Του Αμπντουλάχ Οτσαλάν

Οι ιδρυτές του κόμματος «Ένωση και Πρόοδος» οι οποίοι θεωρούνται η βάση του τουρκικού εθνικισμού, στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι Τούρκοι. Είναι Αρβανίτες, Κούρδοι, Άραβες και από τους Χριστιανούς, Αρμένιοι και Έλληνες. Ήταν μια οργανωμένη συμμορία, η οποία προάσπισε τα υψηλά της συμφέροντα. Γι' αυτό τον λόγο εφάρμοσαν μια σωβινιστική ιδεολογία ώστε να επικρατήσουν. Πιθανολογείται ότι ήταν μέλη μασονικών στοών. Μερικά από αυτά τα σχόλια είναι υπερβολικά, αλλά ως ένα βαθμό περιέχουν και μια δόση αλήθειας.

Η ιστορία αναφέρει ότι ο Κεμάλ ήταν μέλος μασονικής στοάς και μάλιστα είχε ανέλθει στον 33^ο βαθμό ιεραρχίας, ο οποίος νομίζω είναι ο ανώτερος. Σήμερα η ανώτατη εξουσία της Τουρκίας παραμένει μασονική.

Υπήρχαν λόγοι που κατά τον 19^ο αιώνα ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το κόμμα της «Ενώσεως και Προόδου», λόγω της ύπαρξης εκεί μεγάλων Εβραίων εμπόρων. Για πρώτη φορά παρατηρείται τότε το φαινόμενο της εισροής Εβραίων στην Παλαιστίνη. Νομίζω ότι εξ αιτίας αυτού του γεγονότος συγκαλείται το 1896 ένα συνέδριο από τους Εβραίους.

Εμπόδιο αναχαίτισης του εποικισμού της Παλαιστίνης από τους Εβραίους υπήρξαν οι πανισλαμιστικές θέσεις του Αβδούλ Χαμίτ του Β'. Για να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό, προσπάθησαν σε αντιδιαστολή να αναπτύξουν το εθνικιστικό τουρκικό κόμμα «Ένωση και Πρόοδος». Φυσικά, η γέννηση αυτού του κόμματος δεν δικαιολογείται μόνο από τους προαναφερθέντες λόγους, αλλά αποτελούν και αυτοί ένα μέρος της πραγματικότητας.

Ένας σημαντικός παράγοντας ωρίμανσης του τουρκικού εθνικιστικού κόμματος «Ένωση και Πρόοδος», είναι και η καταστολή των εθνικών κινημάτων των Βαλκανικών λαών.

Το κόμμα αυτό στελεχώθηκε κατά κύριο λόγο από ανώτατους αξιωματούχους, οι οποίοι επεδίωκαν την διάσωση του Οθωμανικού κράτους κάτω από νέες αρχές. Οι λαοί που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον δεσποτισμό του Αβδούλ Χαμίτ Β', αναγκάστηκαν να οργανωθούν υπό την ιδεολογία του κόμματος «Ένωση και Πρόοδος». Έτσι εξηγείται γιατί οι Αρμένιοι, Άραβες και Έλληνες βρέθηκαν μέσα στους κόλπους αυτού του κόμματος. Αρχικά έγινε μια επανάσταση για την αυτοδιάθεση των λαών. Κάθε εθνότητα εκδίδει εφημερίδα στην γλώσσα της και ιδρύει κόμματα. Ενώ στο οργανωμένο κράτος ισχυρή θέση έχουν οι Πασάδες, οι οποίοι παίρνουν την τουρκική ταυτότητα. Έτσι οι ισχυροί αναδεικνύονται πάλι νικητές και επικρατούν.

Ο ρόλος των Γερμανών και των Άγγλων

Από το 1908 και μετά οι Χριστιανοί αποκόβονται από το εθνικιστικό κόμμα «Ένωση και Πρόοδος» και παραμένουν μόνο μερικοί Άραβες και Κούρδοι. Παρατηρείται τότε μέσα στο κόμμα μια γερμανική επιρροή η οποία στηρίζει την αντιεβραϊκή τάση. Γι' αυτό οι Γερμανοί υποστήριζαν τον Εμβέρ Πασά.

Ύστερα από την ήττα του Οθωμανικού κράτους κατά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλύεται. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου τα υψηλόβαθμα στελέχη του εθνικιστικού κόμματος «Ένωση και Πρόοδο» υπό την ηγεσία του Κεμάλ δημιουργούν ένα νέο εθνικιστικό ρεύμα.

Ο Σουλτάνος Βαχντετίν δίνει εντολή στον Κεμάλ για την καταστολή των εξεγέρσεων των λαών της Μ Ασίας. Η εντολή αυτή δίνεται αρχικά από τους Άγγλους προς τον Σουλτάνο και αυτός με την σειρά του την δίνει στον Κεμάλ. Έτσι, ο Κεμάλ που θεωρείται ο εκλεκτός πασάς της αυτοκρατορίας, φτάνει στην Σαμψούντα για την καταστολή. Εκεί όμως συνειδητοποιεί, ότι η αυτοκρατορία δεν μπορεί να διασωθεί, γι' αυτό και εκμεταλλεύεται τις τότε ιστορικές συνθήκες προς όφελος του.

