Δεν είναι πέρα ​​από τη σφαίρα πιθανότητας ότι το PKK θα μπορούσε τελικά να αναλάβει τον έλεγχο και της πρωτεύουσας του αυτόνομου Κουρδιστάν, Ερμπίλ

Γράφει ο Michael Rubin

Η ιρακινή κυβέρνηση στη Βαγδάτη και η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν στην Ερμπίλ υπέγραψαν κοινή συμφωνία ασφάλειας στις 9 Οκτωβρίου 2020, «για την αποκατάσταση της σταθερότητας και την ομαλοποίηση της κατάστασης στην επαρχία Σιντζάρ», την αμφισβητούμενη ορεινή περιοχή στο βορειοδυτικό Ιράκ που κατοικούνταν σε μεγάλο βαθμό από τους Κούρδους Γεζιντί, μια θρησκευτική ομάδα του Ιράκ. Ο επείγων χαρακτήρας της συμφωνίας – και ο λόγος για τον οποίο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τα Ηνωμένα Έθνη υποστήριξαν και οι δύο τις συνομιλίες – δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι Βαγδάτη και Ερμπιλ διεκδικούν και οι δυο τον έλεγχο του Σιντζάρ, αλλά κυρίως με την επιθυμία να αποκλειστεί από την περιοχή αυτή το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK).

Το PKK εμφανίστηκε πριν από περισσότερα από σαράντα χρόνια με φόντο τόσο την πολιτική όσο και την εθνοτική πόλωση της Τουρκίας και τον Ψυχρό Πόλεμο. Το 2007, η Aliza Marcus, πρώην ξένος ανταποκριτής, έγραψε αυτό που παραμένει η ιστορία της ομάδας και του φυλακισμένου ηγέτη της, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Αρκεί να πούμε ότι η Τουρκία θεωρεί το PKK μια τρομοκρατική ομάδα και προσπαθεί όλο και περισσότερο να απονομιμοποιήσει ένα αυξανόμενο δίκτυο κουρδικών πολιτικών και πολιτιστικών οργανώσεων για υποτιθέμενους δεσμούς με αυτό. Για ένα τέταρτο αιώνα τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν με το θέμα. Το 1997, στο πλαίσιο των προσπαθειών των ΗΠΑ για υποστήριξη μιας πώλησης όπλων στην Τουρκία, η κυβέρνηση Κλίντον χαρακτήρισε επίσημα το PKK ως ξένη τρομοκρατική οργάνωση. Ενώ το Βέλγιο μεταξύ άλλων κρατών έχει επανεξετάσει τα στοιχεία που συνδέουν το PKK με την τρομοκρατία, η αδράνεια πολιτικής και η εχθρότητα από το ριζωμένο λόμπι της Τουρκίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνεχίζει να εμποδίζει οποιαδήποτε επανεξέταση του θέματος από τις ΗΠΑ, παρά την αμερικανική συνεργασία με ένα σκέλος του ΡΚΚ στη βορειοανατολική Συρία .

Ούτε η ιρακινή συμφωνία για το Σιντζάρ ούτε οι προσπάθειες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να αποκλείσουν το PKK θα λειτουργήσουν, ωστόσο, για έναν απλό λόγο: Η τιμωρία του ΡΚΚ δεν δικαιώνει και δεν προσδίδει στους ανταγωνιστές του νομιμότητα. Εξετάστε το Σιντζάρ: Το ΡΚΚ ριζώθηκε στην περιοχή επειδή οι περισσότεροι Γιεζιντί πιστεύουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν του Μασούντ Μπαρζάνι τους πρόδωσε και παρέδωσε την περιοχή των Γεζιντί αλλά και τους ίδιους στο Ισλαμικό Κράτος.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο το Σιντζάρ. Η Ερμπίλ μπορεί να είναι η πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν, έδρα ενός προξενείου των ΗΠΑ και μια πόλη που κυριαρχείται από την οικογένεια Μπαρζανί, αλλά η πρόσοψη της σταθερότητας είναι όλο και πιο ασταθής. Οι ντόπιοι – ακόμη και τα ονομαστικά μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν – καταδικάζουν όλο και περισσότερο τον Πρωθυπουργό Μασρούρ Μπαρζάνι για την ανικανότητά του, την πολιτική καταστολής και τη διαφθορά του. Οι εντάσεις μεταξύ του Μασρούρ και του ξαδέλφου του Νετζιρβάν Μπαρζανί, του περιφερειακού Προέδρου, είναι πλέον φανερές.

Τις τελευταίες ημέρες, η φήμη της οικογένειας που διοικεί το αυτόνομο Κουρδιστάν αμαυρώθηκε ακόμη περισσότερο όταν έγιναν αποκαλύψεις για εγκλήματα της οικογένειας Μπαρζανί.

Στην πραγματικότητα, οι ντόπιοι Κούρδοι βλέπουν όλο και περισσότερο την ανομία της οικογένειας Μπαρζάνι με τον ίδιο τρόπο που κάποτε οι Ιρακινοί έβλεπαν τον Σαντάμ Χουσεΐν και τους γιους του, Ούντι και Κουσάι.

Ο αμερικανός πρόξενος μπορεί να κάθεται στην έδρα του και, από καιρού εις καιρόν να επισκέπτεται Κούρδους αξιωματούχους στα γραφεία τους, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν χάνει τη νομιμότητά του ακόμη και στα παραδοσιακά του οχυρά. Επειδή οι περισσότερες από τις καταχρήσεις και περιπτώσεις διαφθοράς σχετίζονται με την οικογένεια, το PKK είναι σε θέση να αντιπαραβάλλει τον εαυτό του και να διατηρήσει μια καθαρή εικόνα, καθώς στην ηγεσία του δεν υπάρχει ούτε οικογενειοκρατία ούτε εμπλοκή σε επιχειρηματικές συναλλαγές και υποθέσεις διαφθοράς.

Πράγματι, καθώς το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν συνεχίζει να αιμορραγεί και να χάνει τη λαϊκή νομιμοποίηση και ενώ δεν υπάρχουν άλλα βιώσιμα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν είναι πέρα ​​από τη σφαίρα πιθανότητας ότι το ΡΚΚ θα μπορούσε τελικά να αναλάβει τον έλεγχο της πρωτεύουσας του αυτόνομου Κουρδιστάν, της Ερμπίλ.

Η ίδια δυναμική υπάρχει και στη βορειοανατολική Συρία. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιζητεί εδώ και χρόνια να προωθήσει αντιπροσώπους του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν εις βάρος εκείνων των κομμάτων που εξελίχθηκαν μέσω φιλοσοφικής επιρροής από το ΡΚΚ, αλλά απέτυχε σταθερά για έναν απλό λόγο: Η διαφθορά απονομιμοποιεί οποιοδήποτε κόμμα κυριαρχείται από μία οικογένεια.

Η Τουρκία και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορεί να είναι απογοητευμένοι που το ΡΚΚ συνεχίζει να αναπτύσσεται τόσο όσον αφορά τη δύναμή του όσο και τη δημοτικότητά του στη Συρία, το Ιράκ και, εν προκειμένω, το ίδιο το Ιράν και την Τουρκία. Οι Τούρκοι ηγέτες και οι Αμερικανοί διπλωμάτες πρέπει να καταλάβουν το γιατί: