Ο Ούλωφ Πάλμε ήταν Σουηδός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός και Πρωθυπουργός της Σουηδίας από τον Οκτώβριο του 1969 ως τον Οκτώβριο του 1976, και ξανά από τον Οκτώβριο του 1982, μέχρι τη δολοφονία του, το 1986.

Τα μεσάνυχτα της 28^ης Φεβρουαρίου 1986, ο Πάλμε επέστρεφε σπίτι του έπειτα από έξοδο με τη σύζυγό του Λισμπέτ. Καθώς διερχόταν από πολυσύχναστο δρόμο της Κοπεγχάγης, ο Πάλμε δέχτηκε πυροβολισμό εξ επαφής στην πλάτη και κατέρρευσε. Μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο αλλά όταν κατέφτασε στα επείγοντα, διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η σύζυγός του, η οποία είχε δεχθεί και αυτή σφαίρα που όμως πέρασε ευτυχώς ξυστά, επέζησε δίχως σοβαρά τραύματα.

Στον κεντρικό δρόμο Σβεαβέγκεν στον οποίο έλαβε χώρο το τραγικό συμβάν, υπήρχε αρκετός κόσμος παρά το προχωρημένο της ώρας, και έτσι παραπάνω από δεκαπέντε άτομα κατάφεραν να δουν τον ψηλό δολοφόνο του Πάλμε.

Η εξωτερική πολιτική του Πάλμε

Ο Πρωθυπουργός Πάλμε διακρίθηκε για τις κοινωνικές του μεταρρυθμίσεις στη Σουηδία, αλλά έγινε ίσως περισσότερο γνωστός για τις διεθνείς σχέσεις της κυβέρνησής του, οι οποίες προκάλεσαν τις αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης.

Συγκεκριμένα, ο Πάλμε άσκησε δριμεία κριτική στην εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ενώ σύγκρινε τον βομβαρδισμό του Β. Βιετνάμ από τις ΗΠΑ, με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντίστοιχα, άσκησε δριμεία κριτική στο σύστημα του απαρτχάιντ της Ν. Αφρικής, και στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία, αποκτώντας πολλούς υποστηρικτές αλλά και αντιπάλους.

Οι σουηδικές αστυνομικές αρχές εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη του δολοφόνου, δίχως ωστόσο κάποια ουσιαστική επιτυχία. Λάθη των αρχών επέτρεψαν σε πολίτες που θρηνούσαν να βρεθούν στον τόπο του εγκλήματος και να καταστρέψουν πολύτιμα στοιχεία για τη σήμανση. Τα ολισθήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί, μιας και επετράπη σε αυτόπτες μάρτυρες να αποχωρήσουν δίχως να δώσουν τις μαρτυρίες τους, ενώ ένας κάλυκας από τις σφαίρες του εγκλήματος ανακαλύφθηκε τυχαία μετά από μέρες από έναν περαστικό. Θεωρίες συνωμοσίας και ξένοι πράκτορες καλλιέργησαν διάφορες απόψεις για το ποιος βρέθηκε πίσω από τη σκανδάλη. Κάποιες από αυτές τις θεωρίες έδειχναν ως υπαίτιους τη CIA, τη KGB, Χιλιανούς φασίστες, Ιταλικές μασονικές στοές και το ρατσιστικό καθεστώς της Ν. Αφρικής.

Μία όμως ιδιαίτερα επονείδιστη και επιζήμια για τον Κουρδικό λαό, ήταν η κατάφορα ψευδής και υποκινούμενη θεωρία περί κουρδικής εμπλοκής στην δολοφονία. Ο εντεταλμένος από εξωγενείς και αντικουρδικές δυνάμεις αστυνομικός επιθεωρητής, επιφορτισμένος με την εξιχνίαση της υπόθεσης, διέταξε αστυνομικές εφόδους και επιδρομές σε ιδιοκτησίες και καταστήματα Κούρδων της Σουηδίας, συλλαμβάνοντας ειρηνικούς και φιλήσυχους πολίτες. Προφανώς και οι εν λόγω έφοδοι αποδείχτηκαν φιάσκο μιας και δεν βρέθηκε το παραμικρό στοιχείο που να εμπλέκει κάποια κουρδική οργάνωση ή πολίτη, στο αποτρόπαιο έγκλημα δολοφονίας του Πάλμε. Λόγω της εσφαλμένη του αυτής εκστρατείας, ο εν λόγω αστυνομικός επιθεωρητής αναγκάστηκε να παραιτηθεί, καθυστερώντας ουσιαστικά την διενέργεια των ερευνών, στοχεύοντας και ενοχοποιώντας αθώους.

