Του Λάζαρου Μαύρου

ΑΝΑΓΚΑΙΟ προαπαιτούμενο της ήδη 75χρονης (1945-2020) ειρηνικής συνύπαρξης ως γειτόνων, φίλων και συνεταίρων των «προαιώνιων» εχθρών Γάλλων και Γερμανών, υπήρξε, βεβαίως, στην πράξη, η πολεμική ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και η ολοσχερής συντριβή του Χιτλερισμού.

ΕΠΡΕΠΕ (1) πρώτα να ηττηθεί το 1945, μέχρι και μέσα στο Βερολίνο από τους συμμάχους και να εξαλειφθεί από την Ευρώπη ο Ναζισμός, ώστε μετά από χρόνια ειρήνευσης και επούλωσης των πληγών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η συνεργασία να ευδοκιμήσει ως το επίπεδο συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).

ΕΠΡΕΠΕ (2) πρώτα να αυτο-ηττηθεί και να κατεδαφιστεί αναίμακτα ο σοβιετικός Κομμουνισμός για να καταρρεύσει, μετά από 45 χρόνια ύπαρξης, μέχρι επιπέδου αυτο-διάλυσης, το κομμουνιστικό κράτος της «Λαϊκής Δημοκρατίας» της Ανατολικής Γερμανίας, ώστε να πέσει το 1989 το διχοτομικό επί 28 χρόνια τείχος του Βερολίνου και να επιτευχθεί η «επανένωση» των δύο Γερμανιών…

ΕΠΡΕΠΕ (3) πρώτα να ηττηθεί ενόπλως από τους Βιετκόγκ ο αμερικανικός Ιμπεριαλισμός και το καθεστώς μαριονέτα της Σαϊγκόν του Νοτίου Βιετνάμ, ώστε να εξαλειφθεί μετά από 21 αιματηρά χρόνια η διχοτόμηση και να επιτευχθεί το ενιαίο κράτος του Βιετνάμ το 1975 και η Σαϊγκόν να ονομασθεί πόλη του Χο Τσι Μινχ.

ΕΠΡΕΠΕ (4) πρώτα να ηττηθεί και να καταρρεύσει αναίμακτα, κάτω από το βάρος της παγκόσμιας απομόνωσης, ως έμπρακτης διεθνούς αλληλεγγύης που πέτυχε ο μακροχρόνιος ανειρήνευτος αγώνας των μαύρων του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) με ηγέτη τον επί 27 χρόνια (ως το 1990) φυλακισμένο Νέλσον Μαντέλα, το ρατσιστικό καθεστώς Απαρτχάιντ της μειονότητας των λευκών της Νότιας Αφρικής, ώστε να υπάρξει από το 1994 το δημοκρατικό πολίτευμα («ένας άνθρωπος – μία ψήφος») της ενωμένης σε ένα κράτος μαύρων και λευκών χώρας.

ΑΥΤΕΣ και πλήθος άλλες, όμοιες και, τηρουμένων των αναλογιών, παραπλήσιες, ιστορικές και πολιτικές και εθνικές και κοινωνικές και οικονομικές και καθεστωτικές και γεωστρατηγικές, απολύτως ρεαλιστικές αλήθειες, παραβλέπουν επιμόνως ξεροκέφαλα οι διαδοχικές κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις σε Αθήνα και Λευκωσία, απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό.

– Καλλιεργώντας, εις εαυτούς και αλλήλους, και στον λαό και στον κόσμο, urbi et orbi, το πλήθος όλων εκείνων των μόνιμων και αθεράπευτων ψευδαισθήσεων τους ότι:

– Κατευνάζοντας την Τουρκία και εκλιπαρώντας τις συνομιλίες, τις διαπραγματεύσεις, τον διάλογο με το Κεμαλικό πρώτα και με το Ισλαμικό κατόπιν καθεστώς της Άγκυρας και τα ελεγχόμενα από το ίδιο όργανά του στο κατοχικό της καθεστώς στην Κύπρο, θα επιτύχουν (φενακίζονται) αμοιβαίως με την Τουρκία, αποδεκτή, ειρηνική και δίκαιη και λειτουργική λύση του Κυπριακού, του Αιγαιακού και τώρα του Ανατολικο-μεσογειακού προβλήματος, τα οποία – όλα ανεξαιρέτως – η τουρκική βουλιμία δημιουργεί, συντηρεί και επεκτείνει, με προεξάρχουσες τις πολεμικές της απειλές.

ΑΥΤΗ η πολιτική, αυτή η γραμμή πλεύσης, αυτός ο κεντρικός και διαρκής μακροχρόνιος άξονας σκέψης, αντίληψης και χειρισμών, προϊόν των Ηττημένων Μυαλών Λευκωσίας και Αθηνών, είχε απ’ αρχής σαφώς προσδιορισμένες δύο κυρίως πιθανότητες:

– ΕΙΤΕ θα υποταχθεί ο Ελληνισμός και αμφότερα τα κράτη του στη θέληση της Τουρκίας,

– ΕΙΤΕ θα παρατείνεται στο διηνεκές το αδιέξοδο και η «μη λύση» του Τουρκικού Προβλήματος,

– ΟΠΕΡ και αποδεικνύεται επί 46 συναπτά έτη.

