Του Αμπντουλάχ Οτσαλάν

Το κυρίαρχο τουρκικό σύστημα είναι ένα σύστημα που έχει τις ρίζες του σε ένα ημιδουλοκτητικό, ημιφεουδαρχικό βάρβαρο σύστημα, το οποίο έκανε την εμφάνισή του στην Κεντρική Ασία.

Αυτό το ίδιο έγινε δουλοκτητικό και κατόπιν καθιστούσε δούλους και τους άλλους. Πολλοί λαοί που ζούσαν υπό συνθήκες δουλείας στους Πέρσες και σε άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής, αποσκίρτησαν από το δουλοκτητικό και φεουδαρχικό σύστημα και σχημάτισαν τα δικά τους κράτη. Τα εξαντλημένα καθεστώτα των Περσών και τους εξαντλημένους ιστορικά Άραβες Χαλίφηδες και Σουλτάνους, προσπαθούν να αντικαταστήσουν οι Τούρκοι Σουλτάνοι και Χαλίφηδες.

Τον δέκατο αιώνα η Ισλαμική αυτοκρατορία, που ως τότε διοικείτο από τις δυναστείες των Εμεβίδων και Αβασσιδών, περνάει στα χέρια των Αράβων. Αυτούς τους αντικαθιστούν κατόπιν στρατοί αποτελούμενοι από δούλους που μεγάλωσαν στα παλάτια. Εμφανίζονται με το όνομα Σελτζούκοι, ή παίρνουν το όνομά τους από τα διάφορα μπεηλίκια. Αυτή η περίοδος του 10^ου αιώνα είναι γεμάτη πολέμους. Αποτέλεσμα αυτών των πολέμων είναι η απαρχή της περιόδου για την απόκτηση κρατικής οντότητας από τους Τούρκους. Αρχίζει να συγκροτείται το κράτος που διακρίνεται από την βαρβαρότητα των Οζούκων.

Τον χαρακτήρα των Τούρκων θα πρέπει να τον ψάξουμε στα πλαίσια των ισλαμικών παραδόσεων. Αναπτύσσεται κυρίως στα παλάτια των Αβασσιδών. Εδώ αρχίζουν και εμφανίζονται κάποιοι δούλοι στρατιωτικοί διοικητές, με τους οποίους ενώνονται οι αρχηγοί διαφόρων φυλών και σχηματίζουν τα διάφορα μπεηλίκια και τα κράτη. Αυτό είναι ένα βήμα για τον σχηματισμό των τάξεων. Οι τριβές μεταξύ των Τουρκμένων είναι η αιτία για το ξέσπασμα του πολέμου.

Αυτή η κατάσταση που άρχισε τον 10^ο αιώνα αφήνει τα σημάδια της και στις μέρες μας. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή η ηγεμονία αναπτύσσεται πάνω σε διαφορετικές κοινωνίες: στους Άραβες, τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Έλληνες και σε άλλες εθνότητες, άρχισε μια νέα περίοδος κυριαρχίας της τουρκικής ηγεμονίας.

Τον 19^ο αιώνα η καταπίεση εντάθηκε ακόμα περισσότερο λόγω των αναγκών της εξασθενημένης αυτοκρατορίας για περισσότερο στρατό και φόρους. Οι εξεγέρσεις των Κούρδων καταστέλλονται από το στρατό του Αμπντουλχαμήτ. Όταν συγκροτήθηκε το τουρκικό κράτος, ο Μουσταφά Κεμάλ συνέχισε να εφαρμόζει την πολιτική του Αμπντουλχαμήτ. Η ισλαμική ιδεολογία αρχίζει να αντικαθίσταται σιγά-σιγά από έναν σκληρό σωβινιστικό εθνικισμό. Τότε συγκροτήθηκε το κόμμα «Ένωση και Πρόοδος». Μια σειρά από δικαιώματα αφαιρούνται από τους Χριστιανούς, ενώ οι άλλες μειονότητες αρχίζουν δειλά-δειλά να ξεσηκώνονται. Το κυρίαρχο σύστημα αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης και ενεργοποιεί τον εθνικισμό του.

