Ένα ιστορικό έγγραφο, που ανακαλύφθηκε και αποκαλύφθηκε πρόσφατα , επιβεβαιώνει ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η τουρκική κυβέρνηση ενέκρινε επίσημα «ειδικά μέτρα» εναντίον Κούρδων επιχειρηματιών που πιστεύεται ότι υποστηρίζουν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK). Αυτά τα μέτρα είναι ύποπτα ότι περιλαμβάνουν εξωδικαστικές ενέργειες, που αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την αποσταθεροποίηση της οικονομικής υποστήριξης του PKK.Το έγγραφο, με ημερομηνία 22 Ιανουαρίου 1993 και απευθυνόμενο στον τότε Πρόεδρο Turgut Özal, περιγράφει την έγκριση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (MGK) μιας συνολικής στρατηγικής που περιλάμβανε ψυχολογικό πόλεμο και στοχευμένες ενέργειες εναντίον υποτιθέμενων υποστηρικτών του PKK. Η οδηγία είχε ως στόχο να υπονομεύσει την κοινωνική και οικονομική βάση του PKK, στοχεύοντας συγκεκριμένα Κούρδους επιχειρηματίες με ύποπτους δεσμούς με την οργάνωση.

Το έγγραφο που φώτισε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Δημοκρατίας της Τουρκίας ανακαλύφθηκε απροσδόκητα από τον Masum Gök, έναν δημοσιογράφο, αφού επικοινωνούσε μαζί του ένας συλλέκτης απορριμμάτων χαρτιού που του προμήθευε συχνά παλιά βιβλία. Ο συλλέκτης τηλεφώνησε στον Gök τον Μάρτιο για να τον ειδοποιήσει για μια νέα παρτίδα απορριμμάτων χαρτιού που περιελάμβανε δεμένα βιβλία, τα οποία μπορεί να τον ενδιαφέρουν.

Εν αγνοία του Gök, μεταξύ αυτών των στοιχείων ήταν ένα έγγραφο που συνδέεται άμεσα με μια κομβική στιγμή στην προσέγγιση της Τουρκίας στο κουρδικό ζήτημα και στον αποκαλούμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κατά του PKK. Αυτό το έγγραφο, προερχόμενο από το σπίτι του Προέδρου Turgut Özal, ήταν μέρος μιας μυστικής έκθεσης που ετοιμάστηκε για το MGK το 1992, μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από σημαντική και αιματηρή σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του PKK.

Το ταξίδι του εγγράφου στα χέρια του Gök ξεκίνησε νωρίτερα μέσα στο έτος, μετά την πώληση ενός σπιτιού στο Balmumcu της Κωνσταντινούπολης, ιδιοκτησίας του Ahmet Özal, γιου του εκλιπόντος Τούρκου προέδρου Turgut Özal. Το σπίτι, το οποίο είχε επίσης λειτουργήσει ως γραφείο του Οζάλ, περιείχε μια τεράστια ποσότητα χαρτιών και βιβλίων, τα οποία σχεδόν όλα πήγαιναν στον συλλέκτη σκραπ.

Ήταν σε αυτή τη φαινομενικά κοσμική συναλλαγή που διασώθηκε το ιστορικό έγγραφο, που προοριζόταν να καταστραφεί ως χαρτοπολτός.

Ο Masum Gök τονίζει μια σημαντική πτυχή στη συζήτηση: «Το βασικό ζήτημα εδώ, κατά τη γνώμη μου, σχετίζεται με τη Χωροφυλακή και τα ειδικά μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν κατά επιχειρηματιών που είναι γνωστό ότι υποστηρίζουν την οργάνωση». Επισημαίνει την έλλειψη σαφήνειας στο έγγραφο σχετικά με το τι συνεπάγονται αυτά τα «ειδικά μέτρα». «Τι εννοούν εδώ «ειδικά μέτρα»; Δεν διευκρινίζει», παρατηρεί.

Στη συνέχεια, ο Gök εμβαθύνει σε πιθανές ερμηνείες για το τι θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν αυτά τα μέτρα εάν σχετίζονταν με την οικονομική εποπτεία, προτείνοντας: “Εάν επρόκειτο για οικονομικές πτυχές, ίσως θα επιβαλλόταν κάτι σαν φορολογική κύρωση – αυτό είναι διαχειρίσιμο από οικονομική άποψη”. Ωστόσο, εκφράζει αβεβαιότητα για το πώς η Χωροφυλακή, στρατιωτικός πρωτίστως φορέας, θα εφάρμοζε τέτοια μέτρα. «Πώς θα μπορούσε η Χωροφυλακή να εφαρμόσει τέτοια ειδικά μέτρα; Δεν υπάρχει εξήγηση εδώ».