ΑΝΑΓΚΑΙΑ υποσημείωση:

Ο ορισμός Ηττημένα Μυαλά επινοήθηκε για να αποδώσει τον πυρήνα της σκέψης και των επιχειρημάτων του κυρίαρχου από το 1974 αφηγήματος ότι:

«Αφού ηττηθήκαμε σε πόλεμο το ’74 στην Κύπρο, για τον οποίο το πρώτο φταίξιμο οφείλεται σ’ εμάς τους Έλληνες με το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και με όλη την προηγούμενη στάση μας έναντι των Τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας, από το 1950 και δώθε, συν το ότι, είμαστε ούτως ή άλλως η αδύναμη πλευρά απέναντι στην πανίσχυρη Τουρκία, άρα, οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι είμαστε οι Ηττημένοι και Ανίσχυροι και συνεπώς πρέπει να συνθηκολογήσουμε και να συμβιβαστούμε, με έναν οδυνηρό διζωνικό συμβιβασμό, τον οποίο ο ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα, οι μεγάλες δυνάμεις, η ΕΕ κ.ο.κ. θα βοηθήσουν να επιτύχουμε με την Τουρκία».

ΕΤΣΙ, λοιπόν, αυτός ο άξονας σκέψης αντιλαμβάνεται, ένα ξεχωριστό πρόβλημα το Κυπριακό, άλλο πρόβλημα το Αιγαίο, άλλο πρόβλημα τη Θράκη, άλλο το Καστελόριζο, άλλο πρόβλημα οι ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου, άλλο πρόβλημα το Μεταναστευτικό κ.ο.κ. ενώ, αντίθετα, όλοι ξέρουν, όλοι βλέπουν, όλοι διαισθάνονται και διαπιστώνουν πως όλ’ αυτά αποτελούν τις πολλές αλλεπάλληλες πτυχές και αλληλοδιαδοχικές εκφάνσεις ενός προβλήματος:

– Του Τουρκικού Προβλήματος.

– Μίας πηγής παραγωγής τους:

– Της Τουρκίας.

– Αυτής της συγκεκριμένης Τουρκίας, με το συγκεκριμένο καθεστώς, από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ισμέτ Ινονού ώς τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, από τον Αντνάν Μεντερές και τον Νιχάτ Ερίμ και τον Μπουλέντ Ετζεβίτ και τον Κενάν Εβρέν ώς τον Αχμέτ Νταβούτογλου, τον Χουλουσί Ακάρ και τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Της Τουρκίας των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου, των Ελλήνων Μικρασιατών, των Ασσυρίων έως και των Κούρδων σήμερα. Της Τουρκίας των δολοφονιών, εξαφανίσεων και φυλακίσεων κάθε είδους αντιφρονούντων. Της Τουρκίας του Βαθέος Κράτους, των μυστικών επιχειρήσεων της ΜΙΤ και της εκμηδένισης των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, του πατροναρίσματος των αποκεφαλιστών Τζιχαντιστών και των μισθοφόρων εξαγωγής πολέμου στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Της Τουρκίας, στη νεο-οθωμανική της εξάπλωση, με τις «γαλάζιες πατρίδες» και το χιτλερικό Lebensraum (Ζωτικός Χώρος) ως διακηρυγμένη από την ίδια κύρια και πρωταρχική της επιδίωξη…

ΜΕ ΑΥΤΗΝ την Τουρκία, κατευνάζοντάς την, πρόθυμοι να της προσφέρουν ακόμα και… εμπράκτως δέλεαρ στα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και χρηματοδοτήσεις από τους 27 της ΕΕ, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα πετύχουν τις «αποκλιμακώσεις» στο Αιγαίο οι εν Αθήναις, ώς και το «παραλιακό» της σκλαβωμένης Αμμοχώστου οι εν Λευκωσία.
ΑΡΑ: Όπως ξεκινήσαμε με τα από το 1974 Ηττημένα Μυαλά μας, συνεχίζουμε και το 2020. Στο ίδιο αδιέξοδο: Είτε υποταγή είτε συνέχιση του στάτους κβο.

ΕΚΕΙΝΑ τα αριθμημένα ως τέσσερα παραδείγματα, με τα οποία ξεκινήσαμε το σημερινό μας άρθρο, δεν φαίνεται να χωράνε εισέτι στα Μυαλά Αθηνών και Λευκωσία ως «υλικό προς παραγωγική επεξεργασία» για μια γόνιμη στρατηγική νικηφόρας αντίστασης και απόκρουσης της Τουρκίας…