Η επέτειος της έναρξης του ένοπλου αγώνα του PKK πλησιάζει. Πριν από 40 χρόνια, οι αντάρτικες ενέργειες κλόνισαν σαν βόμβα την «ειρήνη» του τουρκικού πραξικοπηματικού καθεστώτος. Σε συνέντευξή του στο ANF, ο διοικητής του HPG Fazıl Şevger μίλησε για τη σημασία αυτής της ημέρας.

Ποια ήταν η κατάσταση στο Κουρδιστάν πριν από τις 15 Αυγούστου; Σε τι χρησίμευαν τα όπλα;

Πριν απαντήσω στην ερώτησή σας, θα ήθελα να χαιρετίσω τον Rêber Apo [Abdullah Öcalan], τον αντάρτη του Κουρδιστάν και όλο τον λαό μας για την 40ή επέτειο της εξέγερσης της 15ης Αυγούστου. Θυμάμαι με ευγνωμοσύνη όλους τους μάρτυρες της 15ης Αυγούστου και θα ήθελα να αναφέρω εδώ τον Διοικητή Egîd (Mahsum Korkmaz). Υποκλίνομαι στη μνήμη τους με απόλυτο σεβασμό. Επαναλαμβάνουμε την υπόσχεσή μας για άλλη μια φορά: θα νικήσουμε τον εχθρό ό,τι κι αν γίνει.

Για να καταλάβει κανείς τι συνέβη στις 15 Αυγούστου, πρέπει να γνωρίζει τι συνέβαινε στο Κουρδιστάν εκείνη την εποχή. Αν κοιτάξουμε την ιστορία της ανθρωπότητας γενικά, θα δούμε ότι όταν υπάρχει κίνδυνος εξαφάνισης, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε. Ο κουρδικός λαός βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση, ειδικά τα τελευταία 100 χρόνια. Βρίσκονται σε έναν κύκλο γενοκτονίας και όλοι έχουν κάνει τα στραβά μάτια σε αυτή την κατάσταση.

Αναμφίβολα, ο κουρδικός λαός ανέκαθεν προέβαλλε μεγάλη αντίσταση σε αυτές τις επιθέσεις, αλλά λόγω της έλλειψης εθνικής, φιλοσοφικής και ιδεολογικής συνείδησης, δεν μπόρεσε να αναδυθεί στρατηγική ηγεσία μεταξύ των Κούρδων. Υπήρξε μεγάλη αντίσταση, αλλά δυστυχώς οι εξεγέρσεις του κουρδικού λαού ήταν ανεπιτυχείς. Μετά από τόσες εξεγέρσεις, ο κουρδικός λαός είχε φτάσει σε ένα στάδιο όπου ο εχθρός νόμιζε ότι έθαψε τον κουρδικό λαό κάτω από τη γη και τον σκέπασε με μπετόν. Την περίοδο αυτή, ο Rêber Apo ξεκίνησε τον αγώνα. Δημιούργησε μια εξέλιξη από άποψη σκέψης, φιλοσοφίας και οργάνωσης στον κουρδικό λαό. Αποκάλυψε τη χαμένη ιστορία του κουρδικού λαού, της περιοχής και του κόσμου. Η οργάνωση αυτή, που ιδρύθηκε από μια ομάδα νέων, μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, και γινόταν όλο και πιο δυνατή. Έδωσε ελπίδα στους ανθρώπους. Η πίστη στην οργάνωση μεγάλωσε. Επομένως, ο εχθρός είδε μεγάλο κίνδυνο στην οργάνωση. Έπρεπε να το σταματήσει για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το γενοκτονικό του σχέδιο. Το τουρκικό κατοχικό κράτος χρησιμοποίησε κάθε είδους βρώμικες μεθόδους κατά του κουρδικού λαού. Τότε επενέβη το ΝΑΤΟ και το Gladio και η φασιστική χούντα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 έκανε πραξικόπημα. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτό: ένοπλος αγώνας.