Αναλύει περαιτέρω τις συνέπειες που παρατηρήθηκαν μετά την ημερομηνία του εγγράφου, υπονοώντας ένα ανησυχητικό χρονοδιάγραμμα: «Η ημερομηνία του εγγράφου είναι η 22 Ιανουαρίου 1993. Θυμίζουμε ότι μέχρι το 1994, πολλές γνωστές προσωπικότητες από την κουρδική επιχειρηματική κοινότητα και τον παράνομο κόσμο είχαν γίνονται θύματα ανεξιχνίαστων δολοφονιών». Ο Gök προτείνει μια σύνδεση μεταξύ του χρονισμού αυτών των οδηγιών και των επακόλουθων μυστηριωδών θανάτων, εγείροντας βαθιά ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο των κρατικών δυνάμεων. «Το γεγονός ότι αυτές οι δολοφονίες συνέβησαν κυρίως σε περιοχές υπό τον έλεγχο της Χωροφυλακής προκαλεί ερωτήματα και υποψίες σχετικά με την ακριβή φύση αυτών των ειδικών μέτρων και την εφαρμογή τους».

«Αυτό το έγγραφο αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή», προσθέτει ο Gök, «σχετίζεται με τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Όπως γνωρίζετε, τον περασμένο μήνα η υπόθεση που αφορά τους Mehmet Ağar και Korkut Eken εκδικάστηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, το οποίο εξέδωσε αθωωτική απόφαση και αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό εξέταση από το Ανώτατο Εφετείο». Ο Gök αναφέρεται στην υπόθεση που αφορά τον Mehmet Ağar και τον Korkut Eken, δύο εξέχουσες προσωπικότητες στην Τουρκία, γνωστές για τον φερόμενο ρόλο τους σε ανεξιχνίαστες εξωδικαστικές δολοφονίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Η υπόθεση περιλαμβάνει τη δίκη τους για συμμετοχή σε εξωδικαστικές δολοφονίες και τη σύσταση παράνομων ένοπλων ομάδων, που συχνά συνδέονται με τις δραστηριότητες του «βαθέως κρατους» στην Τουρκία. Αυτή η συγκεκριμένη δίκη εξέτασε κατηγορίες σχετικά με επιχειρήσεις που υποστηρίζονται από το κράτος που στόχευαν άτομα που θεωρούνται απειλές για την εθνική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων Κούρδων επιχειρηματιών που είναι ύποπτοι για υποστήριξη του PKK.

«Εάν το Ανώτατο Εφετείο ανατρέψει την αθωωτική απόφαση, μπορεί να ζητήσει το πρωτότυπο έγγραφο από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας για να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο η Χωροφυλακή εκτέλεσε αυτά τα υποτιθέμενα «ειδικά μέτρα»», σημειώνει. «Ως εκ τούτου, αυτό αντιπροσωπεύει ένα θέμα μεγάλης σημασίας».

Ο Mehmet Ağar και ο Korkut Eken υπήρξαν σημαντικά πρόσωπα σε δίκες σχετικά με αυτές τις αποκαλούμενες «ανεξιχνίαστες δολοφονίες» ή « εξωδικαστικές δολοφονίες », οι οποίες παρέμειναν επίμαχα ζητήματα στο πολιτικό και δικαστικό τοπίο της Τουρκίας. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο τους αθώωσε, αλλά η υπόθεση εξετάζεται τώρα από το Ανώτατο Εφετείο (Yargıtay), το οποίο θα μπορούσε ενδεχομένως να επανεξετάσει τα στοιχεία και τις αποφάσεις που ελήφθησαν σε κατώτερα δικαστήρια. Το έγγραφο που βρήκε ο Masum Gök θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις σε αυτή την υπόθεση, ιδιαίτερα εάν περιέχει λεπτομέρειες σχετικά με τις οδηγίες της κυβέρνησης σχετικά με επιχειρήσεις κατά των Κούρδων.

Ενώ το διαβόητο δίδυμο αθωώθηκε στην πρόσφατη δίκη τους, υπήρξε αξιοσημείωτη διαφωνία στο δικαστικό σώμα, που τονίστηκε από τη διαφωνία 160 σελίδων του δικαστή Ayhan Altun . Στη λεπτομερή διαφωνία του, ο δικαστής Altun τάχθηκε κατά της αθωωτικής απόφασης, τονίζοντας στοιχεία που πίστευε ότι αποδεικνύουν την ηγεσία και τη συμμετοχή των κατηγορουμένων σε εγκληματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων των εξωδικαστικών δολοφονιών.

Η αθώωση, μαζί με πολλές άλλες εξελίξεις, ερμηνεύτηκαν ως περαιτέρω απόδειξη της επιστροφής της Τουρκίας στις τακτικές του βαθέος κράτους .