Τις τελευταίες μέρες ο «δυτικός» κόσμος δέχεται επίθεση από τζιχαντιστές και ακραία στοιχεία. Πρόκειται για σειρά επιθέσεων οι οποίες υποστηρίζονται και χρηματοδοτούνται από γνωστά κέντρα και χώρες της Μέσης Ανατολής.

Η προσωπικότητα που δεσπόζει και βρίσκεται πίσω από τα χτυπήματα, δίχως να ντρέπεται να το ομολογήσει, είναι ο δικτάτορας Ερντογάν. Η στοχοποίηση της «Δύσης» και συγκεκριμένα των Γάλλων, και το κάλεσμα σε εξτρεμιστές μουσουλμάνους να πραγματοποιήσουν επιθέσεις και εγκλήματα, δεν αποτελεί καινοτομία. Αντιθέτως, ο Ερντογάν συνήθιζε να απειλεί εκβιάζοντας τη «Δύση» και κατά το παρελθόν, κάτι το οποίο αποτελεί απόδειξη πως πρόκειται για διαχρονική πρακτική του τουρκικού καθεστώτος.

Μία συνεχής πρακτική η οποία εγείρει εύλογα ερωτήματα. Πώς είναι δυνατόν ο Ερντογάν να απευθύνει κάλεσμα για βίαιες ενέργειες και να μην καταδικάζεται, ούτε σε φραστικό επίπεδο; Πώς είναι δυνατόν, ένας ηγέτης μιας ολόκληρης χώρας, να προκαλεί με τόσο ωμό τρόπο και οι εισαγγελικές αρχές να αδιαφορούν;

Η δικαστική εξουσία όφειλε να κινηθεί αυτεπαγγέλτως κατά του Ερντογάν αλλά δυστυχώς δεν το έπραξε, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να θρηνήσει και άλλα θύματα σε Γαλλία και Αυστρία, ενώ ο κίνδυνος παραμένει.

Εδώ όμως υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Στην προκείμενη περίπτωση ο τούρκος δικτάτορας προκάλεσε με έμμεσο και όχι άμεσο τρόπο τα εγκλήματα και τις επιθέσεις. Αντιθέτως, όταν διέπραττε εγκλήματα και γενοκτονίες εναντίον μας σε Ιράκ και Συρία, το έπραττε ως πρωταγωνιστής των εγκλημάτων, αλλά τότε η «δύση» εθελοτυφλούσε και δεν τόλμησε να μιλήσει κανείς.

Τότε, τα εγκλήματα πολέμου του Ερντογάν κατά των Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκία – Κουρδιστάν, η εισβολή και τα εγκλήματα στη Ροζάβα – νοτιοανατολική Συρία και στις περιοχές των ανταρτών του ΡΚΚ στο ιρακινό Κουρδιστάν, δεν προκάλεσαν μόνο την απώλεια ανθρώπινων ζωών, αλλά οδήγησαν σε βιαιότητες και τον ξεριζωμό ανθρώπων οι οποίοι ζουν ακόμα και τώρα σαν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Τα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατέληξαν να συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με τις τουρκικές – τζιχαντιστικές δυνάμεις κατοχής στα Κουρδικά εδάφη να διαπράττουν βαρβαρότητες και βάναυσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού μας.

Εν αντιθέσει με τα πρόσφατα λεκτικά καλέσματα εξτρεμιστικής βίας, εναντίον των Κούρδων ο Ερντογάν εμφανιζόταν αυτοπροσώπως στα μέτωπα πολέμου που άνοιγε στις Κουρδικές περιοχές, φορώντας στρατιωτικές παραλλαγές και αποτελώντας τον φυσικό αυτουργό των εγκλημάτων. Η ανοχή σε αυτή την συμπεριφορά μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Έτσι εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού.

Ταυτόχρονα, η κατάσταση φαντάζει δυσοίωνη και για τα υπόλοιπα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Τη στιγμή αυτή, βιώνουμε όλοι μας τη δυσχερή συγκυρία με τον κορονοϊό, αντιμετωπίζοντας ένα αβέβαιο μέλλον με ανυπολόγιστες συνέπειες στον οικονομικό τομέα αλλά και στον ίδιο τον τρόπο ζωής μας.

Παράλληλα οι λαοί συνεχίζουν να δοκιμάζονται, βρισκόμενοι στο έλεος των αυταρχικών ηγετών της περιοχής. Ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ προκάλεσε σημαντικές απώλειες ζωών αλλά και εδαφών για την Αρμενία. Την ίδια στιγμή, τα πρόσφατα προσυμφωνημένα χτυπήματα της Ρωσίας κατά των μισθοφόρων τζιχαντιστών της Τουρκίας στο Ιντλίμπ της Συρίας, υποδηλώνουν πως οι βασικοί παίκτες της διένεξης βρίσκονται σε συνεννόηση και συνομιλούν εις βάρος των ελεύθερων λαών της περιοχής.

Στο τραπέζι για ακόμα μια φορά, τίθεται από τους Ερντογάν και Πούτιν, το μέλλον του Κουρδικού Αγώνα. Τολμούν και διαπραγματεύονται διά της απουσίας μας, παζαρεύοντας εις βάρος του Κουρδικού λαού, ωστόσο τα τυραννικά τους σχέδια είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.

Οι κινήσεις των δικτατορικών δυνάμεων της περιοχής συντάσσονται κατά του Κουρδικού Αγώνα καθώς η ανένδοτη αντίστασή μας αποτελεί γι’ αυτούς θανάσιμη απειλή.

Τα αυταρχικά καθεστώτα σε Ιράν, Ιράκ, Τουρκία και Συρία προσπαθούν να πλήξουν τον αγώνα και τις μέχρι τώρα κατακτήσεις μας, αλλά οι ηρωικές νίκες του Κουρδικού λαού προκαλούν την ελπίδα και αποτελούν θρυαλλίδα εξελίξεων για την απελευθέρωση όλων των λαών της περιοχής. Και αυτό δεν μπορεί να ανατραπεί.