Οι γενοκτονίες

Αρχίζει έτσι η περίοδος της αφομοίωσης - γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων. Οι Κούρδοι που είχαν βαθιές ρίζες στην περιοχή και δεν ήταν εύκολο να εξολοθρευθούν, αφέθηκαν τελευταίοι. Γι' αυτό τον λόγο ο Μουσταφά Κεμάλ εφαρμόζει την ίδια πολιτική με αυτήν των Σουλτάνων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι μια επίθεση ενάντια στους Κούρδους θα σήμαινε το τέλος αυτού που είχε απομείνει από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έτσι εμφανιζόταν ως υπερασπιστής της "αδελφοσύνης Κούρδων και Τούρκων, της "κοινής συμβίωσης για πάντα", αποκρύπτοντας το πραγματικό του πρόσωπο.

Πολλοί συγγραφείς και διανοούμενοι μιλούν για τις γενοκτονίες του Χίτλερ και άλλων, ποτέ όμως δεν ερεύνησαν τις γενοκτονίες που διέπραξε το τουρκικό κράτος. Αναφέρουν πως οι Αρμένιοι και οι Έλληνες υπέφεραν, δεν αναδεικνύουν όμως τις πραγματικές διαστάσεις των δολοφονιών.

Το σημαντικότερο είναι ότι και οι ίδιοι οι Κούρδοι δεν γνωρίζουν τις πραγματικές διαστάσεις της γενοκτονίας που υφίστανται. Στο Κουρδιστάν η γενοκτονία δεν περιορίζεται μόνο στον άνθρωπο. Η πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική "γενοκτονία" είναι ακόμα μεγαλύτερη. Στη φυσική εξόντωση υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουν μερικοί. Για παράδειγμα οι Εβραίοι, που σήμερα αποτελούν μια από τις πιο αναπτυγμένες κοινότητες στον κόσμο οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Ένα μεγάλο μέρος των Αρμενίων επίσης, εξοντώθηκε και οι υπόλοιποι σκόρπισαν σ' όλο τον κόσμο. Όμως και αυτοί σήμερα ζουν σαν έθνος, συγκροτημένοι σε ισχυρές οικονομικές και πολιτικές κοινότητες. Και οι Έλληνες, αν και εξοντώθηκαν σε μεγάλο βαθμό, έφυγαν σαν πρόσφυγες σε διάφορα μέρη του κόσμου, και δημιούργησαν και αυτοί ισχυρές κοινότητες, όπως στην Αμερική. Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι αυτοί που γλιτώνουν την φυσική εξόντωση συγκροτούνται και ζουν με αξιοπρέπεια.

Κατά τη γνώμη μας, οι ως τώρα εκτιμήσεις που γίνονται για την Τουρκία είναι ανεπαρκείς. Το να την αποκαλούμε φασιστική είναι λίγο. Η τουρκική άρχουσα τάξη είναι μια τάξη γενοκτόνα, τόσο για τον λαό της όσο και για τους άλλους λαούς, και στα πλαίσια της κυριαρχίας της, δεν επιτρέπει την ανάπτυξη ίχνους δημοκρατίας.