Οι λαοί της Μικράς Ασίας έχουν εξεγερθεί. Οι Έλληνες προχωρούν από τα δυτικά. Ο ξεσηκωμός των Αρμενίων έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Στην ανατολή αναπτύσσεται ο Μπολσεβικισμός. Οπότε ο Κεμάλ καταλαβαίνει ότι η στιγμή είναι κατάλληλη για να την εκμεταλλευτεί, αφού συνειδητοποιεί ότι η Μικρά Ασία αναζητεί έναν αρχηγό και θεωρεί ότι είναι ο καταλληλότερος. Για τον σκοπό αυτό αναπτύσσει τις κατάλληλες τακτικές. Όποτε, δηλαδή, έχει ανάγκη τους Κούρδους μιλάει για Τουρκο-Κουρδική φιλία και αδελφοσύνη, ή φιλάει το χέρι των Μουφτήδων και των Σεΐχηδων (θρησκευτικοί αξιωματούχοι του Ισλάμ), και τέλος γίνεται ισλαμιστής. Παράλληλα, αναπτύσσει καλές σχέσεις με τους Μπολσεβίκους, στα πλαίσια των οποίων κάνει θετικά σχόλια για αυτούς.

Δεν προβάλλει το εθνικιστικό πρόσωπο του στις σχέσεις του, τόσο με τους συμμάχους του στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και με τους ξένους συμμάχους. Από το 1930 και μετά, αρχίζει να αναπτύσσει τον τουρκικό σωβινισμό μέσω βιβλίων ιστορίας τα οποία υποστηρίζουν παράλογα ότι όλος o κόσμος προέρχεται από τους Τούρκους. Ακόμα και στη γλωσσολογία υποστηριζόταν ότι η τουρκική είναι η μητέρα των γλωσσών. Αργότερα και για λόγους σκοπιμότητας αυτοονομάζεται Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων).

Αν προσέξει κάποιος την ιδεολογία του Κεμάλ θα διαπιστώσει ότι στερείται λογικής και πραγματικής εθνικής βάσης. Ο Κεμάλ χρειαζόταν απλώς κάποια ερείσματα για να στηρίξει την προσωπική του φιλοδοξία να γίνει πασάς.

Μετά την κατάληψη της εξουσίας, και για να ισχυροποιήσει την εθνικιστική ιδεολογία του, ο Κεμάλ χρειάστηκε να χτυπήσει τα υπόλοιπα εθνικιστικά κινήματα. Αυτή ήταν εξ άλλου και η κύρια αιτία της καταστολής της Κουρδικής εξέγερσης του Σεΐχη Σαΐτ.

Πριν από την κατάληψη της εξουσίας, o Κεμάλ είχε δηλώσει στην Τουρκική βουλή πως: «Αυτή η βουλή είναι κοινή για Τούρκους και Κούρδους». Μετά όμως από την κατάληψη της εξουσίας, η λέξη "Κούρδος" ήταν γι’ αυτόν αιτία άγριων σφαγών. Από την εποχή αυτή και μετά, η τακτική του Κεμάλ είναι να χτυπάει αλύπητα την Κουρδική ταυτότητα. Οι άλλοι λαοί της Μικράς Ασίας υπεβλήθησαν σε αναγκαστικό εκτουρκισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πλαστή τουρκική εθνικότητα. Η επιβολή της νέας Κεμαλικής ταυτότητας οδηγεί σε σωβινιστική υστερία.

Όλα αυτά αναφέρονται ξεκάθαρα στα βιβλία του αξιότιμου φίλου μας, Τούρκου δασκάλου Ισμαήλ Μπεσικτσί. Οι θηριωδίες αυτού του εθνικισμού συνεχίζονται σήμερα στο Κουρδιστάν.

Απέναντι σ' αυτές τις θηριωδίες και τις καταστροφές αντιτάσσεται τώρα ο αγώνας του ΠΚΚ. Με τον αγώνα αυτόν η τουρκική βαρβαρότητα θα θαφτεί οριστικά.

Η Κουρδική και η Τουρκική αριστερά

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η νοοτροπία της τουρκικής αριστεράς δεν διαφέρει από την κεμαλική σωβινιστική νοοτροπία. Ο Μουσταφά Σουρχί (αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας το 1921), ήταν λίγο μπολσεβίκος και λίγο κεμαλικός. Ο εθνικισμός τους λοιπόν δεν διέφερε από αυτόν του Κεμάλ. Ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Κεμάλ για συνεργασία, δολοφονήθηκε ενώ πήγαινε προς την Άγκυρα.

