την ένταξή της στο ΝΑΤΟ για να απαιτήσει ατιμωρησία για την καταστολή και τις επιδρομές στη Συρία και το Ιράκ.

Η Άγκυρα απαιτεί επίσης να επιτραπεί να ενταχθεί στην ΕΕ, αλλά δίχως να εφαρμόσει τα Κριτήρια της Κοπεγχάγης και να υιοθετήσει τις δημοκρατικές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα βασανιστήρια χρησιμοποιούνται ευρέως στην Τουρκία, όπως και εν ψυχρώ δολοφονίες, απαγωγή προσώπων της αντιπολίτευσης στην Τουρκία αλλά και από ξένες χώρες και στοχευμένες δολοφονίες Κούρδων σε άλλες χώρες, όπως η δολοφονία τριών Κουρδισσών στο Παρίσι και της ακτιβίστριας Hevrin Khalaf στη Συρία τον Οκτώβριο του 2019.

Η ίδια η τουρκική κυβέρνηση ήταν αυτή που σταμάτησε τις συνομιλίες που έκανε με το ΡΚΚ, για πολιτική λύση, γιατί κάτι τέτοιο θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο το HDP και την ίδια τη δημοκρατία.

Ο Ερντογάν και οι συγκυβερνώντες στην Τουρκία θεωρούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ως απειλή για την περιβόητη «αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους».

Έτσι, ο Ερντογάν, τορπιλίζοντας τις συνομιλίες για πολιτική λύση στο Κουρδικό, άρχισε τον πόλεμο στην ίδια του τη χώρα, στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, με αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές το HDP να πέσει από τις 6.058.489 ψήφους στις 5.148.085 ψήφους. Παρ’ όλα αυτά, το HDP είχε ακόμη το απαραίτητο ποσοστό του 10% για να μπει στο κοινοβούλιο με 59 έδρες. Ο Ερντογάν τότε ξεκίνησε τότε το επόμενο στάδιο δίωξης.

Βουλευτές, δήμαρχοι και περίπου δέκα χιλιάδες στελέχη και μέλη του HDP από το 2016 και εντεύθεν οδηγήθηκαν στη φυλακή, ανάμεσα στους οποίους και ο τότε συμπρόεδρος του κόμματος Σελαχατίν Ντεμιρτάς.

Στην ίδια λογική στηρίχτηκε η εισβολή της Τουρκίας στο Ιράκ και τη Συρία, με νέες εθνοκαθάρσεις, πάντα με την ανοχή-συνενοχή της Δύσης, όπως και το τελευταίο κύμα συλλήψεων 718 στελεχών του HDP και πολιτικών διώξεων πάνω από 30 Κούρδων βουλευτών, που κινδυνεύουν να χάσουν έδρα τους.

Όσο για την τουρκική «καραμέλα» που αναμασούν οι συνένοχοι της Δύσης, ότι η Τουρκία έχει χάσει «40.000» ανθρώπους στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, οι ίδιοι γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι από τους 40.000 σκοτώθηκαν από το τουρκικό κράτος σε επιθέσεις εναντίον «τρομοκρατών».

Είναι προφανές ότι για άλλη μια φορά η Τουρκία χρησιμοποιεί τις σχέσεις της με το NATO και την ΕΕ ως προπέτασμα, για να συνεχίσει τα εγκλήματά της. Είναι ώρα η Δύση να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην ανθρωπότητα.