Του Veli Saçılık

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει για την απόλυτη ήττα του ΑΚΡ στις επόμενες εκλογές. Η περιπέτεια εξουσίας του ΑΚΡ, που ξεκίνησε το 2002 ως φιλελεύθερος συντηρητισμός και ευρωπαϊσμός, τελειώνει στο τέλος της εικοσαετίας, μετατρέποντας την Τουρκία κυριολεκτικά σε εγκληματική αυτοκρατορία.

Ο ισχυρότερος ανταγωνιστής του ΑΚΡ στην υφαρπαγή του κράτους από τους στρατιωτικούς και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος «Ενός Ανδρός Αρχή» ήταν φυσικά το Κόμμα των Στρατιωτικών που εδρεύει στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (MGK) και η πολιτική προέκτασή τους, οι εθνικιστές. Οι εθνικιστές, η δεξιά και η αριστερή πτέρυγα, πήραν θέση στην επίσημη ιδεολογία του κράτους ως «Εθνικοδεξιοί».

Αυτός ο όχλος των αριστερο-δεξιών εθνικιστών, ο οποίος ήταν ο πρωταρχικός εχθρός του ΑΚΡ μέχρι την εξέγερση του Γκεζί, έκανε ειρήνη με το ΑΚΡ αποδεχόμενος την πρότασή του να «πάρει μέρος στη διαχείριση της εξουσίας και να καθίσει πίσω από το τιμόνι του συστήματος χωρίς να αλλάξει το σύστημα». Πριν από την ειρήνη, ήταν προφανές ότι η συζήτηση για την ανεξιθρησκεία-κεμαλισμό ήταν κόκκινη γραμμή και για τις δύο πλευρές. Μετά την επίτευξη συμφωνίας για την πολιτική που θα ακολουθήσουν κατά των κοινωνικών ελευθεριών, τη συνέχεια της πολιτικής άρνησης και εξόντωσης των Κούρδων, την υποδούλωση των εργαζομένων, την επιμονή στις περιφερειακές υπο-ιμπεριαλιστικές πολιτικές, επιτράπηκε να «θάψουν τα πτώματα» του Ατατούρκ και της κοσμικότητας τουλάχιστον όσον αφορά το κράτος.

Ο Ρ.Τ. Ερντογάν γνωρίζει ότι δεν έχει καμία πιθανότητα να επανεκλεγεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Με την άνεση να χρησιμοποιεί στο έπακρο τους μηχανισμούς και τις δυνατότητες του κράτους, εφαρμόζει μια σειρά από απλές αλλά πολύ χρήσιμες τακτικές λέγοντας «αυτή η δουλειά δεν τελειώνει εδώ». Έχουμε συνηθίσει σε εκλογική νοθεία, δωροδοκία, απειλές κ.λπ., όμως είναι σαφές ότι αυτές οι μέθοδοι δεν θα φέρουν αποτελέσματα.

Ο μόνος τρόπος για να κερδίσει τις εκλογές το AKP, είναι να βγάλει το HDP από την πολιτική εξίσωση και να χωρίσει την αντιπολίτευση σε πολλά κομμάτια. Το κρατικίστικο αντανακλαστικό ενάντια στο κουρδικό ζήτημα, που είναι η «Αχίλλειος Πτέρνα» της Συμμαχίας του Έθνους, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το AKP. Να καταγγείλει τη Συμμαχία του Έθνους με την κραυγή «Συνεργάζονται με το HDP, υπάρχει το Όρος Κανδήλι πίσω τους» και να αναγκάσει τη Συμμαχία του Έθνους να υπενθυμίσει στο ΑΚΡ ότι «στην πραγματικότητα εσείς κάνατε την ειρηνευτική διαδικασία με το HDP, εσείς κάνατε το Άνοιγμα στους Κούρδους».

Όμως, με τον τρόπο αυτό, η συμμαχία των έξι κομμάτων της αντιπολίτευσης, γνωστής ως Συμμαχία του Έθνους, θα μπει σε ρατσιστικό ανταγωνισμό με το AKP-MHP εναντίον του HDP και του κουρδικού λαού. Καθώς η πιθανότητα ανάδειξης κοινού υποψηφίου μεταξύ της Συμμαχίας του Έθνους και του HDP εξαλείφεται, η ελπίδα επανεκλογής για τον Ερντογάν αυξάνεται.

