Ο Οτσαλάν απήχθη παράνομα στις 15 Φεβρουαρίου 1999 μέσω αυτού που οι Κούρδοι ορίζουν ως «διεθνή συνωμοσία», που ενορχηστρώθηκε με τη συνεργασία παγκόσμιων δυνάμεων. Στερούμενος της δέουσας διαδικασίας και στερούμενος της νομικής προστασίας βάσει του διεθνούς δικαίου, ο Οτσαλάν μεταφέρθηκε βίαια από την Κένυα στην Τουρκία σε μια επιχείρηση που παραβίαζε κατάφωρα θεμελιώδεις νομικές αρχές. Επιπλέον, η απαγωγή του παραβίασε την αρχή της μη επαναπροώθησης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η οποία απαγορεύει τη βίαιη μεταφορά ατόμων σε κράτη όπου ενδέχεται να αντιμετωπίσουν διώξεις ή παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, παραβίασε τη Σύμβαση της Βιέννης του 1963 για τις Προξενικές Σχέσεις, καθώς οι αρχές της Κένυας, υπό διεθνή πίεση, τον μετέφεραν στην Τουρκία παράνομα και χωρίς τη δέουσα νομική διαδικασία.

Αυτές οι νομικές παραβιάσεις υποδεικνύουν ότι η φυλάκιση του Οτσαλάν δεν ήταν αποκλειστικά τουρκική υπόθεση, αλλά το αποτέλεσμα μιας ενορχηστρωμένης διεθνούς συμπαιγνίας που αγνόησε τους καθιερωμένους νομικούς κανόνες, θέτοντας ένα επικίνδυνο προηγούμενο για πολιτικές απαγωγές.

Για 26 χρόνια από τη σύλληψή του, ο Οτσαλάν κρατείται σε απομόνωση στο νησί Ιμράλι, με τα τελευταία χρόνια να βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους ανεπιφύλακτη κράτησης – μια κατάσταση που καταδικάζεται ευρέως από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) έκρινε στην υπόθεση Öcalan κατά Τουρκίας (2005) ότι η δίκη του ήταν άδικη, επικαλούμενη παραβιάσεις του Άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ), ιδιαίτερα την έλλειψη πρόσβασης σε δικηγόρο κατά την ανάκριση και την αθέμιτη επιρροή της πολιτικής πίεσης.

Σύμφωνα με αναφορές από τις Le Monde , DNA , France 3 , L’Humanité και άλλα μεγάλα γαλλικά μέσα, περίπου 20.000 άτομα συμμετείχαν στην πορεία του Σαββάτου υπέρ του Οτσαλάν, η οποία κορυφώθηκε σε μια συγκέντρωση απαιτώντας την ελευθερία του και μια ευρύτερη αναγνώριση των κουρδικών πολιτικών δικαιωμάτων.

Η L’Humanité επεσήμανε ότι οι Κούρδοι ηγέτες βλέπουν τον Οτσαλάν ως το κλειδί για οποιαδήποτε πολιτική συμφιλίωση μεταξύ των Κούρδων και του τουρκικού κράτους, ενώ η Le Monde επικαλέστηκε έναν διαδηλωτή να είπε:

«Πορεύουμε όχι μόνο για την ελευθερία του Οτσαλάν αλλά για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στην περιοχή.
 Χωρίς αυτόν, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική επίλυση του κουρδικού ζητήματος».

Παρά την εντατική καταστολή της κουρδικής αντιπολίτευσης της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) της Τουρκίας, υπήρξαν τα πρώτα δοκιμαστικά βήματα από τον περασμένο Οκτώβριο μιας διαδικασίας συμφιλίωσης, με τους εκπροσώπους να έχουν επιτραπεί τρεις επισκέψεις στη φυλακή του νησιού Ιμραλί για να συναντηθούν με τον Κούρδο ηγέτη. Αυτές οι επισκέψεις έχουν τροφοδοτήσει τις προσδοκίες για μια πιθανή αλλαγή στην προσέγγιση της Τουρκίας στο κουρδικό ζήτημα, ιδίως όσον αφορά την πιθανότητα μιας ιστορικής δήλωσης από τον Οτσαλάν.

