Δεν έχει ληφθεί καμία είδηση εδώ και 43 μήνες από τον ηγέτη του κουρδικού λαού Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος κρατείται στη φυλακή του νησιού Ιμραλί κάτω από αυστηρές συνθήκες απομόνωσης για περισσότερα από 25 χρόνια. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν κρατείται υπό συνθήκες απόλυτης ανομονόμησης ,βασανιστηρίων και το δικαίωμά του να δει τους δικηγόρους και τα μέλη της οικογένειάς του καταπατείται. 

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν επισκέφθηκε τελευταία φορά τους δικηγόρους του το 2019, ενώ η τελευταία οικογενειακή επίσκεψη ήταν το 2020. Τον Μάρτιο του 2021, ένα κύμα διεθνών διαδηλώσεων επέτρεψε μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Οτζαλάν και του αδελφού του, αλλά διακόπηκε μετά από λίγα λεπτά για άγνωστο λόγο. Από τότε, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ζωής από τον Οτσαλάν και τους τρεις συγκρατούμενούς του στη φυλακή Ίμραλι, τον Όμερ Χαϊρί Κονάρ, τον Χαμίλι Γιλντίριν και τον Βέισι Ακτάς. Οι αιτήσεις για επισκέψεις από το δικηγορικό γραφείο Ασρίν, που εκπροσωπεί τους τέσσερις κρατούμενους του Ίμραλι, έχουν όλες απορριφθεί από τη τουρκική δικαιοσύνη, και οι αιτήσεις για πληροφορίες παραμένουν αναπάντητες. Ως νομική κάλυψη, επιβάλλονται εκτεταμένες πειθαρχικές ποινές στο σωφρονιστικό σύστημα κάθε έξι μήνες. Οι διεθνείς πρωτοβουλίες για άρση της απομόνωσης στο Ιμραλί αγνοούνται επίσης στην Άγκυρα.

Ο Massimo D’Alema, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός της Ιταλίας κατά τη διάρκεια της διεθνούς συνωμοσίας κατά του Abdullah Öcalan το 1999, μίλησε στον Erem Kansoy από το Medya Haber TV. Ο Massimo D’Alema δήλωσε ότι ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον του τηλεφώνησε προσωπικά και του ζήτησε να εκδώσει τον Οτσαλάν στην Τουρκία.

«Οι ΗΠΑ πάντα υποστήριζαν την τουρκική κυβέρνηση»

Ο D’Alema είπε: «Η κατάσταση στην οποία ήταν αδύνατο για μας να αντισταθούμε ήταν όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον με κάλεσε και μου είπε: «Πρέπει να δώσεις τον Οτσαλάν στην Τουρκία». Ναι, ο Πρόεδρος Κλίντον μου το είπε αυτό και εμείς είπαμε «όχι». Πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να είσαι σύμμαχος με τις ΗΠΑ και να τους λες «όχι». Δεν είναι καθόλου εύκολο. Όταν η Αμερική είπε, «Πρέπει να το κάνεις αυτό», υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην Ιταλία, εφημερίδες, πολιτικοί ηγέτες, πολλοί άνθρωποι που είπαν, «Ναι, πρέπει να εκπληρώσουμε το αμερικανικό αίτημα». Οι ΗΠΑ, φυσικά, πάντα υποστήριζαν την τουρκική κυβέρνηση. Είμαστε η Ιταλία, αλλά είμαστε σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, είμαστε μέρος του ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία. Δεν ήταν εύκολο για εμάς να αντισταθούμε στην πίεση και να πούμε «όχι» στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Ο D’Alema υποστήριξε ότι η «Διεθνής Διάσκεψη για μια Δημοκρατική Λύση στο Κουρδικό Ζήτημα», που πρότεινε ο Οτσαλάν όταν βρισκόταν στη Ρώμη, δεν είχε λόγους να διοργανωθεί λόγω της υποστήριξης των ΗΠΑ προς την Τουρκία.

«Ο Οτσαλάν είναι προσηλωμένος στην ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης»

«Σωστά, ξέρω ότι ο Οτσαλάν έχει δεσμευτεί για μια ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης», είπε ο Ντ’ Αλέμα, «αλλά από την άλλη πλευρά, η τουρκική κυβέρνηση δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί αυτή τη διαδικασία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τουρκική κυβέρνηση υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και εκτιμώ τις προθέσεις του Οτσαλάν και την ιδέα του, δεν υπήρχε έδαφος για αυτό στη δεδομένη συγκυρία».