Πλησιάζουμε στην επέτειο της εξέγερσης της 15ης Αυγούστου. Τι έκανε αυτή τη μέρα τόσο σημαντική;

Όταν η φασιστική χούντα πραγματοποίησε το πραξικόπημα στις 12 Σεπτεμβρίου 1980, ο Rêber Apo, με τη διορατικότητά του, αναγνώρισε τη σημασία αυτής της επίθεσης και οργάνωσε την υποχώρηση στο εξωτερικό. Από εκεί ο αγώνας συνεχίστηκε. Μαύρα σύννεφα μαζεύονταν ξανά πάνω από το Κουρδιστάν και μεγάλα σχέδια και σκευωρίες είχαν τεθεί σε εφαρμογή. Σε μια τέτοια κατάσταση, ο αγώνας στο Κουρδιστάν ήταν τόσο επίπονος όσο το σκάψιμο ενός πηγαδιού με μια βελόνα. Με την κυριαρχία της χούντας συνελήφθησαν πολλά ηγετικά στελέχη του κινήματος για την ελευθερία. Ο αγώνας του Rêber Apo εκτός της χώρας και η αντίσταση στις φυλακές ματαίωσαν τα σχέδια του εχθρού και έσωσαν το κίνημα και τον κουρδικό λαό από τα νύχια της γενοκτονίας. Η αντίσταση που ξεκίνησε από τις φυλακές του Ντιγιαρμπακίρ, με επικεφαλής τους συντρόφους Μαζλούμ, Φερχάτ, Κεμάλ, Χαϊρί, Ακίφ και Αλί Τσιτέκ, χτύπησε δυνατά τον εχθρό. Ο εχθρός δεν μπορούσε να σπάσει τη θέληση των αιχμαλώτων παρά τα χειρότερα βασανιστήρια.

Αυτή η αντίσταση έδωσε στον κουρδικό λαό μεγάλη ελπίδα και κουράγιο. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτή ήταν η αρχή μιας νέας ζωής για το κίνημα και τον κουρδικό λαό. Η αντίσταση στις φυλακές ενίσχυσε το κίνημα της ελευθερίας, αλλά ήταν απαραίτητο να ηγηθεί της αντίστασης και από έξω. Ο Rêber Apo γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τον λαό μας και το κίνημά μας από γενοκτονικές επιθέσεις, αν δεν έχουμε τη δύναμη να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Ο εχθρός χρησιμοποίησε κάθε είδους βδελυρά μέσα και όπλα για να καταστρέψει τον κουρδικό λαό και το κίνημα. Η εξέγερση της 15ης Αυγούστου έγινε σε μια εποχή που όλοι πίστευαν ότι το PKK είχε εκκαθαριστεί. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ο εχθρός θα ξαναρχίσει τώρα τη γενοκτονία κατά του κουρδικού λαού. Πίστευαν ότι μετά την εκκαθάριση του PKK, δεν θα υπήρχε δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Οι συνεργάτες ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τον Rêber Apo και το κίνημα. Πολλοί άνθρωποι αποκαρδιώθηκαν.

Ωστόσο, μια ομάδα φίλων που ακολουθούσε τον Rêber Apo και τη φιλοσοφία του, προετοιμάστηκε εντατικά για τις ενέργειες στις 15 Αυγούστου 1984 στο Eruh (Dihê) και το Şemzînan (Şemdinli) και κήρυξαν την ίδρυση του HRK. Αυτή η εξέγερση, με επικεφαλής τον Heval Egid, ήταν ιστορική. Αν και αυτή η επίθεση στράφηκε φαινομενικά κατά του εχθρού, στην πραγματικότητα χτύπησε τους προδότες και τους συνεργάτες που καταπίεζαν τον κουρδικό λαό για χιλιάδες χρόνια και τον βύθισε στη φτώχεια και τη δυστυχία. Η πίστη και η ελπίδα για μια ελεύθερη ζωή ξαναγεννήθηκαν στους ανθρώπους. Οι Κούρδοι που ήταν θαμμένοι κάτω από σκυρόδεμα βγήκαν ξανά στην επιφάνεια στις 15 Αυγούστου. Αυτό έσπασε τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Επομένως, αυτό το βήμα έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από άποψη όπλων και στρατιωτικής ισχύος, αλλά και από άποψη ιδεολογίας, φιλοσοφίας, πολιτισμού και οργάνωσης. Σημαίνει μια νέα αρχή και μια νέα ζωή.