Μιλώντας για την «ελπίδα», ένας άλλος τρόπος για να συρρικνωθεί η Συμμαχία του Έθνους με τη διάσπασή της παρέχεται από πρώην στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών, όπως ο Ümit Özdağ (Ümit σημαίνει ελπίδα), στους οποίους ανατέθηκε η αποστολή να αντιταχθούν στην αντιπολίτευση, θέτοντας σε κυκλοφορία τα επιχειρήματα αντιπροπαγάνδας του Παλατιού, τα οποία όμως θα τα κυκλοφορούν με τη μάσκα του αντιπολιτευομένου. Εάν ο Özdağ, με το κόμμα Vatan-Πατρίδα, καταφέρει να κερδίσει σημαντικό αριθμό ψήφων από τη Συμμαχία του Έθνους, όπως έγινε με το Κόμμα Genç του Cem Uzan, που άνοιξε το δρόμο για το AKP στην εξουσία, τότε ο Ερντογάν θα μπορεί να ελπίζει στην επανεκλογή του.

Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι οι εθνικιστές είναι εκείνοι που θα παράσχουν ιδεολογική ηγεμονία στο Παλάτι, και όχι ρατσιστές όπως ο Özdağ. Οι εθνικιστές που στρατολογήθηκαν στους θαλάμους πειθούς που είχαν εγκατασταθεί στο Παλάτι (όπως στην περίπτωση του Μεχμέτ Αλί Τσελεμπή) στις τηλεοπτικές και δημόσιες παρουσίες τους απλώς διαβάζουν τα προπαγανδιστικά κείμενα που τους παραδόθηκαν από το Παλάτι. Οι δεξιοί και αριστεροί εθνικιστές, ένας ένας ή δυο δυο καταφεύγουν και ζητούν… άσυλο στο Παλάτι (D. Perinçek, M. Feyzioğlu, H. Cevizoğlu…).

Εκείνοι που ήταν εχθρικοί προς το ΑΚΡ, λόγω του ανοίγματος που είχε κάνει στο παρελθόν για λόγους τακτικής στο  Κουρδικό και τα δημοκρατικά – ανθρώπινα δικαιώματα, από τότε που ξεκίνησε η ιδέα του ολοκληρωτικού πολέμου εναντίον των Κούρδων, βρίσκουν καταφύγιο στο Παλάτι, με το επιχείρημα ότι «Το AKP ήρθε στη δική μας γραμμή». Η υποστήριξη της παραστρατιωτικής πολεμικής εταιρείας του παλατιού SADAT από τον δημοσιογράφο Soner Yalçın, και η συμπόρευση των αριστερών και δεξιών εθνικιστών με τους ισλαμιστές, υπό τους ήχους του τραγουδιού «οι δυο μας είμαστε τριαντάφυλλα που άνθισαν από την ίδια τριανταφυλλιά», δίνει στο AKP την έστω και ασθενή ελπίδα να κερδίσει ξανά τις εκλογές.

Το αριστερο-δεξιό σύστημα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης είναι αυτό που εξήγησα παραπάνω. Ο πρώην εθνικιστής και νυν «εθνικο-Ερντογανιστής» M. Ali Çelebi, απευθυνόμενος στην Συμμαχία του Έθνους, ρωτάει: «Έχετε στο πρόγραμμά σας την εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα, την ισότιμη ιθαγένεια, τον κοινό υποψήφιο, ψήφισμα κατά του πολέμου, νόμο για την τοπική αυτοδιοίκηση…;». Ξέρει ότι θα πουν «Όχι».

Μπροστά σε αυτούς που ξέχασαν τους παλιούς τους αγώνες και ενώθηκαν γύρω από τον μιλιταρισμό, γίνεται αισθητή η έλλειψη μια δημοκρατικής δύναμης που θα μπορύσε να πει: «Ναι, όλα αυτά που είπατε, είναι στο πρόγραμμά μας και θα τα εφαρμόσουμε». Εργαζόμενοι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της οικονομικής κρίσης, Κούρδοι των οποίων η ύπαρξη δεν γίνεται αποδεκτή, Αλεβίτες των οποίων τα ίσα δικαιώματα ιθαγένειας αγνοούνται, γυναίκες και νέοι, όλοι αυτοί φυσικά είναι πιο αδύναμοι από τους μιλιταριστές, που υπάρχουν εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τις κρατικές δυνατότητες. Ωστόσο, η αδυναμία των πλατιών μαζών του λαού, των φτωχών και των καταπιεσμένων, ενάντια στο καθεστώς του ενός ανθρώπου και του μιλιταριστικού μηχανισμού του, μάλλον είναι ένα πρόβλημα έλλειψης καλής οργάνωσης παρά ένα φυσικό ζήτημα.

Εάν το HDP και οι δημοκρατικές δυνάμεις μπορέσουν να ξεκινήσουν μαζική κινητοποίηση με τρόπο που δεν περιορίζεται στην οργανωτική εκπροσώπηση και τον αριθμό των κομμάτων και οργανώσεων, μπορούμε να απαλλαγούμε όχι μόνο από το AKP-MHP, αλλά και από την επιρροή της ρατσιστικής-σοβινιστικής νοοτροπίας που έχει κατέβει στην κοινωνία σαν φάντασμα.