«Η απάνθρωπη μεταχείριση του κ. Οτσαλάν είναι απολύτως απαράδεκτη»

Ο Massimo D’Alema είπε ότι η απομόνωση στο İmralı είναι απαράδεκτη τόσο από άποψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και από πολιτική άποψη, «Φυσικά, από την άποψή μας, αυτή η απάνθρωπη μεταχείριση του κ. Öcalan είναι απολύτως απαράδεκτη, Γιατί σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται στη φυλακή. Είναι επίσης πολιτικά απαράδεκτο. Θα ήθελα να τονίσω αυτό το σημαντικό σημείο ότι ο Οτσαλάν μπορεί να παίξει βασικό ρόλο για μια ειρηνική λύση μεταξύ του κουρδικού λαού και της τουρκικής κυβέρνησης».

«Ο Ερντογάν να απελευθερώσει αμέσως τον Οτσαλάν»

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας ζήτησε επίσης την άμεση απελευθέρωση του Κούρδου ηγέτη, λέγοντας: «Ο Ερντογάν θα πρέπει να απελευθερώσει αμέσως τον Οτσαλάν για να επιτευχθεί μια λύση στο κουρδικό ζήτημα που να περιλαμβάνει τον Οτσαλάν και να σέβεται τα δικαιώματα του κουρδικού λαού. Δεν κατάλαβα ποτέ την εθνικιστική νοοτροπία της Τουρκίας. Το κουρδικό ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί με αυτόν τον τρόπο. “Μπορεί να λυθεί δίνοντας στους Κούρδους τα δικαιώματά τους. Αυτή είναι η άποψή μου και πριν 25 χρόνια και σήμερα».

Φόντο

Στις 28 Αυγούστου 1998, ο Οτσαλάν κήρυξε κατάπαυση του πυρός και πρότεινε μια δημοκρατική λύση στο κουρδικό ζήτημα σε ζωντανή μετάδοση στο MEDTV μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, απάντησε επίσης σε ερωτήσεις 25 δημοσιογράφων που εκπροσωπούν διεθνείς οργανισμούς μέσων ενημέρωσης και κύρια ειδησεογραφικά μέσα της Τουρκίας. Αυτό το πρόγραμμα προσέλκυσε σημαντική προσοχή και έλαβε εκτεταμένη κάλυψη στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, η κατάπαυση του πυρός του PKK, που είχε οριστεί να ξεκινήσει την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης την 1η Σεπτεμβρίου, και η πρόταση του Οτσαλάν για ειρηνική επίλυση δεν έλαβε θετική απάντηση.

Μετά από αυτό το τηλεοπτικό πρόγραμμα, η Τουρκία άρχισε να πιέζει τη Συρία να μην φιλοξενήσει τον Οτσαλάν στο έδαφός της. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1998, ο Τούρκος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατηγός Atilla Ateş, εμφανίστηκε στα σύνορα με τη Συρία με ένα πλήθος σημαιοφόρων πολιτών, φορώντας στολές μάχης, σηκώνοντας τα μανίκια και δείχνοντας προς τη Συρία, δηλώνοντας: «Η υπομονή μας εξαντλείται. Δεν έχουμε σχέδια για καμία ξένη γη, και καμία χώρα δεν θα επιτραπεί να έχει σχέδια για τη δική μας γη. Ο γείτονάς μας, η Συρία, πρέπει να το καταλάβει πολύ καλά».

Στη συνέχεια, την 1η Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος Ντεμιρέλ προειδοποίησε τη Συρία, δηλώνοντας ότι η υπομονή τους εξαντλήθηκε. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μεσούτ Γιλμάζ και ο πρόεδρος Ντεμιρέλ έκαναν έντονες δηλώσεις από τα συριακά σύνορα στο Χατάι.

Έτσι, στις 9 Οκτωβρίου 1998, το αεροπλάνο που μετέφερε τον Οτσαλάν αναγκάστηκε να αναχωρήσει από τη Συρία, όπου διέμενε για 19 χρόνια. Η αποχώρησή του έγινε κατόπιν αιτήματος της συριακής κυβέρνησης, καθώς η Τουρκία συγκέντρωσε στρατεύματα κατά μήκος των συριακών συνόρων της, απειλώντας τον νότιο γείτονά της με εισβολή στη Δαμασκό, εκτός εάν απελαθεί ο Οτσαλάν. 

Μόλις εκδιώχθηκε από τη Συρία στις 9 Οκτωβρίου 1998, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν αποφάσισε να πάρει το δρόμο του προς την Ευρώπη αντί για τα προπύργια του PKK στα κουρδικά βουνά του Βόρειου Ιράκ ή του Βορειοδυτικού Ιράν.