Το τουρκικό κράτος είναι τόσο καταπιεστικό και δουλικό, που παρόμοιο του δεν υπάρχει στον κόσμο. Η τουρκική άρχουσα τάξη είναι δημαγωγική, το δε καθεστώς της είναι χειρότερο από φασιστικό, τόσο που δύσκολα μπορεί να το περιγράψει κανείς. Γνωρίζουμε καλά πως αναπτύχθηκε στις 12 Μαρτίου, στις 12 Σεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα είναι συνδεδεμένη με τον πόλεμο για 27 ολόκληρα χρόνια. Δεν περιορίζεται μόνο στην φυσική εξόντωση των ανθρώπων, την πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική καταπίεση. Εκκενώνοντας τα χωριά προκαλεί γεωγραφική "εξόντωση". Καταστρέφοντας όλα τα ιστορικά μνημεία που απέμειναν καταστρέφει τον πολιτισμό. Ταυτόχρονα, κάνοντας χρήση νέων τεχνικών και μεθόδων προωθεί την αφομοίωση. Όλες αυτές οι μέθοδοι βρίσκονται στα πλαίσια των ειδικών μορφών πολέμου που εφαρμόζει. Οι ειδικές τεχνικές, που χρησιμοποιεί για την επέκταση του ειδικού πολέμου, έχουν αποφέρει περισσότερα οφέλη για την Τουρκία σ' έναν χρόνο απ' ό,τι τα τριάντα πρώτα χρόνια από την ίδρυση του τουρκικού κράτους. Κάνοντας χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του τύπου και του εκπαιδευτικού συστήματος, αναπτύσσει την αφομοίωση και την υποτακτικότητα. Το τουρκικό ηγεμονικό σύστημα παράγει σε καθημερινή βάση άτομα στην υπηρεσία του φασισμού.

Κεμάλ - Λένιν - Στάλιν - Χίτλερ

Την περίοδο της εγκαθίδρυσης της τουρκικής δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ, ο Λένιν σε μια κίνηση τακτικής υποστήριξε τους Κεμαλιστές. Ξέρουμε όμως ότι ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αυτός που έδωσε το πρώτο χτύπημα στον κομμουνισμό με τη δημιουργία του νόθου κομμουνιστικού κόμματος που ίδρυσε στην Τουρκία. Ούτε και οι σοσιαλιστές υποστήριζαν τότε ότι "πρέπει να αντιταχθούμε στους κεμαλιστές". Σ' αυτούς εμφανίστηκαν κάποιες δικαιολογίες σε επίπεδο τακτικής, οι οποίες κατόπιν μετεξελίχθηκαν σε στρατηγικές.

Μια τέτοια πολιτική εφαρμόστηκε και στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Λένιν ήθελε να χρησιμοποιήσει την υποστήριξή του στην Τουρκία στα πλαίσια της τακτικής του και σίγουρα, αν ζούσε τότε, θα ήταν αντίθετος με την πολιτική του Στάλιν. Θα υποστήριζε τους λαούς που καταπιέζονταν και εξεγείρονταν. Όμως, όπως οι Αμερικάνοι ισχυρίζονταν ότι έχουν ανάγκη την Τουρκία ενάντια στην σοβιετική απειλή, έτσι και ο Στάλιν ισχυριζόταν ότι χρειάζεται την Τουρκία ενάντια στον ιμπεριαλιστικό κίνδυνο.

Σε αυτά τα πλαίσια και επί 20 χρόνια οι Σοβιετικοί εφοδίαζαν την Τουρκία με χρήματα και όπλα.

Στην πραγματικότητα ο Μουσταφά Κεμάλ είναι προϊόν αυτών των βοηθειών. Την περίοδο αυτή ο Μουσταφά Κεμάλ άρχισε να ξεπουλιέται. Πηγαίνει στους Άγγλους και τους λέει: "εγώ θα οδηγήσω σε ήττα τους μπολσεβίκους". Χρησιμοποιεί ως μέσο το πλαστό κομμουνιστικό κόμμα, εξολοθρεύει τον κομμουνισμό στην Ανατολία και κατορθώνει να λάβει βοήθεια από τους Άγγλους. Έπειτα πηγαίνει στον Στάλιν και του λέει: "εγώ μπορώ να κρατήσω σε καλή κατάσταση την Τουρκία και να την χρησιμοποιήσω ενάντια στον ιμπεριαλισμό", αποκομίζοντας και από εκεί υλική βοήθεια.

Έτσι ο Μουσταφά Κεμάλ εξελίχθηκε σ' έναν φασίστα μεγαλύτερο από το Χίτλερ και τον Μουσολίνι.