Η Τουρκία δεν αποτελεί πλέον μόνο πρόβλημα των Κούρδων ή των Ελλήνων. Δεν είναι μια απειλή κατά της Συρίας, της Λιβύης, του Ισραήλ, της Αιγύπτου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ή της Σ. Αραβίας.

Μετά και από τις τελευταίες εξελίξεις, η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε ένα μείζον ευρωπαϊκό πρόβλημα το οποίο αφορά όλους τους εμπλεκόμενους παίκτες στην περιοχή – μικρούς και μεγάλους. Βασικό θέμα της πρόσφατης Ευρωμεσογειακής διάσκεψης (MED7), ήταν η αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας και απειλής στη Μεσόγειο. Αν και η Γαλλία παραμένει ως η αιχμή του δόρατος κατά του τουρκικού ιμπεριαλισμού, σαφέστατα δεν είναι η μόνη, και σε αυτό συνηγορούν οι δηλώσεις στήριξης σε Ελλάδα και Κύπρο, από τα λοιπά μεσογειακά Ευρωπαϊκά κράτη – Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία και Ισπανία. Ταυτόχρονα, η επιθετικότητα που εκδηλώνει το τουρκικό καθεστώς, ξυπνά τα αντανακλαστικά σημαντικών χωρών της Ανατολικής Μεσογείου και της μέσης Ανατολής, όπως είναι η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Σ. Αραβία κ.α.

Στο ίδιο πλαίσιο, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, σε ανάρτησή του στο Twitter, η οποία έγινε και στα τουρκικά, ανέδειξε την ευρωπαϊκή πλέον φύση του τουρκικού προβλήματος, υπογραμμίζοντας πως την διαχείριση του θέματος πρέπει από εδώ και στο εξής να την επωμιστεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ παράλληλα επικαλέστηκε εν συνόλω το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, και την ανάγκη να αναλάβει τις ευθύνες του. Μάλιστα, με την σαφή επίκληση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Μακρόν ανέδειξε πως η Τουρκία αποτελεί πρωτίστως, πρόβλημα της Ευρώπης – ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα.

Υπερθεματίζοντας, ο Εμανουέλ Μακρόν, στη συνέντευξη τύπου λίγο πριν την έναρξη της διάσκεψης, κάλεσε την Ευρώπη να έχει μια «πιο ενιαία και ξεκάθαρη» φωνή απέναντι στην Τουρκία, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν είναι πλέον εταίρος στην ανατολική Μεσόγειο».

Βέβαια, καθώς παρατηρούμε τις εν λόγω εξελίξεις στην Ευρώπη και ευρύτερα στην «Δύση» αυτή την περίοδο, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε, πως ο Ερντογάν είχε ήδη ξεκινήσει από το 2015 τις παράνομες επιθέσεις του κατά των Κούρδων, εντός της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, πριν από πέντε χρόνια, στις κουρδικές πόλεις Cizre, Şirnak, Sur και Silopi, ο τούρκος πρόεδρος διεξήγαγε παράνομες επιχειρήσεις που περιλάμβαναν βάρβαρες και εγκληματικές επιθέσεις εναντίον του άμαχου πληθυσμού, διώξεις και φυλακίσεις πολιτικών και δημοσιογράφων (με τους δύο συμπροέδρους του HDP, βουλευτές και 6.000 μέλη του κόμματος να παραμένουν φυλακισμένοι μέχρι σήμερα), εισβολές με άρματα και τεθωρακισμένα οχήματα στις γειτονιές, σκοτώνοντας χιλιάδες, καίγοντας ανθρώπους ζωντανούς μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.

Τότε, ολόκληρη η «Δύση» εθελοτυφλούσε και παρέμεινε σιωπηλή, ενώ η Ελληνική κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να υποδεχθεί στρώνοντας κόκκινα χαλιά στον σφαγέα και δικτάτορα Ερντογάν, στην πρωτεύουσα της χώρας που γέννησε τη δημοκραία. Όχι μόνο δεν τον σταμάτησαν, ούτε καν τον καταδίκασαν, αλλά αντιθέτως τον τίμησαν κιόλας. Έπειτα ακολούθησε η εισβολή στη Συρία – στη Ροζάβα, στο Νότιο Κουρδιστάν (Ιράκ), στη Λιβύη, στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Έστω και καθυστερημένα, και αφού η Τουρκική επιθετικότητα κινδυνεύει να προκαλέσει ευρύτερη ανάφλεξη στην Ανατολική Μεσόγειο, επιτέλους η «Δύση» άρχισε να αντιλαμβάνεται, την εξ ανατολών απειλή.

Χρειάστηκε μια σειρά από απεχθή εγκλήματα για να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη πως οφείλει να σταματήσει τον Ερντογάν, πριν να είναι πολύ αργά.

Ορθώς λοιπόν η Γαλλία σταματά να θεωρεί την Τουρκία νόμιμο εταίρο της «Δύσης» στην ευρύτερη περιοχή. Εύστοχα επίσης, ο Γάλλος πρόεδρος περιόρισε τις αναφορές του στον Ερντογάν, λέγοντας πως για εμάς το πρόβλημα δεν είναι ο τουρκικός λαός, αλλά ο τούρκος πρόεδρος και το καθεστώς που συντηρεί τις πολεμοχαρείς και γενοκτόνες πολιτικές της Άγκυρας. Τέλος, όπως υπογραμμίζει ο Μακρόν, η Τουρκία με τις τελευταίες ενέργειές της, «διέβη τον Ρουβίκωνα» και γι’ αυτό δεν προβλέπεται εξομάλυνση στις διμερείς σχέσεις Τουρκίας και «Δύσης».

Ωστόσο, αξίζει να τονισθεί ότι τα ανωτέρω δεν ξεκίνησαν να συμβαίνουν τώρα. Η ιμπεριαλιστική πρακτική της Τουρκίας είναι διαχρονική και σταθερή και δεν πρέπει να αφήνει έκπληκτο κανέναν ευρωπαίο πολίτη. Πάνω σε αυτό το δεδομένο, ας ελπίσουμε ότι η Ευρώπη έχει πάρει πλέον το μάθημά της, συνειδητοποιώντας επιτέλους πως ο Ερντογάν αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο και απειλή για όλους μας.