Σύμφωνα με το DHnet , οι Κούρδοι πολιτικοί παράγοντες είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία συνεχίζει την καταστολή Κούρδων ακτιβιστών, εκλεγμένων δημάρχων και πολιτικών εκπροσώπων. Πολλοί διαδηλωτές στο Στρασβούργο εξέφρασαν το αίτημά τους για πιο συγκεκριμένα βήματα, πέρα ​​από τις συμβολικές επισκέψεις, προτρέποντας τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τη γαλλική κυβέρνηση να πιέσουν την Τουρκία να τερματίσει την απομόνωση του Οτσαλάν.

«Εδώ και χρόνια, έχουμε δει ελάχιστη κάλυψη του αγώνα μας στον γαλλικό Τύπο. Σήμερα, αυτό αλλάζει. Αυτό σημαίνει ότι η κουρδική υπόθεση δεν αγνοείται πλέον», είπε ένας διαδηλωτής που επικαλείται η La Libre .

Η ισχυρή κινητοποίηση στο Στρασβούργο είναι μέρος μιας ευρύτερης ιστορίας του κουρδικού ακτιβισμού στη Γαλλία, όπου οι κουρδικές κοινότητες κατεβαίνουν με συνέπεια στους δρόμους στο Παρίσι, τη Μασσαλία, τη Λυών και άλλες πόλεις για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι δολοφονίες Κούρδων ακτιβιστών στο Παρίσι το 2013 και το 2022 ενίσχυσαν περαιτέρω τα δίκτυα αλληλεγγύης, ενώ ο κουρδικός αγώνας κατά του ISIS, ιδιαίτερα στη Βόρεια και Ανατολική Συρία (Rojava), ενίσχυσε τη διεθνή υποστήριξη. Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με χρόνια αδυσώπητων διαδηλώσεων, συνέβαλαν στην αυξανόμενη προβολή της κουρδικής υπόθεσης στη γαλλική κοινωνία.

Η διαδήλωση έρχεται επίσης εν μέσω της αυξημένης γαλλικής διπλωματικής δραστηριότητας στη Μέση Ανατολή. Ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron και ο υπουργός Εξωτερικών Stéphane Séjourné διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στις περιφερειακές συζητήσεις, ιδίως όσον αφορά το μέλλον της Συρίας και τη συμπερίληψη των Κούρδων της Συρίας σε οποιαδήποτε μεταπολεμική διευθέτηση. Η Γαλλία έχει επανειλημμένα ζητήσει από την Τουρκία να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των κουρδικών δυνάμεων στη βόρεια Συρία και έχει υποστηρίξει την εκπροσώπηση των συριακών κουρδικών ομάδων στις διαπραγματεύσεις για το πολιτικό μέλλον της Συρίας.

Η εκτεταμένη κάλυψη των μέσων ενημέρωσης στη Γαλλία υποδηλώνει μια αυξανόμενη ευαισθητοποίηση στην Ευρώπη για την ανάγκη αντιμετώπισης του κουρδικού ζητήματος. Οι διαδηλωτές κάλεσαν το Συμβούλιο της Ευρώπης με έδρα το Στρασβούργο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία.

«Για πολύ καιρό, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα παρέμειναν σιωπηλοί για τη μοίρα του Οτσαλάν.
 Αλλά σήμερα, οι φωνές μας ακούγονται στον Τύπο και στους δρόμους», δήλωσε ο εκπρόσωπος
 του Κουρδικού Δημοκρατικού Συμβουλίου στη Γαλλία (CDK-F) Şahin Polat.

Οι παρατηρητές πιστεύουν ότι η ευρεία και λεπτομερής αναφορά της φετινής διαδήλωσης αντανακλά την αυξανόμενη αναγνώριση των κουρδικών αιτημάτων στο γαλλικό και ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο. Το ερώτημα τώρα είναι εάν αυτή η αυξημένη ορατότητα θα μεταφραστεί σε αλλαγές πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο σχετικά με τη μεταχείριση της Τουρκίας προς τον Οτσαλάν και το ευρύτερο κουρδικό κίνημα.