Πώς αντέδρασε το τουρκικό κράτος;

Ο εχθρός συγκλονίστηκε από τη δράση στο Eruh. Αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ, προσέγγισε το PKK με την ίδια στάση που είχε συνηθίσει στις προηγούμενες εξεγέρσεις, νομίζοντας ότι θα το κατέστρεφε μέσα σε 72 ώρες. Όλα τα προηγούμενα κινήματα εξαφανίστηκαν με σφαγές. Ωστόσο, ο Rêber Apo είχε αναλύσει προσεκτικά τις ελλείψεις που αποκαλύφθηκαν στην ιστορία καθώς και τον εχθρό. Το κίνημα των Επαναστατών ήταν διαφορετικό από τα άλλα κινήματα. Το συνεργατικό πνεύμα του Haki Karer και του Kemal Pir εξάλειψε τις ρατσιστικές ιδέες που έστρεφαν τους ανθρώπους ο ένας εναντίον του άλλου. Ο εχθρός διέπραξε πολιτιστική γενοκτονία κατά του κουρδικού λαού, του στέρησε τη σκέψη και την ιδεολογία του και δημιούργησε σκλάβους και καταπιεσμένες προσωπικότητες. Για να αγωνιστούμε για την ελευθερία έπρεπε πρώτα να δημιουργηθούν ελεύθεροι άνθρωποι.

Για το λόγο αυτό, ο Rêber Apo ανέπτυξε τη φιλοσοφία του ελεύθερου ατόμου. Με την εκπαίδευση και τον αγώνα σήκωσε τον κουρδικό λαό από τη γη στον ουρανό. Έβλεπε την καταπίεση των γυναικών και δεν προσέγγισε αυτό το θέμα με τις κλασικές ιδέες του σοσιαλισμού. Δεν έβαλε το γυναικείο ζήτημα στο παρασκήνιο, αλλά ανέπτυξε τη γραμμή της γυναικείας απελευθέρωσης. Το φασιστικό καθεστώς το φοβόταν πολύ αυτό. Για το λόγο αυτό, οι κατακτητές εξαπέλυσαν ολική επίθεση. Το τουρκικό κράτος κατέφυγε σε βάναυσες μεθόδους για να σπάσει τις πολιτικές, κοινωνικές κ.λπ. επιπτώσεις της αφύπνισης. Ξεκίνησε έναν άθλιο πόλεμο ενάντια στο κίνημα της ελευθερίας και τον κουρδικό λαό, Χιλιάδες συνελήφθησαν. Τα βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές έμοιαζαν με τις ενέργειες των Ναζί. Χιλιάδες δολοφονίες από «άγνωστους δράστες» έγιναν από το κράτος. Χιλιάδες χωριά κάηκαν. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εκδιώχθηκαν στη διασπορά. Ο κουρδικός λαός έμενε με δύο επιλογές: είτε να δεχτεί τους φρουρούς του χωριού και να γίνει συνεργάτης, είτε να σφαγιαστεί, να εξοριστεί ή να συλληφθεί.

Φυσικά, υπήρξαν και κάποιοι που παραδόθηκαν, αλλά η ελπίδα ότι το κίνημα της ελευθερίας ξύπνησε στις καρδιές του κουρδικού λαού απέτρεψε την εξαφάνιση του κουρδικού λαού. Ένα νέο πνεύμα φύτρωσε στους ανθρώπους και τους έδωσε νέα ζωή. Χιλιάδες αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Το κίνημα της ελευθερίας ματαίωσε τις επιθέσεις του τουρκικού κράτους και των ηγεμονικών δυνάμεων. Επιτρέψτε μου να το ξαναπώ: Η 15η Αυγούστου ήταν μια ιστορική αρχή για τον κουρδικό λαό μπροστά σε τόσες ήττες και επιθέσεις από τους κατακτητές. Η εξέγερση στην καρδιά του Μποτάν είχε αρχίσει ξανά. Η ιστορία θα έγραφε για άλλη μια φορά την επική ιστορία των Kawas που πολεμούσαν ενάντια στους σκληρούς Dehaqs. Ο εχθρός έδωσε στους Kawas 72 ώρες για να τους καταστρέψουν, αλλά το κίνημα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, και σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από την 15η Αυγούστου.