Πρώτος προορισμός του Αμπντουλάχ Οτσαλάν ήταν η Ελλάδα, από όπου έπρεπε άμεσα να συνεχίσει για τη Μόσχα. Καμία από τις χώρες δεν ήταν έτοιμη να του χορηγήσει ουσιαστικά πολιτικό άσυλο. Στις 13 Νοεμβρίου 1998, ο Abdullah Öcalan εισήλθε στην Ιταλία, όπου του παραχωρήθηκε προσωρινή διαμονή σε ρωμαϊκό προάστιο μέχρι τις 17 Ιανουαρίου. Οι ιταλικές αρχές απέρριψαν τουρκικό αίτημα έκδοσης με την αιτιολογία ότι ο κ. Öcalan θα αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή κατά την επιστροφή του στην Τουρκία. Ταυτόχρονα, οι γερμανικές ομοσπονδιακές αρχές αποφάσισαν να αναβάλουν ένα ένταλμα σύλληψης κατά του Αμπντουλάχ Οτσαλάν που είχε εκδοθεί το 1990 με βάση μια νομικά περιπετειώδη κατασκευή. Οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών συζήτησαν για πιθανούς χώρους διεξαγωγής διεθνούς διάσκεψης για την πολιτική λύση του κουρδικού ζητήματος με ευρωπαϊκή συμμετοχή.

Ο Οτσαλάν κατέστησε επανειλημμένα σαφές ότι ήταν έτοιμος να δικαστεί ο ίδιος ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου υπό τον αποκλειστικό όρο ότι θα δικαστεί και η Τουρκία. Όμως οι ελπίδες και οι απαιτήσεις του δεν ικανοποιήθηκαν. Η τουρκική κυβέρνηση και ο μηχανισμός των μέσων ενημέρωσης είχαν εξαπολύσει μια διαρκώς αυξανόμενη εκστρατεία σωβινιστικής οργής κατά της Ιταλίας επειδή φιλοξενούσε τον Οτσαλάν. Η εκστρατεία ισοδυναμούσε με μποϊκοτάζ των ιταλικών προϊόντων και προκάλεσε έντονα αντιιταλικά συναισθήματα στον τουρκικό πληθυσμό.

Ταυτόχρονα, και λιγότερο τοπικά, οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν σιωπηλά διπλωματικά κανάλια για να αποτρέψουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις από το να υποστηρίξουν οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία για ειρηνική επίλυση της κουρδικής σύγκρουσης. Η κίνηση της Γερμανίας να αναβάλει το ένταλμα σύλληψης αποδείχτηκε τότε το πράσινο φως για την τελική απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να πιέσει τον Abdullah Öcalan να εγκαταλείψει τη χώρα για έναν αβέβαιο προορισμό, παρά την εκκρεμή αίτησή του για άσυλο. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες αρνήθηκαν να του επιτρέψουν να εισέλθει. Μέσω Μόσχας, Αθήνας και Κέρκυρας, ο Κούρδος ηγέτης μεταφέρθηκε τελικά στην ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι της Κένυας, κάτι που γινόταν ολοένα και πιο προφανές ως σκόπιμη συνωμοσία για να τον οδηγήσουν σε μια θέση όπου θα μπορούσε να παραδοθεί στις τουρκικές αρχές μόλις ληφθούν μέτρα ασφαλείας. του ευρωπαϊκού δικαίου.

Όταν ο Οτσαλάν τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις εγκαταστάσεις της ελληνικής πρεσβείας στο Ναϊρόμπι στις 15 Φεβρουαρίου 1999, το ιδιωτικό αεροπλάνο ενός Τούρκου επιχειρηματία (ο οποίος, κυρίως, εκδόθηκε από τις ΗΠΑ στην Τουρκία με σοβαρές κατηγορίες για παράκτια τραπεζικά και φορολογικά εγκλήματα το καλοκαίρι του 2001) περίμεναν ήδη στην άσφαλτο του αεροδρομίου του Ναϊρόμπι για μερικές μέρες.

Στην αίτησή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο κ. Öcalan έκανε μια περιγραφή της τελευταίας σειράς γεγονότων γύρω από την απαγωγή του:

“Μαυροφορεμένοι σε ένα τζιπ με απήγαγαν με τη βία. «Η παραμονή στην πρεσβεία ή το να πάω μαζί τους θα μπορούσε να είχε ως αποτέλεσμα να με σκοτώσουν ούτως ή άλλως. Οδήγησαν το αυτοκίνητο κατευθείαν στην πόρτα του αεροπλάνου. Αργότερα, μπήκαμε σε μια μη δημόσια περιοχή του αεροδρομίου. Η συνείδησή μου με εγκατέλειψε, Πολύ πιθανόν, χρησιμοποίησαν κάποια ναρκωτικά σε μένα. Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι δεν είχα τη θέλησή μου σε εκείνο το στάδιο. Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αισθανόμουν μουδιασμένος.

Μόλις μπήκα στο αεροπλάνο, κάποιος επιτέθηκε σε μένα. Ήταν Τούρκοι. Όλοι όσοι ήταν γύρω από το αεροπλάνο ήταν οπλισμένοι και από την εμφάνισή τους νομίζω ότι ήταν είτε Αμερικανοί είτε Ισραηλινοί. Δεν υπήρχαν Τούρκοι μέχρι να φτάσουμε στο αεροπλάνο. Οι Τούρκοι ήταν μόνο μέσα στο αεροπλάνο».