Η ζημιά ωστόσο είχε ήδη γίνει, και το πλήγμα στην υπόληψη της κουρδικής κοινωνίας, στην Σουηδία αλλά και παγκοσμίως, ήταν ανεπανόρθωτο.

Το 1988 οι αρχές συνέλαβαν τον Κρίστερ Πίτερσον, ο οποίος είχε δολοφονήσει έναν άνθρωπο σε δρόμο της Στοκχόλμης το 1970. Η Λισμπέτ Πάλμε αναγνώρισε τον Πίτερσον ως τον δολοφόνο του ανδρός της, αλλά το δικαστήριο αναγκάστηκε να τον αφήσει ελεύθερο, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Η υπόθεση έκλεισε

Στις 10 Ιουνίου 2020, μετά από 34 χρόνια ερευνών, οι Σουηδικές αρχές ανακοίνωσαν δημόσια πως βρήκαν τον δολοφόνο του Ούλωφ Πάλμε. Πρόκειται για τον Στιγκ Ένγκστρομ, ένας από τους είκοσι αυτόπτες μάρτυρες στη σκηνή του εγκλήματος. Δεδομένου του ότι ο Ένγκστρομ είχε αυτοκτονήσει το 2000, οι αστυνομικές αρχές έκλεισαν οριστικά την υπόθεση.

Μετά από τόσα χρόνια, το στυγνό έγκλημα της δολοφονίας του σουηδού Πρωθυπουργού στηλίτευε την γενναία και υπερήφανη εικόνα των Κούρδων στην Ευρώπη και ευρύτερα. Πίσω από τις άνανδρες και προσβλητικές κατηγορίες για κουρδική συμμετοχή στην υπόθεση, ήταν για ακόμα μια φορά η φασιστική Τουρκία. Το ύπουλο παιχνίδι, η αναλγησία και η ασυδοσία της Άγκυρας, έφτασε στο σημείο να εκμεταλλεύεται μέχρι και τον βίαιο θάνατο ενός ειρηνικού πολίτη και ηγέτη μιας φιλήσυχης χώρας.

Δυστυχώς όμως, αν και η υπόθεση έληξε με πλήρη δικαίωση του Κουρδικού λαού, η κακιά ανάμνηση παραμένει. Αν και τα δηλητήρια της Τουρκίας δεν κατάφεραν, και ούτε ποτέ θα καταφέρουν να μας νικήσουν, μέχρι και σήμερα οι Κούρδοι δεν έχουν δικαιωθεί για την εν λόγω υπόθεση.

Μέχρι και σήμερα οι οργανώσεις και οι συλλογικότητές μας χαρακτηρίζονται άδικα ως «τρομοκρατικές οργανώσεις» από τη Δύση. Μέχρι και σήμερα ο ένδοξος και δίκαιος εθνικοαπελευθερωτικός μας αγώνας λοιδορείται με ύβρεις περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας.

Μετά και την πρόσφατη ολοκλήρωση της έρευνας για τον άδικο χαμό του Πρωθυπουργού Ούλωφ Πάλμε, απαιτούμε από όσους μας κυνήγησαν όλα αυτά τα χρόνια, να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη των πράξεών τους. Ταυτόχρονα, περιμένουμε από τον δυτικό κόσμο να αποκαταστήσει το όνομα και την υπόληψη του Κουρδικού λαού ανά την υφήλιο, αφαιρώντας τις οργανώσεις μας από τις λίστες των τρομοκρατών, και στηρίζοντας τη δημοκρατική μας πάλη για ελευθερία, αυτοδιάθεση και ειρήνη.