Αφού ήταν τόσο δύσκολη η ανάπτυξη μας τουρκικής αριστεράς, δεν γίνεται καν λόγος για ύπαρξη Κουρδικής αριστεράς. Αναπτύσσονται μόνο εθνικά κινήματα.

Μετά από την καταστολή κάθε Κουρδικής εθνικής εξέγερσης οι ηγέτες της απαγχονίζονταν, ακόμα και αυτοί που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα. Εκτελούνταν δηλαδή τα πιο σημαντικά πρόσωπα, με σκοπό να μην αναπτυχθεί περαιτέρω το Κουρδικό κίνημα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας είναι ουσιαστικά δημιούργημα του Κεμάλ, που το χρησιμοποιεί κατά καιρούς για τις επαφές του με τους Μπολσεβικους. Αντίθετα όταν ανέπτυξε σχέσεις με τη Δύση, χτυπούσε την αριστερά μέχρι τελικής εξόντωσης.

Δεν υπάρχουν, αναρωτιέται κανείς, Κούρδοι αριστεροί, που να γαλουχήθηκαν στην τουρκική αριστερά; Υπάρχουν αλλά δεν τους αναφέρουν ως Κούρδους, διότι ο κεμαλικός κομμουνισμός αυτό επεδίωκε. Εν ονόματι, δηλαδή, του κομμουνιστικού διεθνισμού αρνούντο την Κουρδική ταυτότητα.

Ενώ, ένας πραγματικός αριστερός διεθνιστής είναι πρώτα απ’ όλα πατριώτης.

Οι δυνατότητες να γεννηθεί ένα πατριωτικό κίνημα των Κούρδων μέσα στην τουρκική αριστερά, υπήρχαν, αλλά ο Κεμάλ και το ΚΚΤ το εμπόδισαν, παρέχοντας έτσι ό,τι σημαντικότερο στον κεμαλισμό. Το ίδιο συνέβη και με τα αντίστοιχα Κ.Κ. στο Ιράν και στη Συρία, σε σχέση με την τακτική τους απέναντι στους Κούρδους αυτών των κρατών. Γι' αυτό ο υπαρκτός σοσιαλισμός επηρέασε ολοκληρωτικά και αρνητικά το Κουρδικό ζήτημα. Θα μπορούσαμε όλα αυτά να τα αποκαλέσουμε κομμουνισμό του Κεμάλ.

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός και τα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών αυτών δεν αντέδρασαν στις σφαγές των Κούρδων. Οι "Διεθνείς" των κομμουνιστών χαρακτηρίζανε τις εξεγέρσεις των Κούρδων ως συντηρητικές. Η Κομμουνιστική Διεθνής καταδίκαζε τις Κουρδικές εξεγέρσεις επειδή ο Κεμαλισμός είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, και από την άλλη είχε προβλήματα με τη Δύση.

Προς αυτή την κατεύθυνση βοήθησε και η θέση του ΚΚΤ, που ουσιαστικά είχε συμμαχήσει με τον Κεμάλ. Έτσι, στη συνείδηση των κομμουνιστών οι αιματηρές καταστολές των Κούρδων από τον Κεμάλ, καταγράφηκαν ως επαναστατική δράση του Κεμάλ. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού φαίνεται σήμερα ξεκάθαρα ότι και αυτός ακόμα ήταν τελικά ένας ρωσικός εθνικισμός. Συμπεραίνει κανείς ότι αυτός o σοσιαλισμός ,ήταν σαν τον σοσιαλισμό του Κεμάλ.

Ο σοσιαλισμός του Κεμάλ είναι ο κρατικισμός, και αυτός είναι με τη σειρά του ο τουρκικός φασισμός. Απόρροια αυτού του φασισμού είναι και η δημιουργία των πατριωτικών κινημάτων. Όπως στη Ρωσία ο Στάλιν είχε μετατραπεί σε Ρώσο εθνικιστή, γι' αυτό και ο κίνδυνος του εθνικισμού του κυρίαρχου έθνους των Μεγαλορώσων, δημιούργησε ως αντίδραση εθνικιστικά κινήματα.

Ο Κεμάλ έχει πάρει πολλά και αντίστοιχα έχει δώσει στον Μουσσολίνι και στον Χίτλερ. Δηλαδή, κάθε φασίστας θεωρεί συντηρητικό οποιοδήποτε κίνημα εναντίον του, ενώ η πιο συντηρητική και οπισθοδρομική κατάσταση στη Τουρκία είναι ο κεμαλισμός.

Η ίδια νοοτροπία συνεχίζεται σήμερα από τους νεο-Κεμαλιστές. Είναι φυσικό λοιπόν να βλέπουν ως μεγαλύτερη δύναμη και απειλή ένα προοδευτικό και σύγχρονο κίνημα όπως είναι το ΠΚΚ, διότι το βλέπουν ως τη δύναμη που θα καταλύσει τον σύγχρονο κεμαλισμό.