Η τοπική σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε περιφερειακό πόλεμο με τη συμμετοχή περισσότερων χωρών στην περιοχή της Κασπίας. Πράγματι, εκτός από το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία και την Τουρκία, η Ρωσία και το Τουρκμενιστάν μπορεί να μπουν έπειτα στην εικόνα.

Η Τουρκία αντιμετωπίζει εγχώρια οικονομικά προβλήματα μεγαλύτερα από ποτέ, καθώς και μια κλιμακούμενη διεθνή απομόνωση από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, καθώς και τη Ρωσία. Την τελευταία δεκαετία, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία με οποιοδήποτε κόστος, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν, καθιέρωσε ένα αυταρχικό καθεστώς, σταδιακά μετατρεπόμενο σε δικτατορία, η οποία κατέστρεψε την οικονομία και βύθισε τη χώρα σε οικονομικά σκάνδαλα που αφορούσαν κυρίως τον εσωτερικό κύκλο της οικογένειας του προέδρου. Για να στρέψει το βλέμμα της κοινής γνώμης μακριά από τα πραγματικά προβλήματα, ο Ερντογάν συμμετείχε σε εξωτερικούς πολέμους, στη Συρία, τη Λιβύη και τώρα την Αρμενία, ενώ επιχείρησε να προκαλέσει και πιθανό πόλεμο εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρο,υ διεκδικώντας δικαιώματα γεώτρησης σε ορισμένες περιοχές του Αιγαίου Πελάγους, οι οποίες υπό τις υφιστάμενες διεθνείς συμφωνίες δεν ανήκουν στην Τουρκία. Το οξύμωρο είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν οι τιμές του πετρελαίου μετά την πανδημία του ιού, η υπεράκτια γεώτρηση (και λόγω της ταχείας ανάπτυξης εναλλακτικών πηγών ενέργειας και φυσικού αερίου) είναι οικονομικά ανέφικτη, ενώ είναι οριακά εφικτό να συνεχίσουν να λειτουργούν τα υπάρχοντα οικόπεδα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Τουρκία έχει επεκτείνει το Aποτύπωμα του Στρατού της  με βάσεις στις ακόλουθες χώρες: Αλβανία, 20 έως 250 στρατιώτες στη ναυτική βάση του Vlorë, με 2 φρεγάτες. Αζερμπαϊτζάν, κτίρια και κατασκευές στη στρατιωτική πόλη Gizil Sherg, και ένα κτήριο στο αεροδρόμιο του οικισμού Hacı Zeynalabdin. Στο Ιράκ, μια βάση με 2000 άτομα. Η Τουρκία διαθέτει περισσότερες από 20 στρατιωτικές βάσεις και βάσεις πληροφοριών σε δύο επαρχίες του Ερμπίλ και Ντόχουκ του Ιρακινού Κουρδιστάν. Στη Λιβύη διαθέτει τις αεροπορικές βάσεις στο al-Watiya, Mitiga και Misrata, εκτός από τη Zwara. Στη Βόρεια Κύπρο διαθέτει συνολικά 30.000 ένοπλες δυνάμεις υπό την Τουρκική Ειρηνευτικής Δύναμη της Κύπρου. Στο Κατάρ, μια βάση με 5000 άτομα. Στη Σομαλία, διαθέτει το στρατόπεδο TURKSOM με 200 άτομα (θα μπορούσε να αυξηθεί σε πάνω από 1000). Τέλος, στη Συρία διαθέτει τις βάσεις στην Al-Bab, Al-Rai, Akhtarin και Jarablus με τουλάχιστον 5000 άτομα. Ταυτόχρονα, δρομολογούνται και νέες βάσεις στο Atme και στο Darat Izza.

Ωστόσο, κάτω από τον εφιάλτη της κατάρρευσης και το φάντασμα του Fethullah Gülen που κυριαρχεί πάνω από το κεφάλι του, ο Ερντογάν πρέπει να εφεύρει εξωτερικούς εχθρούς, ως τον μόνο τρόπο εξασφάλισης της εξουσίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ουάσιγκτον είναι μετρίως επικριτική, διότι η Τουρκία εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ. Βεβαίως, εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν κάποτε να καταργήσουν το ΝΑΤΟ, δεν θα αφήσουν άλλους να αναλάβουν την πρωτοβουλία. Το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας θα διατηρήσει τον έλεγχο.

Η ΕΕ, ενώ τα εδάφη της απειλούνται άμεσα από την Τουρκία, διατηρεί επίσης μια μέτρια κριτική στάση, αν και σταθερή, υπό την πίεση της Γερμανίας. Πράγματι, περίπου πέντε εκατομμύρια μουσουλμάνοι ζουν στη Γερμανία οι οποίοι δεν εντάχθηκαν ποτέ στη γερμανική κοινωνία. Όλοι τους είναι καλά οργανωμένοι, υπό τον έλεγχο της Άγκυρας, με χιλιάδες τζαμιά, ισλαμικά πολιτιστικά κέντρα, σχολεία και γκέτο και η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει ούτε τη δύναμη, ούτε την αποφασιστικότητα να αντιταχθεί στον μόνιμο τουρκικό εκβιασμό.

Καθώς η Τουρκία, παρά τις ήπια δηλώσεις, αναγκάστηκε από το ευρωπαϊκό μπλοκ να χαμηλώσει τους μαχητικούς τόνους εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, δύο κρατών μελών της ΕΕ, και να ξεκινήσει συνομιλίες, προκειμένου να διατηρηθεί η δυναμική του, ο Ερντογάν ανέθεσε στον Ίλαμ Αλίγιεφ, τον ηγέτη του Αζερμπαϊτζάν, να κηρύξει πόλεμο στην Αρμενία πάνω από το Ναγκόρνο Καραμπάχ και επτά γύρω περιοχές, μια έκταση του Αζερμπαϊτζάν κοντά στα σύνορα με την Αρμενία, που κατοικείται αποκλειστικά από Αρμένιους. Το 1988, ένας απελευθερωτικός ανταρτικός πόλεμος ξεκίνησε στην περιοχή, όταν το Καραμπάχ ζήτησε από τη Μόσχα να μεταφερθεί από το Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν στη Σοβιετική Αρμενία. Η σύγκρουση κλιμακώθηκε σε πλήρες πόλεμο το 1990 και, ενόψει της πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης που πραγματοποιήθηκε επίσημα στις 26 Δεκεμβρίου 1991, δύο εβδομάδες πριν, στις 10 Δεκεμβρίου, το Ναγκόρνο Καραμπάχ μετεξελίχθηκε στην αυτοανακηρυχθείσα Δημοκρατία του Artsakh.

Το Αζερμπαϊτζάν είναι ο πιο συνεργατικός «δορυφόρος» της Τουρκίας και έχει σχεδιαστεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα μελλοντικά τουρκικά σχέδια, τα οποία προβλέπουν τη δημιουργία μιας Ισλαμικής Συμμαχίας. Στα σχέδιά της η Τουρκία επεξεργάζεται ένα είδος ΝΑΤΟ του μουσουλμανικού κόσμου που θα προστατεύει τα συμφέροντα των μουσουλμάνων παγκοσμίως και ο πρώτος στόχος του θα είναι ο εξισλαμισμός της Ευρώπης.

Η Τουρκία έχει διεισδύσει βαθιά στην προεδρική κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, κάτι το οποίο εξηγεί τις διάφορες συμφωνίες σε τομείς πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Ερντογάν ανέθεσε στον Αλίγιεφ να κηρύξει πόλεμο στο Αρτσάχ και δεν είναι τυχαίο ότι οι Αρμένιοι στρατιωτικοί βρίσκουν σύριγγες και οπιοειδή στις τσέπες των νεκρών Αζέρων στρατιωτών, μια τακτική που χρησιμοποιείται συνήθως από τον τουρκικό στρατό στη Λιβύη.

Η περιοχή της Κασπίας είναι μια γεωγραφική περιοχή όπου βρίσκονται ακόμα τα πιο σοβαρά ρωσικά συμφέροντα. Εκτός από το Ιράν, όλες οι άλλες χώρες γύρω από την Κασπία και όχι μόνο, ήταν Σοβιετικές Δημοκρατίες με βαθιά ριζωμένα ρωσικά συμφέροντα. Επομένως, εάν το Αζερμπαϊτζάν κερδίσει, έπειτα θα οδηγηθεί σε ήττα καθώς η Ρωσία θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να δείξει σε όλους, ποιος είναι ο ηγέτης της Κασπίας.

Είναι αλήθεια πως απαγορεύτηκε στη Ρωσία να πετάει πάνω από την Τουρκία και τη Γεωργία για να βοηθήσει την Αρμενία, αλλά αυτό δεν μπορεί να εμποδίσει τη Μόσχα να παρέμβει και να μετατρέψει μια συνοριακή σύγκρουση σε περιφερειακό πόλεμο όταν πιστέψει ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Επίσης πρόσφατα, η Ρωσία αναφέρθηκε στον Οργανισμό της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) ή όπως είναι γνωστή ως Συνθήκη της Τασκένδης, που υπεγράφη από την Αρμενία, τη Λευκορωσία, το Καζακστάν, το Κιργιζιστάν, τη Ρωσία και το Τατζικιστάν, που τους υποχρεώνει, εάν ζητηθεί από την Αρμενία, να εισέλθουν στη σύγκρουση.

Ένα από τα μακροχρόνια ανοιχτά ζητήματα στην περιοχή είναι ο ισχυρισμός του Τουρκμενιστάν για την εξέδρα πετρελαίου έξω από το Μπακού. Η εξέδρα βρίσκεται λίγα μίλια από το Μπακού, με θέα στο Τουρκμενιστάν και σύμφωνα με το Μπακού πέφτει στα χωρικά ύδατα του Αζερμπαϊτζάν. Ωστόσο, το Ασκαμπάτ ισχυρίζεται ότι, δεδομένου ότι η Κασπία είναι λίμνη, και όχι θάλασσα, η χερσόνησος Absheron που διεισδύει 37 μίλια στη λίμνη, δεν έχει δικαιώματα υφαλοκρηπίδας επομένως, η εξέδρα πετρελαίου πέφτει στα χωρικά ύδατα του Τουρκμενιστάν. Δεδομένου ότι οι Ρώσοι ελέγχουν όλο το διεθνές εμπόριο του τουρκμενικού πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση εκτεταμένης σύγκρουσης στην Κασπία.